کتاب زمانه جادوگران

کتاب الکترونیکی «زمانهٔ جادوگران» نوشتهٔ ولفرام آیلنبرگر و با ترجمهٔ شوان وایت‌ساید و حامد قدیری، توسط نشر ترجمان علوم انسانی منتشر شده است. این کتاب به بررسی زندگی و اندیشهٔ چهار فیلسوف بزرگ آلمانی‌زبان در نیمهٔ نخست قرن بیستم می‌پردازد: ویتگنشتاین، بنیامین، کاسیرر و هایدگر. «زمانهٔ جادوگران» در مجموعهٔ «بیرون برج عاج» قرار دارد و تلاش می‌کند با روایتی تحلیلی و تاریخی، تأثیر این متفکران را بر فلسفهٔ مدرن و تحولات فکری آن دوره نشان دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب زمانه جادوگران

«زمانهٔ جادوگران» اثری ناداستان و تحلیلی است که به روایت زندگی و اندیشهٔ چهار فیلسوف برجستهٔ آلمانی‌زبان در دهه‌های آغازین قرن بیستم می‌پردازد. ولفرام آیلنبرگر در این کتاب، با تمرکز بر ویتگنشتاین، بنیامین، کاسیرر و هایدگر، تصویری از فضای فکری، اجتماعی و سیاسی اروپا پس از جنگ جهانی اول ارائه می‌دهد. کتاب ساختاری روایی دارد و با بهره‌گیری از منابع تاریخی، نامه‌ها و آثار این متفکران، سیر تحول اندیشهٔ فلسفی را در بستر بحران‌های آن دوران دنبال می‌کند. «زمانهٔ جادوگران» نه‌تنها به نظریات فلسفی این چهار نفر می‌پردازد، بلکه زندگی شخصی، دغدغه‌ها، شکست‌ها و روابط آن‌ها را نیز به تصویر می‌کشد. این کتاب در قالبی نزدیک به زندگی‌نامهٔ فکری و تاریخ‌نگاری فلسفه نوشته شده و تلاش دارد نشان دهد چگونه اندیشه‌های این متفکران، فلسفهٔ مدرن را در دهه‌ای بحرانی از نو تعریف کردند.

خلاصه کتاب زمانه جادوگران

کتاب «زمانهٔ جادوگران» با تمرکز بر دههٔ ۱۹۲۰، به روایت زندگی و اندیشهٔ چهار فیلسوف آلمانی‌زبان می‌پردازد که هر یک به‌نوعی فلسفه را در عصر خود دگرگون کردند. آیلنبرگر با روایت‌هایی از جلسات، مناظره‌ها و زندگی روزمرهٔ این متفکران، نشان می‌دهد که چگونه بحران‌های سیاسی، اجتماعی و شخصی بر شکل‌گیری اندیشه‌های آن‌ها اثر گذاشت. ویتگنشتاین پس از تجربهٔ جنگ و بحران‌های شخصی، با نگارش «رسالهٔ منطقی-فلسفی» تلاش می‌کند مرزهای زبان و معنا را روشن کند و به این پرسش بپردازد که دربارهٔ چه چیزهایی می‌توان به‌معنا سخن گفت. او پس از دوره‌ای انزوا و فقر، دوباره به فلسفه بازمی‌گردد و نقش مهمی در شکل‌گیری فلسفهٔ تحلیلی ایفا می‌کند. هایدگر با انتشار «هستی و زمان»، مفهوم اصیل‌بودگی و ترس‌آگاهی را به مرکز توجه می‌آورد و بر اهمیت مواجههٔ فرد با تناهی و موقعیت تاریخی خود تأکید می‌کند. مناظرهٔ مشهور او با کاسیرر در داوس، نقطهٔ عطفی در تاریخ فلسفهٔ قرن بیستم به‌شمار می‌آید و دو رویکرد متفاوت به انسان و فرهنگ را برجسته می‌سازد. کاسیرر، با پروژهٔ «فلسفهٔ صورت‌های نمادین»، انسان را حیوان نمادساز معرفی می‌کند و بر نقش زبان، اسطوره و فرهنگ در شکل‌گیری معنا و شناخت تأکید دارد. او نمایندهٔ رویکردی است که به پیوستگی و تنوع فرهنگی باور دارد. بنیامین، با زندگی پر فرازونشیب و شکست‌های پی‌درپی در عرصهٔ دانشگاهی، به‌عنوان منتقد، روزنامه‌نگار و فیلسوف مستقل، به دنبال راهی برای تلفیق تجربهٔ زیسته و اندیشهٔ فلسفی است. او با رویکردی نمادین و تفسیرگر، به بحران‌های مدرنیته و امکان رستگاری در جهان معاصر می‌پردازد. در مجموع، کتاب نشان می‌دهد که چگونه این چهار متفکر، هر یک با دغدغه‌ها و روش‌های خاص خود، به پرسش‌های بنیادین دربارهٔ انسان، معنا، فرهنگ و تاریخ پاسخ داده‌اند و فلسفه را در عصر بحران از نو ابداع کرده‌اند.

چرا باید کتاب زمانه جادوگران را بخوانیم؟

مطالعهٔ «زمانهٔ جادوگران» فرصتی است برای آشنایی عمیق‌تر با یکی از مهم‌ترین دوره‌های تحول فلسفهٔ مدرن. این کتاب با روایتی تحلیلی و تاریخی، نشان می‌دهد که چگونه اندیشه‌های ویتگنشتاین، بنیامین، کاسیرر و هایدگر در بستر بحران‌های اجتماعی و سیاسی شکل گرفت و چه تأثیری بر فلسفهٔ معاصر گذاشت. خواننده با مطالعهٔ این اثر، نه‌تنها با نظریات فلسفی این متفکران آشنا می‌شود، بلکه با زندگی شخصی، چالش‌ها و فرازونشیب‌های آن‌ها نیز روبه‌رو می‌شود. این کتاب به‌ویژه برای کسانی که به تاریخ اندیشه، فلسفهٔ قاره‌ای و تحولات فکری قرن بیستم علاقه دارند، دریچه‌ای تازه به روی فهم فلسفه و نقش آن در زندگی و جامعه می‌گشاید.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ مدرن، دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های فلسفه، علوم انسانی و تاریخ اندیشه مناسب است. همچنین کسانی که دغدغهٔ فهم تحولات فکری قرن بیستم، فلسفهٔ قاره‌ای و زندگی‌نامهٔ متفکران بزرگ را دارند، از مطالعهٔ این اثر بهره خواهند برد.

بخشی از کتاب زمانه جادوگران

«نگران نباشید، می‌دانم که هرگز متوجه آن نمی‌شوید». این جملهٔ پایانی جلسه‌ای بود که احتمالاً عجیب‌ترین آزمون شفاهی در تاریخ فلسفه بود. کسی که در تاریخ ۱۸ ژوئن ۱۹۲۹ برای جلسهٔ دفاع دکتری‌اش در کیمبریج در برابر هیئتی متشکل از برتراند راسل و جی. ای. مور حاضر شد مردِ اتریشیِ چهل‌سالهٔ سابقاً میلیاردری بود که ده سالِ گذشته را عمدتاً در قامتِ معلمِ مدرسهٔ ابتدایی کار کرده بود. اسمش لودویگ ویتگنشتاین بود. این‌طور نبود که ویتگنشتاین دانشجوی گمنامی باشد که بعد از مدت‌ها به کیمبریج برگشته. برعکس، از ۱۹۱۱ تا درست پیش از آغاز جنگ جهانی اول، در معیتِ راسل آنجا درس خوانده بود و، ازآنجاکه هم به ذکاوتِ بارز شُهره بود و هم به کله‌شقی، خیلی زود به شمعِ محفل بدل گشته بود. جان مینارد کینز در نامه‌ای به تاریخ ۱۸ ژانویهٔ ۱۹۲۹ نوشته بود «خب، خدا رسیده، در قطار ساعت ۵:۱۵ او را ملاقات کردم». کینز، که در آن زمان احتمالاً مهم‌ترین اقتصاددانِ جهان بود، ویتگنشتاین را تصادفاً روز بعد از بازگشتش به انگلستان ملاقات کرد. دوستِ قدیمیِ ویتگنشتاین، جی. ای. مور، هم در همان قطارِ لندن به کیمبریج بود که همین جوّ صمیمی زندگی دانشگاهی در آن زمان را نشان می‌دهد، جوی که شایعات به‌راحتی دهان‌به‌دهان می‌چرخید.»