کتاب اضطراب نسل زد

کتاب اضطراب نسل زد نوشتهٔ جاناتان هایت و ترجمهٔ صدرا صمدی دزفولی است. نشر مون این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب در باب تغییر ساختار کودکی در جهان امروز است.

درباره کتاب اضطراب نسل زد

کتاب اضطراب نسل زد (The anxious generation) دارای چهار بخش است. این بخش‌ها روند سلامت روان نوجوانان را از سال ۲۰۱۰ توضیح می‌دهند. بخش یکم دارای یک فصل واحد است که حقایق مربوط به کاهش سلامت روان و بهروزی نوجوانان در قرن بیست‌ویکم را بیان می‌کند و نشان می‌دهد که گذار سریع به عصر کودکی گوشی‌محور چقدر ویرانگر بوده است. بخش دوم، به پیشینهٔ ماجرا می‌پردازد. بحران سلامت روان در دههٔ ۲۰۱۰ ریشه در افزایش ترس والدین و سخت‌گیری بیش از حد در دههٔ ۱۹۹۰ دارد. در این فصل نشان می‌دهیم که گوشی‌های هوشمند همراه با سخت‌گیری افراطی، مانند «مسدودکننده‌های تجربه» عمل می‌کنند و این قضیه باعث شده که به دست آوردن تجربه‌های اجتماعی و عینی لازم، از بازی‌های مخاطره‌آمیز و کارآموزی‌های فرهنگی گرفته تا آداب ورود به سن بزرگ‌سالی و دلبستگی‌های عاشقانه، برای کودکان و نوجوانان سخت شود. در بخش سوم، نتایج تحقیقاتی ارائه شده است که نشان می‌دهند کودکی گوشی‌محور از خیلی جهات رشد کودک را مختل می‌کند. در قسمت چهارم آن چیزهایی را که همین حالا می توانیم و باید انجام دهیم، بیان شده است. نویسنده بر اساس تحقیقات توصیه‌هایی را ارائه می‌دهد تا شرکت‌های فناوری، دولت‌ها، مدارس و والدین از انواع «مشکلات اقدام جمعی» خلاص شوند. محققان علوم اجتماعی مدت‌ها دربارهٔ این تله‌ها مطالعه کرده‌اند و نشان می‌دهند فردی که به‌تنهایی اقدام می‌کند، هزینه‌های بالایی را متقبل خواهند شد، اما اگر افراد بتوانند باهم متحد شوند، می‌توانند راحت‌تر اقداماتی را برگزینند که در درازمدت برای همه نتیجه خواهد داشت.

خواندن کتاب اضطراب نسل زد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به روان‌درمانگران و والدینی که فرزند نوجوان دارند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اضطراب نسل زد

«شواهدی مبنی بر تداخل گوشی با یادگیری حالا به‌قدری واضح است که در اوت ۲۰۲۳ یونسکو (سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد) در گزارشی به اثرات نامطلوب فناوری‌های دیجیتال و به‌ویژه گوشی‌ها بر آموزش در سراسر دنیا پرداخت. این گزارش، مزایای اینترنت را برای آموزش آنلاین و آموزش بعضی از جوامعی که دسترسی به آن‌ها سخت است تأیید کرده، اما اشاره می‌کند که فناوری‌های دیجیتال نمی‌توانند یادگیری را در کلاس‌های معمولی تقویت کنند. این گزارش همچنین اشاره کرده که استفاده از گوشی با کاهش عملکرد آموزشی و افزایش اختلال در کلاس درس همراه است. بنابراین، ممنوعیت گوشی اولین قدم بسیار مهم است. هر مدرسه همچنان باید تأثیرات رایانه، کتابخوان الکترنیک، تبلت و سایر دستگاه‌هایی را که دانش‌آموزان می‌توانند از طریق آن‌ها به یکدیگر پیامک ارسال کنند، به اینترنت دسترسی داشته باشند و در حواس‌پرتی دیجیتالی غرق شوند در نظر بگیرد. ارزش آموزش بدون گوشی و حتی بدون صفحه‌نمایش را می‌توان از آنجا متوجه شد که خیلی از مدیران حوزهٔ فناوری فرزندان خود را به مدارسی مثل والدورف می‌فرستند که استفاده از هر دستگاه دیجیتالی در آن ممنوع است. سنت این مدرسه در تضاد کامل با خیلی از مدارس دولتی است که در حال پیشبرد برنامه‌های فناوری ۱: ۱ هستند و سعی می‌کنند به هر کودکی دستگاهی دیجیتال اختصاص دهند. احتمالاً حق با والدورف است.

شواهد دیگری مبنی بر اینکه گوشی‌ها ممکن است با آموزش تداخل داشته باشند را می‌توان در ارزیابی ملی پیشرفت تحصیلی سال ۲۰۲۳ (که کارنامهٔ کشوری شناخته می‌شود) مشاهده کرد که نشان‌دهندهٔ افت چشمگیری در نمرات آزمون در طول دوران کرونا بود و دستاوردهای چندین سال را بی‌اثر کرد. بااین‌حال، اگر به داده‌ها دقت کنیم مشخص می‌شود که کاهش نمرات این آزمون از قبل از کرونا شروع شده بود. این نمرات از دههٔ ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۲ به‌طور مداوم در حال افزایش بودند و سپس معکوس شدند. محدودیت‌های کرونا و تحصیل از راه دور به‌ویژه در ریاضیات به کاهش این نمرات دامن زده، اما این کاهش از سال ۲۰۱۲ تا شروع کرونا چشمگیر بود. این روند نزولی دقیقاً مصادف با مقطعی است که نوجوانان اولین گوشی‌های هوشمند را به دست گرفتند و در طول روز تحصیلی، تقسیم توجهْ افزایش چشمگیری پیدا کرد. اما این وضعیت، مثل جامعهٔ خیالی کورت ونه‌گات نبود که دانش‌آموزان برتر را وادار به هم‌سطح شدن با دیگران کند. در عوض، این دانش‌آموزان ضعیف بودند که نمراتشان بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۲۰ بیشترین کاهش را داشت. این دانش‌آموزان تا حد زیادی از خانواده‌های کم‌درآمد هستند و دانش‌آموزان سیاه‌پوست و لاتین‌تبار بیشترین فراوانی را در این دسته دارند.»