کتاب تاریک ترین لحظه ها

معرفی کتاب تاریک ترین لحظه ها

کتاب الکترونیکی «تاریک‌ترین لحظه‌ها (چرا آدم‌ها بر اثر خودکشی می‌میرند و چطور می‌توانیم از این اتفاق پیشگیری کنیم؟)» نوشتهٔ «روری اوکانر» و ترجمهٔ شیدا علی‌پور با همکاری ویراستار آیدا قویدل و نشر اندیشه مولانا، اثری پژوهشی و روایی دربارهٔ پدیدهٔ خودکشی است. نویسنده که کارشناس بین‌المللی پیشگیری از خودکشی است، با ترکیب تجربه‌های شخصی و یافته‌های علمی، به بررسی علل، پیامدها و راه‌های پیشگیری از خودکشی می‌پردازد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب تاریک ترین لحظه ها

این کتاب با رویکردی تلفیقی از روایت شخصی و پژوهش علمی، به یکی از مهم‌ترین بحران‌های سلامت روان در جهان می‌پردازد. «روری اوکانر» که سال‌ها در حوزهٔ رفتارهای خودکشی‌گرایانه تحقیق کرده، در این اثر تلاش می‌کند پیچیدگی‌های خودکشی را از منظر فردی، اجتماعی و فرهنگی واکاوی کند. کتاب در دوره‌ای نوشته شده که دغدغه‌های مربوط به سلامت روان و تأثیرات بحران‌هایی مانند همه‌گیری کووید-۱۹ بر افزایش آسیب‌پذیری افراد نسبت به خودکشی، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. نویسنده با اشاره به تجربه‌های شخصی خود و روایت‌هایی از افراد مختلف، سعی دارد تابوی صحبت دربارهٔ خودکشی را بشکند و راه‌هایی برای همدلی، حمایت و پیشگیری ارائه دهد. کتاب به جای ارائهٔ فهرستی از عوامل خطر یا راهبردهای پیشگیری، بر درک عمیق‌تر رنج انسانی و اهمیت ارتباط اجتماعی تأکید می‌کند و با زبانی صریح، به افسانه‌ها و کج‌فهمی‌های رایج دربارهٔ خودکشی می‌پردازد.

خلاصه کتاب تاریک ترین لحظه ها

این کتاب با شرح تجربه‌های شخصی نویسنده و روایت‌هایی از افراد داغ‌دیده یا کسانی که با بحران خودکشی دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، به بررسی این پرسش می‌پردازد که چرا برخی افراد به خودکشی فکر می‌کنند یا دست به این کار می‌زنند. نویسنده توضیح می‌دهد که خودکشی اغلب نه از میل به مرگ، بلکه از آرزوی پایان دادن به رنج روانی تحمل‌ناپذیر ناشی می‌شود. در بخش‌های مختلف کتاب، به عوامل زیستی، روانی، اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر خودکشی اشاره می‌شود و نقش نابرابری‌های اجتماعی، بحران‌های اقتصادی و همه‌گیری‌ها در افزایش خطر خودکشی بررسی می‌گردد. نویسنده تأکید می‌کند که خودکشی پدیده‌ای پیچیده و چندعاملی است و هیچ‌کس در برابر آن مصون نیست. همچنین، اهمیت زبان و نحوهٔ صحبت دربارهٔ خودکشی، نقش ارتباط اجتماعی و حمایت اطرافیان، و ضرورت توجه به نشانه‌های هشداردهنده از دیگر محورهای کتاب است. نویسنده با روایت داستان‌هایی واقعی، نشان می‌دهد که چگونه احساس گیر افتادن، بی‌ارزشی و سربار بودن می‌تواند افراد را به سمت خودکشی سوق دهد و بر اهمیت همدلی و حمایت تأکید می‌کند.

چرا باید کتاب تاریک ترین لحظه ها را خواند؟

این کتاب با ترکیب روایت‌های شخصی و یافته‌های علمی، تصویری چندلایه از پدیدهٔ خودکشی ارائه می‌دهد و به خواننده کمک می‌کند تا پیچیدگی‌های این بحران را بهتر درک کند. اثر حاضر نه‌تنها به بررسی علل و پیامدهای خودکشی می‌پردازد، بلکه راه‌هایی برای گفت‌وگو، همدلی و حمایت از افراد آسیب‌پذیر پیشنهاد می‌دهد. مطالعهٔ این کتاب می‌تواند آگاهی فردی و جمعی را دربارهٔ سلامت روان افزایش دهد و به کاهش انگ و تابوی صحبت دربارهٔ خودکشی کمک کند.

خواندن کتاب تاریک ترین لحظه ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای افرادی مناسب است که دغدغهٔ سلامت روان دارند، با بحران خودکشی در اطرافیان یا خود مواجه بوده‌اند، یا در حوزه‌های روان‌شناسی، مددکاری و آموزش فعالیت می‌کنند. همچنین برای خانواده‌ها، دوستان و هر کسی که می‌خواهد دربارهٔ پیشگیری از خودکشی و حمایت از افراد آسیب‌پذیر بیشتر بداند، مفید است.

فهرست کتاب تاریک ترین لحظه ها

- به‌سوی درک یکپارچهٔ خودکشی: معرفی کلی پدیدهٔ خودکشی، دشواری‌های تعریف و تشخیص آن و اهمیت توجه به عوامل مختلف موثر بر این رفتار. - الگوی یکپارچهٔ انگیزشی-ارادی رفتار خودکشی‌گرایانه: بررسی مدل‌های نظری دربارهٔ شکل‌گیری افکار و رفتارهای خودکشی‌گرایانه و عوامل روان‌شناختی و اجتماعی دخیل در آن. - عبور از پرتگاه افکار خودکشی‌گرایانه به رفتار خودکشی‌گرایانه: تحلیل فرآیند گذار از فکر به عمل و نقش عوامل خطر و محافظت‌کننده. - پرسیدن از افراد دربارهٔ خودکشی: اهمیت گفت‌وگو و پرسش مستقیم دربارهٔ افکار خودکشی و تأثیر آن بر پیشگیری. - حمایت از افرادی که قصد خودکشی دارند: راهکارهای حمایت، همدلی و مداخله برای کاهش خطر خودکشی. - جان به در بردن از عواقب ناشی از خودکشی: بررسی پیامدهای فردی و اجتماعی خودکشی و راه‌های بازسازی پس از بحران. - سخن آخر: جمع‌بندی پیام‌های اصلی کتاب و تأکید بر اهمیت همدلی و اقدام جمعی برای پیشگیری از خودکشی.

بخشی از کتاب تاریک ترین لحظه ها

«بیست و پنج سال قبل، وقتی طرح دکترای خود را دربارهٔ خودکشی شروع کردم از نخستین چیزهایی که مادرم به من گفت این بود: «تو که قرار نیست خودت رو بکشی، نه؟» او نگران عوارض عاطفی‌ای بود که پژوهش در زمینهٔ خودکشی بر من داشت و مرتباً حواسش بود که مطمئن شود من از سلامت روانم مراقبت می‌کنم. جواب دادم: «معلومه که نه.» فشار آورد و به‌دنبال تأیید بیشتر بود: «مطمئنی؟» صادقانه بگویم؛ نمی‌دانستم به پرسشش چطور پاسخ دهم. خیلی به این چیزها فکر نکرده بودم. در جایگاه جوانی بیست‌ویک ساله، فکر می‌کردم فناناپذیرم و هیچ‌وقت واقعاً زمان زیادی را به مراقبت از سلامت روانم اختصاص نداده بودم. همچنین در آن مرحله اصلاً با خودکشی برخورد مستقیم نداشتم. من همیشه شیفتهٔ سلامت روان بودم. اما تصمیمم برای مطالعهٔ خودکشی برنامه‌ریزی نشده بود؛ بلکه به‌نحوی توفیق اجباری بود. من که دانشجوی کارشناسی روان‌شناسی از دانشگاه کوئینز بلفاست بودم، دربارهٔ افسردگی پژوهش می‌کردم و قصد داشتم این کار را تا دکتری ادامه بدهم. با وجود این، در تابستان سال ۱۹۹۴ درست بعد از فارغ‌التحصیلی خیلی غیرمنتظره، یکی از استادانم به اسم نوئل با من تماس گرفت و پرسید آیا به پژوهش دربارهٔ خودکشی برای دورهٔ دکتری علاقه دارم یا خیر. بی‌معطلی قبول کردم. خوب که فکر کردم، دیدم مسلماً قدم بعدی من همین بود. خودکشی تکان‌دهنده‌ترین پیامد افسردگی است و بااینکه در اوایل دههٔ نود میزان خودکشی مردان جوان در سرتاسر بریتانیا رو به افزایش بود، دراین‌باره، در ایرلند شمالی پژوهش کمی انجام داده بودند. آن روز وقتی موافقت کردم، درست نمی‌توانستم تصور کنم که تحقیقات دکترای روی خودکشی به چه شکل است. اما این موقعیت را دودستی چسبیدم و قبولش کردم. کار من از اینجا شروع شد.»