بریده‌هایی از کتاب خوشبخت‌بودن یادگرفتنی است نه به‌دست آوردنی!

چنانچه یاد بگیریم مثبت فکر کنیم، مثبت احساس کنیم و عواطف خود را به سمت مثبت هدایت کنیم، همان را از بیرون نیز دریافت می‌کنیم؛ احساساتی مانند آماده کمک بودن و دوستانه برخورد کردن.

چنانچه ما به مدت طولانی به یک چیز خاص فکر کنیم یا برای مدت زمانی فعالیتی خاص انجام دهیم، این شبکه ارتباطی در بخشی از مغز بزرگ‌تر می‌شود و این در حالی است که بخشی از مغزمان که استفاده نمی‌کنیم، روزبه‌روز تحلیل رفته و کوچک‌تر می‌شود و سلول‌های عصبی همان قسمت عملکرد خود را تغییر می‌دهند و بدین‌وسیله بخش دیگری که فعالیت دارد، می‌تواند خیلی سریع‌تر و آسان‌تر سیگنال‌های الکتریکی جدید را انتقال دهد

چنانچه در این لحظه احساس خوشبختی نمی‌کنی، مغز خود را به یک پروسه جدید دعوت کن و آن را با یک چیز جدید مشغول نگه دار. آیا واقعاً حیف نیست که وقتی می‌توانیم مغز خود را به جهت مثبت هدایت کنیم، همچنان در مسیر منفی باقی نگه داریم و خود را از بین ببریم؟

به‌دنبال گمشده خود ـ واقعاً ما همیشه دنبال چیزی می‌گردیم که هم‌اکنون داریم، ـ دنبال توهمی از خوشبختی به عنوان ایده‌آل هستیم و باعث می‌شود هرگز آرام نگیریم و به آرامش نرسیم، ـ هرقدر هم که تلاش می‌کنیم گویی بیشتر از ما فرار می‌کند، ـ اما به‌محض آن‌که به طرف ما می‌آید، ما از او فرار می‌کنیم، ـ و وقتی مقابلمان قرار می‌گیرد، دیگر آن را نمی‌بینیم، ـ ما همواره باز هم جستجوگریم و این روند را تا بی‌نهایت ادامه خواهیم داد!