کتاب من، داود، علی

من، داوود، علی، روایت خودنگاشت آزاده (اسیر جنگ تحمیلی) عباس شهریاری برای مشتاقان خاطرات جبهه و جنگ است.

درباره کتاب من، داوود، علی

من، داوود، علی خاطرات عباس شهریاری، آزاده‌ای از خانواده‌ای مذهبی است که در سه فصل و به قلم خود او روایت می شود. شهریاری زاده خوانسار است اما از کودکی در تهران زندگی کرده است. او پس از پیروزی انقلاب به سپاه پاسداران پیوست و در سال ۱۳۶۲ برا اموزش نیروهای لبنانی اعزام شد. عباس شهریاری در بهمن ماه ۱۳۶۲ در عملیات آبی، خاکی خیبر به اسارت دشمن درآمد و هفت سال در اردوگاه‌های عراقی به سر برد و درست زمانی مژده زنده بودنش را به خانواده اش دادند که آنها در تدارک برگزاری اولین سالگرد شهادتش بودند.

جملاتی از کتاب من، داوود، علی

سال ۱۳۵۶ بود، روزی برای دیدن یکی از اقوام- که مغازه‌ای در انتهای خیابان ۱۷ شهریور داشت‌ـ رفته بودم. از او شنیدم «قم» شلوغ شده. یکی از روحانیونی که با ما نسبت داشت و تحت تعقیب بود به تهران آمد و در منزل یکی از بستگان مخفی شده بود. کم‌کم دامنه تظاهرات به شهر تبریز و دیگر شهرها از جمله تهران سرایت کرد. جوان بودم و شور انقلابی مرا نیز به خیابان‌ها کشاند. مثل مردم دیگر من هم یک پای ثابت تظاهرات و آتش‌زدن سینماها به‌خصوص سینماهای میدان خراسان بودم.

هفده شهریور سال ۱۳۵۷ فرا رسید. روز وحشتناکی بود. صدای تیراندازی و بوی باروت، شرق و جنوب تهران را پرکرده بود. وسط خیابان ۱۷ شهریور از سوی مأموران شاه مورد خطاب قرار گرفتم: «آهای پیراهن گل گلی! مگه اجلت اومده، برو گم شو تا نکشتمت.»