کتاب بهبودی

کتاب الکترونیکی «هنر گمشدهٔ نقاهت» نوشتهٔ گاوین فرانسیس و با ترجمهٔ معصومه مظاهری، اثری است که نشر اندیشه مولانا آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی مفهوم نقاهت، بهبودی و شفا پس از بیماری می‌پردازد و با نگاهی بین‌رشته‌ای، تجربه‌های شخصی نویسنده را به‌عنوان پزشک عمومی با روایت‌های تاریخی و فرهنگی از دوران نقاهت پیوند می‌زند. «هنر گمشدهٔ نقاهت» برای کسانی نوشته شده که می‌خواهند معنای عمیق‌تری از فرایند بهبودی و اهمیت استراحت و بازسازی پس از بیماری را درک کنند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بهبودی

این کتاب در دستهٔ ناداستان و سلامت قرار می‌گیرد و ساختاری روایی-تحلیلی دارد. گاوین فرانسیس، نویسندهٔ کتاب، با تکیه‌بر تجربه‌های بالینی و شخصی خود، به موضوع بهبودی و نقاهت پس از بیماری می‌پردازد. «هنر گمشدهٔ نقاهت» در سال‌های اخیر و در بستر بحران‌هایی مانند همه‌گیری کووید-۱۹ نوشته شده و به همین دلیل، دغدغه‌های معاصر دربارهٔ سلامت جسم و روان را بازتاب می‌دهد. کتاب از خاطرات و روایت‌های شخصی آغاز می‌شود و سپس با ارجاع به تاریخ پزشکی، فرهنگ‌های مختلف و حتی ادبیات، به بررسی ابعاد گوناگون نقاهت می‌پردازد. ساختار کتاب شامل فصل‌هایی است که هرکدام به جنبه‌ای از بهبودی، استراحت، نقش بیمارستان‌ها، اهمیت طبیعت و حتی سفر در دوران نقاهت می‌پردازند. نویسنده تلاش کرده است تا با زبانی صریح و بی‌پیرایه، فاصلهٔ میان پزشکی مدرن و تجربهٔ زیستهٔ بیماران را کم کند و نشان دهد که بهبودی صرفاً یک فرایند زیستی نیست، بلکه با روان، جامعه و فرهنگ نیز پیوند خورده است.

خلاصه کتاب بهبودی

کتاب «هنر گمشدهٔ نقاهت» با روایت تجربه‌های شخصی نویسنده از دوران بیماری و بهبودی آغاز می‌شود. گاوین فرانسیس، که خود پزشک است، از کودکی و نوجوانی‌اش و مواجهه با بیماری‌ها و آسیب‌های جسمی می‌گوید و این تجربه‌ها را به‌عنوان نقطهٔ شروعی برای تأمل دربارهٔ معنای نقاهت قرار می‌دهد. او توضیح می‌دهد که نقاهت نه‌تنها یک دورهٔ فیزیکی، بلکه یک فرایند روانی و اجتماعی است که هر فرد بسته به فرهنگ، باورها و شرایط زندگی‌اش آن را تجربه می‌کند. در ادامه، نویسنده به تاریخچهٔ بیمارستان‌ها و نقش آن‌ها در بهبودی بیماران می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه با گذر زمان، اهمیت استراحت و مراقبت در محیطی امن و آرام کم‌رنگ شده است. او با اشاره به بحران‌هایی مانند همه‌گیری کرونا، به این نکته می‌پردازد که جامعهٔ مدرن تا چه اندازه از ارزش زمان و مکان مناسب برای نقاهت فاصله گرفته است. در بخش‌هایی از کتاب، فرانسیس به مفهوم «ماروپله» اشاره می‌کند و آن را استعاره‌ای برای فرازونشیب‌های دوران نقاهت می‌داند. او تأکید می‌کند که بهبودی هر فرد منحصر به فرد است و نباید با دیگران مقایسه شود. همچنین، به نقش فیزیوتراپی، استراحت، تغذیه و حتی سفر و تغییر محیط در فرایند بهبودی اشاره می‌کند و اهمیت توجه به نیازهای جسمی و روانی بیماران را برجسته می‌سازد. در فصل‌هایی دیگر، نویسنده به موضوع مرخصی برای بهبودی، فشارهای اجتماعی و اقتصادی بر بیماران و نقش سیاست‌های رفاهی در حمایت از افراد بیمار می‌پردازد. او با نقد نگاه صرفاً دارویی و پزشکی به بیماری، بر لزوم توجه به ابعاد انسانی و اجتماعی نقاهت تأکید می‌کند. در نهایت، کتاب با تأملاتی دربارهٔ بازگشت به طبیعت، اهمیت محیط زیست و هماهنگی با فرایندهای طبیعی بدن برای بهبودی به پایان می‌رسد. پیام اصلی کتاب این است که نقاهت یک هنر فراموش‌شده است که باید دوباره آن را یاد بگیریم و برای آن ارزش قائل شویم.

چرا باید کتاب بهبودی را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی چندوجهی به موضوع بهبودی و نقاهت می‌پردازد و فراتر از توصیه‌های پزشکی رایج، به ابعاد فرهنگی، روانی و اجتماعی این فرایند توجه دارد. خواندن «هنر گمشدهٔ نقاهت» فرصتی است برای بازاندیشی دربارهٔ رابطهٔ بدن و ذهن، اهمیت استراحت و بازسازی پس از بیماری و نقش جامعه در حمایت از افراد بیمار. نویسنده با مثال‌های واقعی و روایت‌های تاریخی، نشان می‌دهد که بهبودی صرفاً یک مسئلهٔ زیستی نیست و نیازمند توجه به محیط، روابط انسانی و حتی سیاست‌های اجتماعی است. این کتاب می‌تواند دیدگاه تازه‌ای دربارهٔ سلامت و بیماری ارائه دهد و مخاطب را به تأمل دربارهٔ شیوه‌های مواجهه با بیماری و بازگشت به زندگی دعوت کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای کسانی مناسب است که دغدغهٔ سلامت جسم و روان دارند، به‌ویژه افرادی که خود یا نزدیکانشان تجربهٔ بیماری و دوران نقاهت را پشت سر گذاشته‌اند. همچنین برای دانشجویان و فعالان حوزهٔ سلامت، پزشکان، پرستاران و کسانی که به ابعاد اجتماعی و فرهنگی بیماری علاقه‌مندند، مفید خواهد بود. «هنر گمشدهٔ نقاهت» می‌تواند برای کسانی که با اضطراب، فرسودگی یا بیماری‌های مزمن دست‌وپنجه نرم می‌کنند نیز الهام‌بخش باشد.

بخشی از کتاب بهبودی

«دوازده‌ساله بودم که تصادف احمقانه‌ای کردم. با دوچرخه همراه دوستانم از شهر به خانه برمی‌گشتیم که کامیون بزرگی از کنارم رد شد و باعث شد دوچرخه‌ام منحرف شود. یک لحظه همه‌چیز تمام شد: پای چیم را بیرون گذاشتم تا مانع افتادنم شوم که پاشنه‌ام محکم به جدول کنار خیابان برخورد کرد. این برخورد من را از روی دوچرخه کف خیابان پرتاب کرد. شانس آوردم زنده ماندم، اما نمی‌توانستم پایم را صاف کنم. کامیون هم نگه نداشت. دوستانم پدال‌زنان رفتند تا کمک بیاورند. آن لحظات به اندازة یک قرن به من گذشت. اما فقط بیست دقیقه طول کشیده بود. مادرم آمد و من را به بیمارستان برد. عکس پایم نشان می‌داد که بالاترین قسمت استخوان ساق پا (پلاتو تیبیا) شاخه شاخه شده و یک‌تکه از آن پشت مفصل زانویم گیر کرده است و آن تکه‌استخوان ریز درست مثل یک‌تکه چوب که می‌تواند در سنگینی را عقب نگه دارد. زانویم را خمیده نگه داشته است. من را به اتاق عمل بردند و جراح پس از بی حس کردن زانویم آن را به عقب و جلو پیچ داد تا استخوان بیرون‌زده جا بیفتد. زانویم را گچ گرفتند. عصای زیربغلی بهم دادند و گفتند که پاییز مجدداً به پزشک مراجعه کنم.»