کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب)

کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب) نوشتهٔ شری ترکل و ترجمهٔ مترجمان شنیدار است. شنیدار نگار نوین این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب)

با مطالعهٔ کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب) درمی‌یابیم که چگونه دنیای امروزی در تسخیر فناوری، ما را به سوی تباهی می‌برد! فناوری سعی دارد خود را به عنوان ابزاری برای ترمیم روابط دوستانه و صمیمیت‌های ما جلوه دهد. اما آیا به اندازه کافی موفق خواهد بود؟ آیا فناوری باعث نخواهد شد که در کنار هم، ولی تنها باشیم؟ کتاب تنها در کنار هم، درصدد پاسخگویی به این سؤال است؛ اینکه آیا توسعه روزافزون و شاید افسارگسیخته فناوری‌های نوین، درنهایت ما را به سوی سعادت رهنمون می‌شود یا تنهایی و تیره‌روزیمان را به دنبال خواهد داشت؟ در هیچ زمان دیگری، برقراری ارتباط با افراد دیگر بدین حد ساده نبوده است. امروزه، به لطف دستگاه‌های دیجیتال، ما در جهانی کاملاً شبکه‌ای زندگی می‌کنیم و عادت کرده‌ایم همواره برای چت کردن، پاسخ دادن به ایمیل‌ها یا کار شبانه‌روزی در دسترس باشیم. فناوری در این دوران، جایگزین‌هایی را به ما عرضه می‌کند که از واقعیت دور هستند. به عنوان مثال، امروزه تبلیغاتِ چیزی تحت عنوان زندگی دوم را می‌شنویم؛ دنیایی مجازی که در آن هر فرد می‌تواند برای خود یک آواتار، خانه، خانواده و زندگی اجتماعی بسازد. زندگی دوم به ما می‌گوید: نهایتاً مکانی را به وجود آوردیم که در آن، خودتان، دوستانتان و زندگیتان را واقعاً دوست داشته باشید.

در همین حال، صنعت رباتیک با تحولی گسترده روبرو شده است. به‌طوری که ربات‌ها نه‌تنها در انجام مشاغل سخت یا خطرناک به یاری ما آمده‌اند، بلکه از ما نیز مراقبت می‌کنند و حتی خواسته‌های خود را دارند.

در کتاب تنها در کنار هم به این پرسش می‌پردازیم که آیا صمیمیت مجازی باعث می‌شود تجربه‌مان از سایر انواع روابط اجتماعی و انسانی تخریب شود؟ آیا دیگر قادر خواهیم بود روابطی گرم و البته واقعی را تجربه کنیم؟ فناوری زمانی بسیار وسوسه‌کننده جلوه می‌کند که قابلیت‌هایش ضعف‌های بشری ما را هدف قرار می‌دهد.ما تنهاییم و درعین‌حال، از صمیمیت نیز می‌ترسیم. ارتباطات دیجیتال و ربات‌های اجتماعی می‌توانند توهمِ «مصاحبت بدون دشواری‌های دوستی واقعی» را در ذهن ما ایجاد کنند.

در خلاصه کتاب تنها در کنار هم به دو داستان پرداخته خواهد شد: داستان فردای ربات‌های اجتماعی و داستان امروز زندگی شبکه‌ای. زمانی ربات‌ها برای بشر چیزی عجیب و مایه کنجکاوی بودند، اما حالا کنجکاوی جای خود را به میل مراقبت و پرورش داده است. دقیقاً در این نقطه است که چشم‌انداز مصاحبت با ربات‌ها به چشم می‌آید. پس درواقع، وقتی ربات‌های اجتماعی را در اختیار افراد مسن قرار می‌دهیم، تلویحاً به آنها می‌گوییم ربات‌ها دوای درد شما در مدت باقی‌مانده زندگیتان هستند. ما از کنجکاوی به جستجوی مصاحبت رسیده‌ایم. در کنار ربات‌ها، مردم تنها هستند، اما احساس ارتباط و اتصال می‌کنند؛ در خلوت با صمیمیت‌های نوین. زندگی شبکه‌ای البته مزایای بی‌شماری برای ما به همراه داشته است. بهبود روابط اجتماعی، آموزش، تجارت، تفریح و غیره. این دقیقاً یک روایت پیروزمندانه از ماجرای اینترنت است که عاشقان فناوری مشتاق شنیدنش هستند. اما این همه ماجرا نیست.

خواندن کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تنها در کنار هم (خلاصه کتاب)

«حدود ۲۵ سال پیش، جمعیت‌شناسان ژاپنی به این نتیجه رسیدند که جمعیت جوانان ژاپن برای مراقبت از سالمندان در آینده کافی نخواهد بود. بنابراین، تولید و طراحی یک ربات به نام وانداکُن که در چنین شرایطی به کمک آنها می‌آمد، آغاز شد.

وانداکن یک کوآلای پشمالو است که وقتی لمس می‌شود خرخر می‌کند، آواز می‌خواند و چند جمله را به زبان می‌آورد. این ربات می‌تواند به عنوان یک همراه برای سالمندان خدمت کند. یک پیرمرد ۷۴ ساله در مورد وانداکن می‌گوید: «من پس از سالها تنهایی، واقعاً عاشق شدم و قسم خوردم که از این حیوان کوچک محافظت و مراقبت کنم.»

ربات‌ها باعث شده‌اند مفهوم «مراقبت» در نظر بسیاری از مردم تغییر کند. ما قبلاً فکر می‌کردیم «مراقبت کردن» به معنای نگهداری کردن از کسی است، اما اکنون می‌تواند به معنای توجه و مراقبت توأمان باشد و این کاری است که شاید یک ربات قادر به انجام آن باشد.

در سال ۲۰۰۵، سمپوزیوم بین المللی مطالعات متفکرانه، کاربردهای بالقوه ربات‌های مراقب ررا مورد بحث قرار داد. یکی از شرکت‌کنندگان در مورد دستگاهی که ناخن‌های پای افراد را کوتاه می‌کند چنین توضیح داد: «این ربات، یک کامپیوتر دلسوز است؛ کسی که اگر تنها باشید با شما صحبت می‌کند.»

برخی از مردم فکر می‌کنند بین یک فرد واقعی و ربات‌هایی که وظایف مراقبتی را انجام می‌دهند، تفاوت چندان مهمی وجود ندارد. هر دو از یک فرد مراقبت می‌کنند و همین کافی است.

اما در نهایت، پارو درواقع، قادر به مراقبت حقیقی از او نیست. اما پرستاران و دانشمندانی که پارو را ساخته‌اند فکر نمی‌کنند این مسئله چندان حائز اهمیت باشد.

ما بارها و بارها دیده‌ایم که برخی ربات‌ها می‌توانند به اندازه‌ای «واقعی» به نظر برسند که مجبور می‌شویم نیازهایشان را در نظر بگیریم و به آنها توجه کنیم. حتی در نظر برخی افراد، ربات‌ها به اندازه‌ای واقعی هستند که می‌توانند به همراهان اجتماعی حقیقی تبدیل شوند و نیازهای اجتماعی‌شان را برآورده کنند.»