کتاب پنجره ها در آغوش دیوار جان می دهند

کتاب «پنجره ها در آغوش دیوار جان می دهند» سرودۀ محمد قائدامینی هارونی است و انتشارات سروشگان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب پنجره ها در آغوش دیوار جان می دهند

شعر سپید یا شعر شاملویی گونه‌ای از شعر نو فارسی است که در دههٔ ۱۳۳۰ شمسی و با مجموعهٔ «هوای تازه» سرودهٔ احمد شاملو ظهور پیدا کرد و شاید بتوان آن را با «شعر آزاد» در ادبیات کشورهای غربی مقایسه کرد. تفاوت عمدهٔ این آثار با نمونه‌های قبلی «شعر نو» در فرم شعر بود. در این سبک عموماً وزن عروضی رعایت نشده، اما آهنگ و موسیقی نمود دارد. در دسته‌بندی شعر نو فارسی، گاهی به هر شعر که در قالب شعر نیمایی نگنجد «شعر سپید» می‌گویند. برخی از صاحب‌نظران مانند «محمد مستقیمی» شعر سپید را پالاییده‌ترین نوع شعر فارسی می‌دانند که خود را از موسیقی و همهٔ چیزهای دیگر آزاد کرده است. او در کتاب «آیینه‌پردازان» خود با این تعریف از شعر که کلامی مخیل است، یکی از دلایل خوانده‌شدن شعر سپید را معنی و خوانش سپیدی‌هایی می‌داند که در تقطیع‌های شعر سپید در فضای خیال خواننده بازآفرینی می‌شود و یا خواننده آن‌ها را در فضای خیال خود پر می‌کند. به نظر او در شعر سپید به‌دنبال موسیقی نباشید؛ چون شعر سپید به‌معنای شعر بی‌قیدوبند است. این شعر از قیود موسیقی که هنر دیگری است خود را رها کرده و صفت سپیدیش به همین معناست. پس نه موسیقی دارد نه نیازی به موسیقی دارد.

کتاب پنجره‌ها در آغوش دیوار جان می‌دهند، مجموعه شعر محمد قائد امینی هارونی را دربرگرفته است. اشعاری که در کتاب پنجره‌ها در آغوش دیوار جان می‌دهند آمده در قالب شعر سپید سروده شده است. این مجموعه به زیبایی و با زبان شاعرانه‌ای منحصربه‌فرد، مخاطب را به درون دنیای احساسی و خیال‌انگیز شاعر می‌برد. شعرهای این کتاب سرشار از تصویرسازی‌های بدیع و لحظات عمیقی هستند که در آن‌ها مفاهیمی چون تنهایی، دوگانگی، و آزادی در پس‌ واژه‌ها نقش بسته‌اند. پنجره‌ها در آغوش دیوار جان می‌دهند، با لحنی آمیخته به سکوت و تأمل، به مخاطب فرصت می‌دهد تا خود را در واژه‌های شاعر بیابد و به دنیای درونی شخصیت‌ها و تصاویر بی‌واسطه وارد شود.

خواندن کتاب پنجره ها در آغوش دیوار جان می دهند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر سپید پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پنجره ها در آغوش دیوار جان می دهند

«بگذار سیاه باشم در شب

که هر پرتو از نور آغاز دوگانگی در من است

بگذار در خودم غرق شوم نه اینکه با حرکت دستانم

پرنده های خیالی را از قفس دیوار آزاد کنم...»