کتاب شاهدی از بهشت

ابن الکساندر، جراح حاذق مغز و اعصاب در کتاب شاهدی از بهشت از سفرش به دنیای پس از مرگ برای شما می‌گوید. او در دهم نوامبر سال ۲۰۰۸ دچار یک بیماری نادر شد و به مدت هفت روز به کما رفت و تجربه‌ای نزدیک به مرگ داشت. 

درباره کتاب شاهدی از بهشت

دکتر الکساندر یک جراح متخصص مغز و اعصاب است که به یک بیماری لاعلاج دچار شد و به کما رفت و هفت روز بعد درحالی‌که پزشکان معالجش داشتند امکان متوقف کردن درمان او را بررسی می‌کردند، ناگهان چشمانش باز شد و از کما بیرون آمد. بهبودی او یک معجزه بود اما معجزه بزرگتر سرگذشت او در طول این هفت روز بود که در این کتاب به صورت مفصل آن راب رای خوانندگان تعریف کرده است. او در این هفت روز مرگ یا چیزی شبیه آن را تجربه کرده بود.

قبل از این تجربه، دکتر الکساندر نمی‌توانست دانش خود را دربارهٔ مغز و عصب‌شناسی با اعتقاد به مفاهیمیمثل  بهشت، خدا و روح تطبیق دهد. اما امروز او معتقد است سلامت کامل هنگامی است که ما دریابیم خدا و روح واقعیت دارند و مرگ پایان زندگی ما نیست، بلکه تنها یک گذر است.

خواندن کتاب شاهدی از بهشت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب برای همه خوب است به خصوص کسانی که فکر می‌کنند زندگی انسان در همین دنیای فانی خلاصه می‌شود و پس از مرگ دنیایی در کار نیست.

بخشی از کتاب شاهدی از بهشت

همان ابتدا که در عالم کرمی‌شکل بودم، هیچ درکی از هوشیاری نداشتم. نمی‌دانستم که چه کسی یا چه چیزی بودم، یا حتی «آیا» وجود داشتم. من فقط «آن‌جا» بودم… یک هوشیاری مجرد در وسط یک نیستیِ تاریک، گل‌آلود، رقیق که نه شروعی داشت و نه پایانی؛ ولی حالا پی برده بودم که من بخشی از ملکوت بودم و هرگز هیچ‌چیز نمی‌توانست آن‌را از من بگیرد.

این تصویر اشتباه که می‌توانیم از خدا جدا شویم، منشا هر نوع اضطراب و نگرانی در جهان است. درمان آن درک این است که هرگز هیچ‌چیز نمی‌تواند ما را از خدا جدا کند. من خود بخشی از این درمان را هنگامی‌که در گذرگاه بوده و کل آن‌را زمانی‌که در مرکز هستی بودم، دریافت کردم. این معرفت، مهم‌ترین چیزی بود که تاکنون فرا گرفته‌ام و باعث شد عالم کرمی‌شکل و وحشت ناشی از آن، از من دور شود و به من این امکان را بدهد که بتوانم آن‌را، آن‌طور که هست ببینم؛ به‌عنوان بخشی نه کاملا جالب، ولی بدون شک، لازم در کل خلقت.

افراد زیادی نیز به عالمی که من سیر کردم، سفر کرده‌اند؛ ولی عجیب این‌که بیشتر آن‌ها در طول سفر هویت زمینی‌شان را، هنگامی‌که از شکل خاکی‌اش فاصله داشتند، به‌خاطر می‌آوردند. آن‌ها می‌دانستند که مثلا ژان اسمیت، یا جورج جانسون، یا سارا براون بودند. آن‌ها هرگز چشم از این واقعیت برنداشتند که مدتی برروی زمین زندگی می‌کردند. همچنین واقف بودند که بستگانشان هنوز آن‌جا بر روی زمین هستند؛ منتظر و امیدوارند که پیششان بازگردند. در موارد زیادی نیز آن‌ها دوستان و بستگانشان را که قبلا فوت کرده بودند، ملاقات کردند و خیلی‌زود آن‌ها را شناختند.

در بسیاری از موارد، افرادی که این تجربه‌ها را داشته‌اند، گزارش داده‌اند که طی آن، مروری بر زندگی‌شان داشتند و شاهد مراوداتشان با افراد مختلف و اعمال خوب و بدشان در طول عمر خود بودند.