کتاب یک

کتاب الکترونیکی «یک» مجموعه‌ای از شعر سپید سرودهٔ آریا معصومی است که توسط نشر سنجاق منتشر شده است. این مجموعه با نگاهی معاصر به دغدغه‌های انسانی، تنهایی، عشق، اندوه و زیستن در جهان امروز می‌پردازد و در قالب شعرهای کوتاه و بلند، تجربه‌های زیسته و احساسات شاعر را به تصویر می‌کشد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب یک

در «یک»، آریا معصومی با بهره‌گیری از زبان شعر سپید، به روایت تجربه‌های فردی و جمعی انسان معاصر می‌پردازد. این مجموعه در فضایی میان خاطره، اندوه، عشق و تنهایی حرکت می‌کند و گاه با ارجاع به تاریخ، اسطوره و هنر، لایه‌های معنایی تازه‌ای می‌سازد. شعرها اغلب کوتاه و موجز هستند و با تصویرسازی‌های ملموس، احساسات شاعر را به مخاطب منتقل می‌کنند. اشاره‌هایی به وقایع تاریخی، جنگ، مهاجرت و روابط انسانی در شعرها دیده می‌شود و شاعر با نگاهی انتقادی و گاه تلخ، وضعیت انسان امروز را به چالش می‌کشد. این مجموعه در دههٔ ۱۳۹۰ نوشته شده و بازتاب‌دهندهٔ فضای فکری و اجتماعی این دوره است. در یادداشت آغازین، شاعر به تأثیرپذیری ناخودآگاه از دیگر شاعران و نویسندگان اشاره می‌کند و شعرهایش را در امتداد تجربه‌های زیسته و ناخودآگاه جمعی قرار می‌دهد.

چرا باید کتاب یک را خواند؟

این مجموعه شعر برای کسانی که به دنبال مواجهه با احساسات عمیق انسانی و تجربه‌های زیسته در قالب شعر سپید هستند، فضایی برای تأمل و همدلی فراهم می‌کند. شعرهای «یک» با پرداختن به موضوعاتی چون تنهایی، عشق، اندوه، جنگ و خاطره، امکان بازاندیشی در تجربه‌های شخصی و جمعی را به مخاطب می‌دهد. زبان شاعرانه و تصویرسازی‌های خاص، خواننده را به دنیایی دعوت می‌کند که در آن مرز میان فرد و جمع، گذشته و حال، خاطره و واقعیت در هم تنیده است.

خواندن کتاب یک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به شعر معاصر فارسی، دوستداران شعر سپید و کسانی که دغدغه‌هایی چون تنهایی، عشق، اندوه یا تجربه‌های زیستهٔ اجتماعی دارند، مناسب است. همچنین برای کسانی که به دنبال بازتاب مسائل انسانی و اجتماعی در قالب شعر هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب یک

«سیگارم را با سیگارم روشن نگه می‌دارم چرا که بسیار دوستانم را از دست داده‌ام اما امیدوار به کبریتی که روزی خدا می‌کشد شادم با اندوه خویش... و فکر می‌کنم به نشانه‌های خدا برای کسانی که نمی‌رسند، به درخت که رویای ناتمام دانه است برای رسیدن به آسمان، و از خود می‌پرسم: سال‌ها بعد کدام زیباتر است؟ کشتی‌های به ساحل رسیده؟ یا آن کشتی غرق شده؟... کارخانه‌ای با سلول‌هایِ خاکستریِ بر باد رفته‌ام اما دود از دودکش نگهبانی‌ام بلند می‌شود تا بگویم هنوز زنده‌ام هنوز آتشم پابرجاست... شادم با اندوه خویش با خود می‌گویم تایتانیکم آب از سرم گذشته اُسکار می‌گیرند استخوان‌هام... و فکر می‌کنم به روزی که می‌آید استخوان‌هام دوباره گوشت می‌گیرند در تجمع آتشین هزاران نخ سیگار دوشادوش دوستان سرخ‌تر از غروب در زیبایی انقلاب وقتی هیپی‌وار سرود می‌خوانیم شعار می‌دهیم به سمت آزادی...