کتاب موسیقی مجلسی

کتاب موسیقی مجلسی نوشتهٔ آرتور کوپیت و ترجمهٔ عاطفه پاکبازنیا است. مهرگان خرد این کتاب را منتشر کرده است. این اثر یک یک نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای آمریکایی است.

درباره کتاب موسیقی مجلسی

کتاب موسیقی مجلسی (Chamber music and other plays) نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای که آرتور کوپیت است که در سال ۱۹۶۲ نوشته شده است. به گفتهٔ نویسنده، ایدهٔ ابتدایی این نمایشنامه به سال ۱۹۵۹ بازمی‌گردد. او در اواخر بهار ۱۹۶۲ آغاز به نوشتن می‌کند و تابستان همان‌سال آن را به پایان می‌رساند. زمان نمایشنامه در سال ۱۹۳۸ و مکان آن یک تیمارستان است. نمایشنامه دربارهٔ هشت زن است که در بیمارستانی روانی بستری شده‌اند. زن‌های این نمایشنامه همگی خود را همچون زنان سرشناس تاریخ می‌انگارند؛ «ژاندارک»، «گرترود استین»، «سوزان آنتونی»، «ملکه ایزابلا»، «کنستانز موزارت»، «پیرل وایت»، «اِمیلیا اِرهارت» و «اُسا جانسون».

هشت زن دور هم جمع شده‌اند چون تصمیم گرفته‌اند تا از حمله‌ای که به باور آن‌ها، قرار است به‌زودی از سوی مردها صورت گیرد، جلوگیری کنند. پزشک این تیمارستان؛ مرد سفیدپوش، در همه‌جا حاضر است تا آن‌ها را تحت نظر داشته باشد. در خلال دیالوگ‌های نمایشنامه و با توجه به شرایط زمانی و نشانه‌های موجود در متن، ثابت می‌شود که تنها زن واقعی در این جمع زنان مجنون، زنی است که ادعا می‌کند اِمیلیا اِرهارت است. بسیاری از منتقدان بر این باورند که این تیمارستان و حضور زن‌ها در آن، گواهی است بر تمام بی‌عدالتی‌ها و بدرفتاری‌هایی که نسبت به زنان در تاریخ آن‌ها ثبت شده است.

نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «علیرضا نادری»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب موسیقی مجلسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی و علاقه‌مندان به نمایشنامه‌های آمریکایی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب موسیقی مجلسی

«زن با لباس و تجهیزات سفر به آفریقا:

می‌دونید، من تمام زندگیم رو میون حیوونای وحشی گذروندم. وقتی کنار اونا باشید، بعد از یه‌مدتی عاشقشون می‌شید. وقتی هم که این‌طوری شد، عزیزم، دیگه دوست ندارین اونا رو بی‌دلیل بکشید. دوست ندارین بکشیدشون. دوست ندارین برای گرفتن یه نشان پیروزی بکشیدشون...، نه. باید تنها دلیل کشیدن ماشهٔ تفنگ طلاکاری شده، ضرورت باشه. وقتی ماشه رو می‌کشید، تنها دو علت داره، یا برای اینه که به شما حمله شده - بهتره بگیم حمله از طرف ببرا بوده - یا این‌که خیلی گرسنه بودید. خُب. متوجه منظورم شدید؟ من می‌گم ما اون‌قدر قوی نیستیم که صبر کنیم تا از طرف مردا به ما حمله بشه. مگه این‌که احساس کنین اگه این کار رو نکنیم، از بین می‌ریم. اگه این‌طور بشه، پس ما باید اول حمله کنیم. اما! من می‌گم باید حسابی از کوره در بریم و بعدش حمله کنیم.

دختر با لباس تابستانی:

می‌تونه به این معنی باشه که ما خیلی چیزا رو از دست می‌دیم. درسته؟

زن با لباس و تجهیزات سفر به آفریقا:

درسته. پس... چیزی که ما نیاز داریم... داشتن خَشمه، اونم به‌اندازهٔ کافی. [کف و هلهله از سوی زن‌ها. زن کوبه به‌دست به قصد برقراری سکوت، کوبه‌اش را می‌کوبد] از این‌جا به بعد به هدفمون نزدیک می‌شیم. به نظر من گرسنگی و تشنگی؛ دو دلیل موجه برای کشتن دیگرانه. و این اصلِ تصمیم ماست. برای سه روز آینده ما نه غذایی می‌خوریم و نه نوشیدنی می‌نوشیم. بعد، روز چهارم، با کمک خدا، به بخش مردا حمله می‌کنیم. و اونا رو می‌خوریم و خونشون رو سر می‌کشیم.»