کتاب چشمان پنجره می پایدت

کتاب چشمان پنجره می‌پایدت نوشته‌ی فریبا شکورصفت صدیقی، اثری است که توسط نشر سنجاق منتشر شده است. این کتاب مجموعه‌ای از روایت‌ها و داستان‌هایی است که در مرز خیال و واقعیت حرکت می‌کنند و با نگاهی تیزبین به تجربه‌های انسانی، دغدغه‌های هویتی، تنهایی، عشق، جستجوی معنا و مواجهه با بحران‌های درونی می‌پردازد. نویسنده با زبانی تصویری و فضاسازی‌های ملموس، شخصیت‌هایی را خلق کرده که هر یک درگیر پرسش‌هایی بنیادین درباره بودن، ریشه‌ها، خاطره و امید هستند. روایت‌ها گاه در دل طبیعت و گاه در محیط‌های شهری یا آسایشگاه‌ها شکل می‌گیرند و هر بار، زاویه‌ای تازه از زیستن و رنج و امید را پیش چشم می‌گذارند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب چشمان پنجره می پایدت

کتاب چشمان پنجره می‌پایدت اثر فریبا شکورصفت صدیقی، مجموعه‌ای از داستان‌ها و روایت‌های کوتاه است که هر یک به‌گونه‌ای به تجربه‌های عمیق انسانی می‌پردازند. این کتاب با رویکردی تامل‌برانگیز، شخصیت‌هایی را در موقعیت‌های گوناگون قرار می‌دهد؛ از شهرهای مه‌آلود و خیابان‌های بی‌انتها تا آسایشگاه‌های سرد و باغچه‌های کوچک و صمیمی. نویسنده در این اثر، مرز میان واقعیت و خیال را بارها جابه‌جا می‌کند و با بهره‌گیری از عناصر طبیعت، خاطره، هویت و عشق، به کاوش درونیات انسان می‌پردازد. ساختار کتاب به‌صورت قطعه‌هایی مستقل اما مرتبط است که هرکدام دغدغه‌ای خاص را دنبال می‌کنند؛ از بحران هویت و گم‌گشتگی تا جستجوی معنا و تجربه‌های عاطفی. روایت‌ها با فضاسازی‌های دقیق و جزئی‌نگر، خواننده را به دنیایی می‌برند که در آن، هر نگاه و هر پرسش، معنایی تازه می‌یابد. چشمان پنجره می‌پایدت اثری است که با نگاهی انسانی و گاه شاعرانه، به لایه‌های پنهان زندگی روزمره و ذهن انسان سرک می‌کشد.

خلاصه داستان چشمان پنجره می پایدت

کتاب چشمان پنجره می‌پایدت مجموعه‌ای از داستان‌ها و روایت‌هایی است که هرکدام به‌نوعی به جستجوی هویت، معنای زندگی و تجربه‌های عاطفی می‌پردازند. در داستان «شهر گمشده و خاطرات مسافر»، زنی در مه و تنهایی شهری بی‌انتها سرگردان است و با سرو کهنسالی گفت‌وگو می‌کند که پرسش‌هایی بنیادین درباره بودن و معنای وجود مطرح می‌کند. روایت «هزارتوی بی‌نام» دختری را به تصویر می‌کشد که نام و هویت خود را از دست داده و در میان آدم‌هایی بی‌روح و بی‌تفاوت، به دنبال حس تعلق و معنای خود می‌گردد. در «سایه و خاطره»، دختری با خاطره‌ی عشقی ازدست‌رفته در کوهستانی خاموش روبه‌رو می‌شود و مرز میان مردگان و زندگان برایش کم‌رنگ می‌شود. داستان «پشت پنجره‌های زنگ‌زده» تصویری از عشق مادرانه و امید را در دل آسایشگاهی سرد و بی‌روح به نمایش می‌گذارد. در «باغچه، اندیشه»، مردی سالخورده با گل‌های باغچه‌اش گفت‌وگو می‌کند و به تأمل درباره عشق، مرگ و معنای زندگی می‌پردازد. روایت «بیداری در کوهستان» سالکی را نشان می‌دهد که میان عشق زمینی و سلوک معنوی گرفتار شده و در نهایت، با بحران هویت و تنهایی روبه‌رو می‌شود. در «سیاهچاله چهل سالگی»، مردی با بحران میانسالی و ترس از گذر عمر دست‌وپنجه نرم می‌کند و در سمیناری پرشور، با پرسش‌هایی درباره معنای زندگی و جوانی روبه‌رو می‌شود. هر داستان، با فضاسازی‌های دقیق و شخصیت‌پردازی‌های ملموس، به دغدغه‌های عمیق انسانی می‌پردازد و مرز میان واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد.

چرا باید کتاب چشمان پنجره می پایدت را بخوانیم؟

چشمان پنجره می‌پایدت اثری است که با روایت‌هایی چندلایه و فضاسازی‌های ملموس، به دغدغه‌های بنیادین انسان معاصر می‌پردازد. این کتاب با پرداختن به موضوعاتی چون هویت، تنهایی، جستجوی معنا، عشق و بحران‌های درونی، فرصتی برای تأمل و همذات‌پنداری فراهم می‌کند. نویسنده با نگاهی جزئی‌نگر و انسانی، تجربه‌های روزمره را به پرسش‌هایی عمیق درباره بودن و زیستن پیوند می‌زند. روایت‌ها، گاه در دل طبیعت و گاه در محیط‌های شهری، تصویری از رنج، امید و مقاومت را پیش چشم می‌گذارند و خواننده را به سفری درونی دعوت می‌کنند. این کتاب برای کسانی که به داستان‌هایی با لایه‌های روان‌شناختی و فلسفی علاقه دارند، تجربه‌ای متفاوت و تأمل‌برانگیز خواهد بود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه هویت، معنای زندگی، تنهایی، بحران‌های عاطفی و جستجوی امید در دل روزمرگی‌ها را دارند. همچنین برای علاقه‌مندان به روایت‌های تامل‌برانگیز و داستان‌هایی با رویکرد روان‌شناختی و فلسفی مناسب است.

بخشی از کتاب چشمان پنجره می پایدت

«مه غلیظی که بوی تنهایی می‌داد، شهر را در خود فرو برده بود. آسمان، رنگ یک خاطرهٔ کهنه را داشت و خیابان‌ها، پیچ در پیچ و بی‌انتها، در هم تنیده بودند. قدم‌هایش، بی‌هدف و سرگردان، بر سنگفرش‌های نمور و لغزنده، پژواک نامفهومی ایجاد می‌کردند. ناگهان صدایی در گوشش پیچید؛ صدایی که گویی از اعماق چاهی تاریک و بی‌انتها یا راهی دور و دراز می‌آمد: ـ کجا می‌ری، ای گم‌گشته؟ زن برگشت و به پشت سرش نگاهی انداخت. اما هیچ‌کس را ندید. فقط یک سرو کهنسال که شاخه‌های استخوانی‌اش به سوی آسمان دراز شده بودند، در مقابلش ایستاده بود. گویی نگهبانی بود خاموش و مرموز با تنه‌ای پیچ خورده و پوسته‌ای چروکیده که قرن ها راز درخود پنهان داشت. زن قدمی به جلو برداشت. بوی خاک نمناک و خزه در هوا پیچیده بود. سکوت سنگینی بر فضا حاکم بود. سکوتی که تنها با صدای خش‌خش برگ‌های خشکیده زیر پاهایش شکسته می‌شد. ـ من... من نمی‌دونم. زن با صدایی لرزان پاسخ داد. اما در دلش می‌خواست بداند که آن سرو کهنسال چگونه می‌تواند با او حرف بزند و اصلا چرا دارد با او حرف می‌زند. دلش می‌خواست بداند موضوع از چه قرار است و سرو چه داستانی برای گفتن دارد. دلش می‌خواست رازها و تجربه‌های سال‌های دراز عمر او را که در میان شاخه‌هایش پنهان شده بودند بداند.»