کتاب خوشبخت‌بودن یادگرفتنی است نه به‌دست آوردنی!

چنانچه یاد بگیریم مثبت فکر کنیم، مثبت احساس کنیم و عواطف خود را به سمت مثبت هدایت کنیم، همان را از بیرون نیز دریافت می‌کنیم؛ احساساتی مانند آماده کمک بودن و دوستانه برخورد کردن.

به‌دنبال گمشده خود ـ واقعاً ما همیشه دنبال چیزی می‌گردیم که هم‌اکنون داریم، ـ دنبال توهمی از خوشبختی به عنوان ایده‌آل هستیم و باعث می‌شود هرگز آرام نگیریم و به آرامش نرسیم، ـ هرقدر هم که تلاش می‌کنیم گویی بیشتر از ما فرار می‌کند، ـ اما به‌محض آن‌که به طرف ما می‌آید، ما از او فرار می‌کنیم، ـ و وقتی مقابلمان قرار می‌گیرد، دیگر آن را نمی‌بینیم، ـ ما همواره باز هم جستجوگریم و این روند را تا بی‌نهایت ادامه خواهیم داد!

بدبختی از آنجایی آغاز می‌شود که مقایسه شروع می‌شود. همه چیز به‌خوبی پیش می‌رود وقتی با داشته‌های خود زندگی می‌کنیم و هرچه نیاز داریم در دسترس ما قرار دارد، اما به‌محض این‌که در مقام مقایسه با دیگری ـ همکار، دوست، همسایه، خویشاوند ـ قرار می‌گیریم یا خود مقایسه می‌کنیم یا اجازه می‌دهیم ما را مقایسه کنند، بلافاصله دچار تشویش می‌شویم: نکند همکار ما درآمدش بیشتر باشد؛ چطور او زودتر اداره را ترک کرد و رئیس متوجه خروج او نشد اما من باید اضافه‌کاری کنم؛ چطور همسایه یک ماشین مدل بالا خریده؛ چرا دوستم باید یک آپارتمان پرنورتر و وسیع‌تر از من داشته باشد؛ چرا آدم‌های اطراف من ارتباطات دوستانه خوبی دارند و من مدام گیر آدم‌های افسرده و روانی می‌افتم و... - هرقدر اجازه دهیم افکار منفی از این قبیل به مغز ما هجوم آورند، جز این‌که عزت‌نفس خود را پایین بیاوریم کار دیگری نکرده‌ایم. - اگر این مقایسه در نزد دیگران صورت گیرد خود را از چشم آن‌ها انداخته‌ایم و سود دیگری برایمان نخواهد داشت. - ابراز کمبودهای خود و برتری‌های دیگران جز اعتراف به حسد و رشک، کار دیگری نیست.

چنانچه در این لحظه احساس خوشبختی نمی‌کنی، مغز خود را به یک پروسه جدید دعوت کن و آن را با یک چیز جدید مشغول نگه دار. آیا واقعاً حیف نیست که وقتی می‌توانیم مغز خود را به جهت مثبت هدایت کنیم، همچنان در مسیر منفی باقی نگه داریم و خود را از بین ببریم؟

چنانچه ما به مدت طولانی به یک چیز خاص فکر کنیم یا برای مدت زمانی فعالیتی خاص انجام دهیم، این شبکه ارتباطی در بخشی از مغز بزرگ‌تر می‌شود و این در حالی است که بخشی از مغزمان که استفاده نمی‌کنیم، روزبه‌روز تحلیل رفته و کوچک‌تر می‌شود و سلول‌های عصبی همان قسمت عملکرد خود را تغییر می‌دهند و بدین‌وسیله بخش دیگری که فعالیت دارد، می‌تواند خیلی سریع‌تر و آسان‌تر سیگنال‌های الکتریکی جدید را انتقال دهد