کتاب محرم و انقلاب اسلامی

کتاب محرم و انقلاب اسلامی نوشتهٔ اکبر فلاحی در انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی چاپ شده است. اکبر فلاحی در کتاب «محرم و انقلاب اسلامی ایران» با بررسی مختصر قیام‌های شیعی الهام‌گرفته از عاشورای حسینی، نقش آن قیام حماسی را در انقلاب اسلامی ایران بررسی کرده‌است.

درباره کتاب محرم و انقلاب اسلامی

نهضت اسلامی در سال ۱۳۴۲ هم‌زمان با ماه محرم وارد مرحلهٔ جدیدی شد و امام خمینی با بهره‌گیری از فضای معنوی محرم، مردم مسلمان را برای رویارویی با اقدامات ضدمذهبی رژیم پهلوی به صحنهٔ مبارزات کشاند. ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ اوج رویارویی روحانیت شیعه با رژیم استبدادی شاهنشاهی ایران بود تا جایی که امام خمینی آن روز را «مبدأ انقلاب اسلامی» اعلام کردند.

پس از تبعید حضرت امام به خارج از کشور و با فضای پلیسی - امنیتی به‌وجودآمده توسط رژیم پهلوی، ساواک قبل از فرارسیدن ایام ماه محرم با انتشار اسامی کسانی که نمی‌توانستند به منبر بروند، از فعالیت روحانیون مبارز جلوگیری می‌کرد، با این حال شاگردان امام همواره خود را موظف به روشنگری جامعه می‌دانستند. انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۶ کاملاً الهامی حسینی داشت و نام و یاد عاشورا و نهضت کربلا فراروی مبارزات حق‌طلبانه بود. شعار پیروزی خون بر شمشیر با الهام از نهضت حسینی سال ۱۳۵۷ را سال سرنوشت قرار داد.

کتاب محرم و انقلاب اسلامی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مطالعهٔ بیشتر دربارهٔ حماسهٔ کربلا و اثرگذاری آن بر جنبه‌های گوناگون زندگی امروز پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب محرم و انقلاب اسلامی

«در دوره‌های بعد نیز قیام‌هایی به‌دست علویان در دورهٔ اموی و عباسی رخ داد که الگوی آنها قیام امام حسین (ع) و رهبران این قیام‌ها با هدف مبارزه با ظلم وستم بنی‌امیه و عباسیان و حتی تلاش برای به‌دست‌گرفتن خلافت شکل گرفتند. اما حاکمان ستمگر و مکار بنی‌امیه و بنی‌عباس با خشونت تمام با این جنبش‌ها برخورد و به شدت آنها را سرکوب کردند. با وجود این، وقوع این قیام‌ها تأثیر زیادی در سست‌کردن پایه‌های حکومت آنان و آشکار ساختن چهره و ماهیت واقعی حکومت‌های امویان و عباسیان داشت. در این گفتار به اختصار به قیام‌های شیعی در دورهٔ مروانیان پرداخته می‌شود:

قیام زید بن علی

«زید» در زمان «هشام»، خلیفهٔ اموی و در کوفه قیام کرد. قاریان و اشراف کوفه از این قیام حمایت و زید را همراهی کردند. هشام برای سرکوبی این قیام «یوسف بن عمر ثقفی» را به جنگ زید فرستاد. از این رو، نبردی سخت میان آنها درگرفت؛ با به اوج رسیدن جنگ، یاران زید گریخته و وی را تنها گذاشتند. اما وی با اندک یارانی که همراهش مانده بود، به مقاومت پرداخت. در این نبرد نابرابر زید زخم‌های زیادی برداشت و براثر اصابت تیری به پیشانی‌اش به شهادت رسید. یاران زید برای جلوگیری از نبش قبر وی به دست امویان جنازهٔ او را به‌صورت مخفیانه دفن کردند؛ اما مأموران اموی مزارش را کشف و جنازهٔ زید را از خاک بیرون آوردند و سرش را جدا کرده پیش هشام خلیفهٔ اموی فرستادند. هشام به این هم اکتفا نکرد و برای ترساندن و عبرت مردم دستور داد جسد زید را بر تنهٔ درخت نخلی آویزان کنند. جنازهٔ زید ماه‌ها بر روی درخت ماند تا سرانجام هشام دستور داد آن را از دار پایین آورده و آنگاه سوزاندند سپس خاکسترش را بر باد دادند.

شهادت زید تأثیر و بازتاب زیادی در منطقهٔ خراسان داشت. پس از شهادت وی شیعیان خراسان فعالیت‌های ضد اموی خود را آغاز کردند و کارشان بالا گرفت. آنان در محافل خود از ستم‌هایی که بنی‌امیه بر آل پیامبر روا داشتند سخن گفتند. اما بنی‌عباس با مکر و حیله و با شعارِ «الرضا من آل محمد»، از این فرصت پیش‌آمده حداکثر بهره‌برداری را کردند.»