کتاب دوباره از همان خیابان

کتاب دوباره از همان خیابان مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است که توسط گروهی از نویسندگان استان قزوین، شهر محمدیه نوشته و به کوشش علی کشاورز قدیمی گردآوری شده است. این اثر با محوریت زندگی روزمره، دغدغه‌ها و واقعیت‌های اجتماعی کودکان و خانواده‌های طبقه متوسط و پایین جامعه، تصویری ملموس و بی‌پیرایه از زیست شهری و روستایی ارائه می‌دهد. داستان‌ها با زبانی ساده و توصیفاتی دقیق، به روایت زندگی دانش‌آموزان، معلمان، خانواده‌ها و اهالی محله‌های مختلف می‌پردازند و از خلال جزئیات روزمره، لایه‌هایی از مشکلات اقتصادی، روابط انسانی، فقر، امید و تلاش برای بقا را به تصویر می‌کشند. انتشارات گیوا آن را منتشر کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب دوباره از همان خیابان

دوباره از همان خیابان اثری است که با رویکردی واقع‌گرایانه و جزئی‌نگر، به روایت زندگی در شهر محمدیه و اطراف آن می‌پردازد. نویسندگان این مجموعه، هر یک با قلمی متفاوت، اما با دغدغه‌هایی مشترک، تلاش کرده‌اند تا گوشه‌هایی از زندگی کودکان، نوجوانان و خانواده‌هایی را به تصویر بکشند که درگیر مسائل معیشتی، روابط اجتماعی و چالش‌های روزمره‌اند. محوریت داستان‌ها اغلب بر کودکان و نوجوانانی است که در بستر مدرسه، خانه و خیابان با مشکلاتی چون فقر، بی‌توجهی، بیماری و مسئولیت‌های زودهنگام روبه‌رو هستند. ساختار کتاب بر پایه روایت‌های کوتاه و پیوسته است که هرکدام به‌تنهایی داستانی مستقل دارند، اما در مجموع، تصویری کلی از جامعه‌ای کوچک و پر از فرازونشیب ارائه می‌دهند. علی کشاورز قدیمی به عنوان گردآورنده، با انتخاب داستان‌هایی از نویسندگان بومی، توانسته است صدای محله و مردم را به گوش مخاطب برساند و فضایی آشنا و ملموس خلق کند. این کتاب نه‌تنها به مسائل فردی و خانوادگی می‌پردازد، بلکه نگاهی به روابط اجتماعی، مدرسه، محله و حتی تعاملات اقتصادی و فرهنگی مردم دارد.

خلاصه داستان دوباره از همان خیابان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان اصلی کتاب حول محور زندگی جعفر، پسربچه‌ای از خانواده‌ای کم‌درآمد، می‌چرخد که با چالش‌های متعددی در مدرسه و خانه روبه‌روست. روایت با توصیف فضای مدرسه، روابط دانش‌آموزان و معلمان آغاز می‌شود؛ جایی که جعفر به دلیل وضعیت ظاهری و مشکلات خانوادگی، مورد سرزنش و قضاوت قرار می‌گیرد. او نه‌تنها با نگاه‌های سنگین همکلاسی‌ها و معلمان مواجه است، بلکه در خانه نیز با پدری بیمار و مادری ناتوان، مسئولیت‌هایی فراتر از سن خود دارد. جعفر برای کمک به خانواده، پس از مدرسه به جمع‌آوری زباله و ضایعات می‌پردازد و در این مسیر با افراد مختلفی از طبقات و دغدغه‌های گوناگون جامعه روبه‌رو می‌شود؛ از پیرمرد میوه‌فروش گرفته تا زنانی که برای تأمین معاش خانواده‌شان ناچار به کارهای سخت و طاقت‌فرسا هستند. داستان با جزئیات دقیق، لحظات تلخ و شیرین زندگی جعفر را به تصویر می‌کشد: از تلاش برای حفظ شعر درسی تا درگیری با بچه‌های دیگر بر سر سهم زباله‌ها، از برخوردهای تحقیرآمیز تا لحظات کوتاه همدلی و کمک. در پس این روایت، تصویری از جامعه‌ای شکل می‌گیرد که در آن فقر، تلاش، امید و ناامیدی در هم تنیده‌اند و هر شخصیت، نماینده بخشی از واقعیت‌های اجتماعی است.

چرا باید کتاب دوباره از همان خیابان را بخوانیم؟

این کتاب با روایت‌هایی صادقانه و بی‌پیرایه، تصویری زنده و ملموس از زندگی کودکان و خانواده‌های طبقه متوسط و پایین جامعه ارائه می‌دهد. ویژگی شاخص آن، پرداختن به جزئیات روزمره و دغدغه‌های واقعی است که کمتر در ادبیات داستانی معاصر به این شکل بازتاب یافته‌اند. خواننده با شخصیت‌هایی روبه‌رو می‌شود که هرکدام بخشی از واقعیت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه را نمایندگی می‌کنند. داستان‌ها نه‌تنها همدلی و درک عمیق‌تری نسبت به مشکلات و امیدهای مردم عادی ایجاد می‌کنند، بلکه به بازاندیشی درباره نقش مدرسه، خانواده و محله در شکل‌گیری شخصیت و آینده کودکان می‌پردازند. این اثر فرصتی است برای دیدن و شنیدن صداهایی که معمولاً در هیاهوی شهر گم می‌شوند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان داستان‌های اجتماعی، معلمان، فعالان حوزه کودک و نوجوان، پژوهشگران مسائل شهری و کسانی که دغدغه عدالت اجتماعی و شناخت لایه‌های پنهان جامعه را دارند، پیشنهاد می‌شود. همچنین برای کسانی که به دنبال روایت‌هایی واقعی و بی‌واسطه از زندگی روزمره در شهرهای کوچک و محله‌های کمتر دیده‌شده هستند، مناسب است.

بخشی از کتاب دوباره از همان خیابان

«صدای اذان با همهمۀ دانش‌آموزانی که در حیاط بزرگ مدرسه پخش و پلا بودند، تا زنگ به صدا درآید، درهم آمیخته بود. باد پرچم بلند و افراشتۀ سه‌رنگ ایران روی دروازۀ بزرگ و قهوه‌ای مدرسه را تکان می‌داد. چند پسربچه فراش مدرسه را دور کرده بودند. داشتند پول خرید نسیۀ روز قبل از بوفۀ مدرسه را می‌پرداختند. - آقا، آقا! پسربچۀ کوتاه و پهنی لبۀ کت آقای ناظم را، که با چشمان دریده و عصبانی غرق کار چند تایی از دانش‌آموزان بود، تکان می‌داد. ول‌کن نبود. - آقا، آقای ناظم! - چیه پسر؟ حرفتو بزن. چرا اینقدر تو گوشم وزوز می‌کنی؟ - آقا، می‌خوام چیزی بهتون بگم، ولی می‌خوام فقط خودتون بشنوین. روی پنجۀ پاهایش خودش را تا جایی که توانست بالا کشید. دست چپش را دور دهانش حلقه کرد و با چشمان تیزش، محتاطانه، به دور و بر نگاه کرد. آقای شریف سر تکان داد، ولی بیشتر تمرکزش روی آن چند تا دانش‌آموزی بود که با شیر آب بازی می‌کردند. - آهای! با شماها هستم. اونجا چه غلطی می‌کنین؟ برین اون طرف، اون شیر آبو هم ببندین. - آقا، شیرش هرز شده. هر کاری می‌کنیم بسته نمی‌شه. دو روزه آبش داره همین‌جوری می‌ره. - حالا بدتر. اینجوری بیشتر خراب می‌شه. برین اینجا نمونین. پسربچۀ کوتاه و پهن، عین کنه، به ناظم چسبیده بود. - آقا، آقا! - تو هنوز داری دنبال من میای؟ چی می‌خواستی بگی ول‌کن نیستی؟ - آقا، دیروز محمودی از تیر دروازه آویزون شد. شما رو دید، عجله کرد، افتاد. پاش گوشۀ تور گیر کرد. تور پاره شد. بریم نشونتون بدم؟ - گفتی دیروز؟ پس، چرا الآن داری می‌گی؟ - آقا، اجازه، من و رسول داشتیم می‌اومدیم بهتون بگیم. گفت اگه به آقا بگید، بیرون می‌بینتمون. - که این‌طور. باشه، فعلاً برید تا به وقتش به حسابش برسم.»