کتاب در جبهه غرب خبری نیست

کتاب در جبهه غرب خبری نیست، نوشته اریش ماریا رمارک، داستانی است که در زمان جنگ جهانی اول اتفاق می‌افتد و به عنوان مشهورترین رمان ضد جنگ در دنیا شناخته شده است. 

کتاب در جبهه غرب خبری نیست در دنیا به ۵۵ زبان ترجمه شده است. این اثر را با ترجمه‌ی روانی از رضا جولایی بخوانید. 

درباره‌ی کتاب در جبهه غرب خبری نیست

 پل بایمر و هم‌کلاسی‌هایش در مدرسه، تحت تاثیر سخنرانی‌های میهن‌پرستانه‌ی مدیر مدرسه قرار گرفتند و به صورت داوطلبانه به ارتش پیوستند. حالا آن‌ها در جبهه هستند. در این مدت توانسته‌اند چهره‌ی واقعی جنگ را ببینند. کم‌کم تمام آن سرابی که از قهرمانی، مدال‌های رنگارنگ، تیراندازی‌های پی در پی و زندگی هیجان‌انگیز سربازان می‌شناختند، کنار می‌رود و آن‌ها می‌توانند چهره‌ی واقعی و سیاه جنگ را ببینند. آن‌ها حالا با حقیقت جنگ آشنا می‌شوند و کم‌کم به این نتیجه می‌رسند که حس ملی‌گرایی و وطن‌پرستی که با اعتقاد به آن به ارتش پیوستند، اکنون به نظرشان پوچ و توخالی می‌رسد. حالا جنگ چهره باشکوه و غرورآفرینش را نزد آن‌ها از دست داده است.

کتاب در جبهه غرب خبری نیست از زبان شخصیت اول کتاب یعنی پل بایمر روایت می‌شود. کتاب در جبهه‌ی غرب خبری نیست از کتاب‌هایی بود که در دوران آلمان نازی به اتهام «خیانت به سربازان» مضر تشخیص داده و طعمه کتابسوزی شد. با این حال این داستان را در سراسر دنیا می‌شناسند و به عنوان اثری خواندنی می‌ستایند. 

کتاب در جبهه غرب خبری نیست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب در جبهه غرب خبری نیست برای دوست‌داران ادبیات جنگ یک اثر خواندنی است. اگر به رمان‌ها و داستان‌های تاریخی علاقه دارد، از خواندن کتاب در جبهه غرب خبری نیست لذت می‌برید.

درباره‌ی اریش ماریا رمارک

اریش ماریا رمارک ۲۲ ژوئن ۱۸۹۸ در آلمان به دنیا آمد. او نویسنده مشهور آلمانی بود. عمده شهرت اریش ماریا رمارک، به خاطر نوشتن رمان ضدجنگ در جبهه غرب خبری نیست، است. اما این اثر باعث شد که رژیم نازی کتاب او را توقیف کند و تابعیتش هم لغو شد. رمارک خود تنها شش هفته در خط مقدم جبهه در جنگ جهانی اول حضور داشت، اما این مدت زمان کافی بود که پس از جنگ دیگر نتواند به زندگی معمولی بازگردد و از افسردگی، دلهره و ترس رنج ببرد. رمارک ۲۵ سپتامبر ۱۹۷۰ در سن ۷۲ سالگی در سوئیس چشم از دنیا فروبست.

بخشی از کتاب در جبهه غرب خبری نیست

مولر توضیح می‌دهد که زخم بدی در ناحیه ران دارد.

تصمیم می‌گیریم که عصر به ملاقاتش برویم. کروپ نامه‌ای بیرون می‌آورد: «کانتورک به همه سلام رسانده.»

می‌خندیم. مولر سیگارش را پرت می‌کند و می‌گوید: «دلم می‌خواست این‌جا بود.»

کانتورک مدیر مدرسه ما بود. مردی ریزنقش و یکدنده با کتی بلند و خاکستری و چهره‌ای مانند موش خرمایی درست به قد و قواره گروهبان «هیمل‌اشتوس». خیلی عجیب است که اغلب بدبختی‌های این دنیا زیر سر این آدمهای کوتاه قد است. معمولا آن‌ها فعال‌تر و سازش‌ناپذیرتر از آدم‌های بزرگ قامت‌اند. همیشه حواسم جمع بوده جزء گروهان‌هایی که فرمانده‌ای کوتاه قد دارد نشوم. آدم‌هایی مقرراتی و خشک هستند.

مدتی که در مدرسه بودیم کانتورک آن‌قدر به گوشمان خواند تا بالاخره همه شاگردان داوطلب شدند و خود را به فرماندهی منطقه معرفی کردند. چهره او را خوب به خاطر دارم. از پشت عینک به ما خیره می‌شد و با صدایی لرزان می‌پرسید: «شما خیال ندارید داوطلب شوید رفقا؟»

این‌جور آدم‌ها همیشه از احساساتشان مایه می‌روند تا آدم را خر کنند. اما آن موقع متوجه این چیزها نبودیم.

در میان ما یک نفر بود که تردید داشت و دلش نمی‌خواست به جبهه رود یوزف بِم. پسرکی چاق و صاف و ساده. اما جرأت مخالفت نداشت زیرا بقیه او را طرد می‌کردند. شاید بیشتر ما هم ته دلمان مثل او فکر می‌کردیم. اما هیچ کدام نتوانستیم عقیدهٔ واقعی خود را بروز دهیم زیرا در آن صورت حتی پدر و مادرهایمان هم ما را ترسو خطاب می‌کردند. هیچ کس درست نمی‌دانست برای چه به جنگ می‌رویم. آدمهای فقیر از ما عاقل‌تر بودند. آنها خوب می‌دانستند جنگ مایه بدبختی است. در حالی که آدمهای طبقه متوسط که باید بیشتر سرشان می‌شد، غرق در شور و هیجان جنگ شده بودند.