کتاب از اجتناب دست بردار

کتاب از اجتناب دست بردار با عنوان اصلی stop avoiding stuff نوشتهٔ متیو اس. بون و جنیفر گرگ و لیزا کوین و ترجمهٔ سحر محمدی و الهه اکبری توسط انتشارات سایه سخن منتشر شده است. نویسندگان در این اثر از ۲۵ ریزمهارت برای مواجهه با ترس و چیرگی بر آن سخن گفته‌اند. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب از اجتناب دست بردار

خلاصه کتاب از اجتناب دست بردار

چرا باید کتاب از اجتناب دست بردار را بخوانیم؟

خواندن این کتاب ضروری است؛ زیرا به ما کمک می‌کند بفهمیم چرا بیشتر راهبردهای اجتنابی ما، به‌ویژه در بلندمدت، مؤثر نیستند و چگونه باعث کاهش نشاط، معنا و هدفمندی زندگی می‌شوند. این اثر به جای ایجاد ناامیدی، راهی عملی ارائه می‌دهد تا بیاموزیم چگونه از مبارزه با تجربیات درونی دست برداریم، آن‌ها را بپذیریم و با گام‌های کوچک و قابل هضم، مهارت‌های لازم برای ساختن تغییرات ماندگار و حرکت به سمت آنچه واقعاً برایمان مهم است را کسب کنیم

خواندن کتاب از اجتناب دست بردار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

فهرست کتاب از اجتناب دست بردار

بخش اول: آگاهی یافتن به لحظه برای زندگی کردن در لحظه

این بخش به معرفی مفهوم اجتناب و چرایی گرایش ما به آن می‌پردازد. توضیح می‌دهد که چگونه ترس و ناراحتی ما را به سمت فرار از موقعیت‌ها یا تجربیات درونی سوق می‌دهد و به جای آن، مفهوم «شجاعت» (عمل کردن علی‌رغم ترس) را به عنوان رویکرد جایگزین معرفی می‌کند. ریزمهارت‌ها بر شناسایی impuls اولیه برای اجتناب و زیر سؤال بردن کارایی بلندمدت آن تمرکز دارند

بخش دوم: لمس احساس

این بخش بر اهمیت حضور در زمان حال و توسعه مهارت‌های ذهن‌آگاهی (mindfulness) تأکید دارد و به خواننده کمک می‌کند تا توجه خود را به لحظه حال معطوف کند، تشخیص دهد چه زمانی ذهنش منحرف شده است و چگونه آگاهانه به لحظه حال بازگردد. همچنین به تمایز بین تجربیات درونی و بیرونی می‌پردازد.

بخش سوم: رهایی از استبداد افکار ترسناک

تمرکز این بخش بر افزایش آگاهی نسبت به افکار، احساسات و حس‌های بدنی بدون قضاوت است. مهارت‌هایی مانند استفاده از تمام حواس برای ارتباط با محیط، نگاه کردن به درون (introspection) برای درک بهتر حالت‌های درونی، شناسایی و نام‌گذاری احساسات، و مشاهده افکار به عنوان رویدادهای ذهنی آموزش داده می‌شود

بخش چهارم: دیدتان را وسعت دهید تا بزرگ‌تر از ترستان باشد

این بخش خواننده را به سمت شناسایی و شفاف‌سازی ارزش‌های شخصی هدایت می‌کند. به بررسی «قلاب»‌هایی می‌پردازد که ما را از مسیر ارزش‌هایمان منحرف می‌کنند و الگوهای رفتاری مرتبط با آن‌ها را شناسایی می‌کند. تمرین‌هایی برای بازنگری در ارزش‌ها، قدردانی و تمرین مهربانی (با خود و دیگران) به عنوان راهی برای زندگی ارزش‌مدار ارائه می‌شود

بخش پنجم: گام‌های کوچک به سمت تعامل بیش‌تر

این بخش به چگونگی مواجهه سالم با افکار و احساسات دشوار و ناخوشایند می‌پردازد. تکنیک‌هایی برای «فاصله‌گیری» (defusion) از افکار آموزش داده می‌شود تا از غرق شدن در آن‌ها جلوگیری شود. همچنین بر اهمیت پذیرش تجربیات درونی به جای مبارزه بیهوده با آن‌ها، سپاسگزاری حتی برای تجربیات سخت، و کنار آمدن با دردهای گذشته با شفقت تأکید می‌کند

بخش ششم: گذر از تمایل به اجتناب و رفتن به سوی راهبردهای موقعیتی

بخش پایانی بر ادغام مهارت‌های آموخته شده و برداشتن گام‌های عملی متعهدانه در راستای ارزش‌ها تمرکز دارد. شامل راهکارهایی برای توجه آگاهانه به افکار و فاصله گرفتن از آن‌ها، تقویت «تمایل» (willingness) برای همراه داشتن تجربیات دشوار در مسیر اهداف ارزشمند، و مرور ابزارهای آموخته شده برای برداشتن گام‌های مؤثر در زندگی است.

بخشی از کتاب از اجتناب دست بردار

«چسبیدن به این قصه زمان‌هایی را هم که در اجتماع رفتار نامناسبی نداشته‌اید، پنهان می‌کند. شاید اصلاً به آن‌ها توجه هم نکرده‌اید یا بجز موارد معدودی، آن‌ها را بی‌ارزش شمرده‌اید. این «بی‌دست‌وپا» بودن جلوی چشم شماست. هیچ تصوری از دیدگاه دیگران ندارید. افرادی که از نظر اجتماعی مضطرب‌اند، به‌احتمال‌زیاد دربارهٔ قضاوت‌های دیگران اشتغال ذهنی زیادی دارند؛ خیلی بیش از آنچه واقعاً فکر می‌کنند.

مت: در اوایل زندگی، این نوع قصه‌ها روی من تأثیر زیادی داشت. وقتی وارد دانشگاه شدم، نمی‌توانستم خیلی راحت با هر کسی که جذبم می‌کرد، برای‌حرف‌زدن پیش‌قدم شوم. این داستان از دوران دبیرستان آغاز شد. گاهی بخت با من یار می‌شد و در موقعیتی قرار می‌گرفتم که امکان بوسیدن شخص مورد علاقه‌ام فراهم می‌شد. من جذب او شده بودم و او هم جذب من شده بود. تنها بودیم. هیچ‌کدام از ما جوش چرکین بزرگ نداشتیم. روی دندانم چیزی نبود. روی دندان‌های او هم هیچ‌چیز نبود. همهٔ شرایط لازم برای بوسیدن فراهم بود.

باوجوداین، به‌رغم نیت خوبم، به‌ندرت کسی را می‌بوسیدم. هرگاه خودم را در موقعیتی می‌دیدم که امکان بوسیدن فرد دیگری وجود داشت، قصهٔ ذهنم شروع به کار می‌کرد و پیش چشمم می‌آمد: «نمی‌توانم این کار را بکنم. من آن آدمی نیستم که قدم اول را بردارد».

بنابراین گاه دختری منتظرِ بوسیدنِ من بود و من این کار را نمی‌کردم. بعدها فهمیدم که این دخترها به‌شدت از من عصبانی می‌شدند. آن‌ها به خود می‌گفتند: «او چه مشکلی دارد؟ چرا من را نمی‌بوسد؟» یک روز صبح، در اردوی تابستانی، روبه‌روی اتاقم کنار دختری نشسته بودم و من طبق معمول او را نبوسیدم. آن دختر با عصبانیت از آن‌جا رفت و دیگر هیچ‌وقت با من صحبت نکرد. من چنان مشغول قصهٔ ذهنم بودم که درواقع با او نبودم و فرصتی طلایی را برای اولین بوسه از دست دادم.»