کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی

کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی نوشته دکتر مهیار علوی‌مقدم به نقد و تحلیل علمی،منسجم،ژرف و امروزی اثر ادبی،با بهره‌مندی از مباحث نظری ادبیات و توجه به نظام فکری مشخص و دیدگاه علمی منسجم می‌پردازد.

درباره کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی

در میان تمام ‌پژوهش‌های دانشگاهی، شاید بنیادی‌ترین عامل نابسامانی را بتوان دور ماندن ادبیات از اندیشه‌های علمی،نشری و فلسفی معاصر و بی‌اعتنایی اهل ادب و پژوهشگران با مباحث نقد و تحلیل آثار ادبی و مبانی فلسفی ادبیات دانست.

پژوهندگان حوزه‌ی ادبیات درون دانشگاهی با مباحث علمی،نظری و فلسفی،به ویژه رویکردهایی که در دهه‌های پایانی سده‌ی بیستم و سال‌های نخستین سده‌ی بیست و یکم به سخن مشترک دانایی انسان در درک و فهم دانش‌های گوناگون بشری تبدیل شده است آشنایی ندارند این اتفاق موجب می‌شود پژوهش‌های ادبی در این حوزه،از عقلانیت،معیارپذیری و فراگیری کمتری بهره‌مند شوند. از میان این رویکردها،هرمنوتیک،جایگاه مهمی دارد. کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی درپی راهی همه جانبه‌ است تا ضعف و ناتوانی ادبیات دانشگاهی که گفته شد را تا حدی حل کند.

خواندن کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به تمام دانشجویان و پژوهشگران ادبیات پیشنهاد می‌شود.

بخش‌هایی از کتاب مطالعات ادبی هرمنوتیک متن‌شناختی

هرمنوتیک، گامی دربرابرجزمیت‌اندیشی: سدهٔ بیستم، باتمام دستاوردهای علمی و فرهنگی، جنگ‌های ویرانگر، جزم‌اندیشی‌های هراس‌انگیز و انگاره‌هایی که محتوم و قطعی می‌نمودند به پایان رسید و هزارهٔ سوم و سدهٔ بیست و یکم، با نقد عقل مدرن و رواج نسبیت باورها آغاز شده است. این سده، بی‌گمان، جلوه‌گاه رنگین کمان صداها خواهد بود و در آن، بازنگری در رازهای جهان هستی، کثرت‌گرایی، شالوده‌شکنی و تاویل مفاهیم، بنیان نظری فرهنگ جهانی خواهد شد.

در این میان، رویکردی مانند هرمنوتیک، در حقیقت گامی است به سوی ستیز در برابر جزمیت اندیشی‌های گذشته و بازتاب نسبیت گرایی‌های دوران معاصر. از این روست که مباحثی مانند چند گانگی معنایی، عدم قطعیت معنا و مرکزیت‌زدایی که در پی، به آن‌ها خواهم پرداخت، از جمله هسته‌های اصلی رویکرد هرمنوتیک به شمار آید، به ویژه که پرسش‌های هرمنوتیکی، در بنیان‌های خود از فلسفه سرچشمه می‌گیرد و هر پرسشی که در ذهن آدمی از حقیقت‌جویی مایه می‌گیرد، بی‌گمان با مطلق‌گرایی به ستیز برمی‌خیزد.