کتاب هنر و علم

کتاب هنر و علم نوشتهٔ شان اید و ترجمهٔ مهرداد گروسی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب هنر و علم

دانشمندان معاصر اغلب از «زیبایی» و «شکوه» صحبت می‌کنند؛ کاری که به ندرت از هنرمندان سر می‌زند. دانشمندان در توصیف معنا و مفهوم زندگی داستان‌هایی باورنکردنی به هم می‌بافند، فرض‌هایی عجیب و غریب ابداع می‌کنند و پرسش‌هایی دشوار مطرح می‌سازند. آن‌ها بینش‌های خاصی دربارۀ عملکرد بدن‌ها و ذهن‌هایمان دارند که نحوۀ شکل گرفتن نفْس‌ها و هویت‌هایمان را به چالش می‌کشند. آن‌ها تصاویر، مدل‌ها، و سناریوهایی خلق می‌کنند که شوکه‌کننده، گیج‌کننده، و فریبنده هستند. آن‌ها کارهایی می‌کنند و چیزهایی می‌گویند که به لحاظ اخلاقی و سیاسی چالش‌برانگیز و شوکه‌کننده هستند. به راستی آیا علم نوع جدیدی از هنر است؟ کتاب هنر و علم نوشتهٔ شان اید را بخوانید تا بدانید. این اثر در چهار بخش و نه فصل نگاشته شده است.

خواندن کتاب هنر و علم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب ارتباط میان علم و هنر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هنر و علم

«ارائۀ اجساد در مجموعه‌های تاریخی، چه به طور کامل، کالبدشکافی‌شده، یا به شکل قطعات مجزا، با احساس عجیب و غریب‌تری همراه است؛ زیرا در این آثار نوعی احساس تکریم و ستایش مذهبی وجود دارد که دیگر نمی‌توانیم در آن شریک شویم، طوری که به نظر می‌رسد مارتین کمپ و مارینا والاس، برگزارکنندگان نمایشگاه «بدن‌های تماشایی: هنر و علم بدن انسان از لئوناردو تا امروز» در گالری هیوارد (در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۱) نیز به نوعی در عکس‌العمل به احساس‌گرایی سطحی و مصنوعی بادی‌آرت‌های عجیب و غریب رایج در برخی نواحی دنیای هنر اقدام به برگزاری این نمایشگاه کرده باشند. [۳] جست‌وجوی آن‌ها در موزه‌های پزشکی سرتاسر اروپا به جمع شدن انبوهی نمایش‌های درخشان از امعاءواحشاء در نقاشی‌ها، طراحی‌ها، عکس‌ها، مدل‌های مومی، یا نمونه‌های واقعی منجر شد. این نمایشگاه نشان می‌دهد که نگرش‌ها به بدن چقدر می‌توانند متفاوت باشند. یک جنین قرن هجدهمی (با عنوان شکل‌گیری انسان در ظرف شیشه‌ای)، که چشم‌های بسته و چهرۀ آرام و متینش به طور عجیبی بسیار دوست‌داشتنی است، دستبندهای مهره‌داری دُور اندام برهنه‌اش پیچیده شده است که احتمالاً نوعی لوازم مربوط به خاک‌سپاری بوده‌اند؛ نوعی تجدید بیعت با پدیده‌ای که احتمالاً در آن زمان مصیبتی معمول تلقی می‌شده است. در اثری دیگر، سرِ بدون بدن یک نوزاد که در فرمالین غوطه‌ور است برای همیشه در خوابی ابدی فرورفته و تور حاشیۀ کلاهش شبیه نوار شقایق‌های دُور سر پری دریایی به نظر می‌رسد. اثری از هنرمند قرن هجدهمی، جیووان ـ باتیستا مانفردینی، نیز مدلی از یک زن مومی را به نمایش می‌گذارد که به طور شوکه‌کننده‌ای پوست شکمش را بالا زده است تا اعضا و جوارح درونی‌اش را به نمایش بگذارد، که از درونشان یک رحم آبستن براق بیرون زده است. با وجود سرزندگی و برهنگی باوقار و سرشار از متانت زن، که شنلی آبی که نمادی از پاک‌دامنی است نیز آن را در بر گرفته، این اثر بسیار شوکه‌کننده‌تر از مدل‌های تروتمیز و بهداشتی فن هاگنس به نظر می‌رسد، طوری که از شدت بیگانگی حتی گذشتۀ نه چندان دور خبر می‌دهد؛ زمانی که مرگ نوزادان امری عادی و اعدام، شکنجه، و قطعه‌قطعه کردن بدن‌ها در معرض عموم کاملاً رایج بوده است. در هریک از این موارد، بدن مقدس و ارزشمند تلقی می‌شده، طوری که تغییر شکل آن توهین به مقدسات و به نمایش گذاشتن آناتومی آن گواهی بر نبوغ و ابتکار الهی که به انسان ارزانی شده به حساب می‌آمده است.»