کتاب مسخ و داستان های دیگر

کتاب مسخ و داستان های دیگر نوشتهٔ گروه نویسندگان و لیدا طرزی است. انتشارات نیستان هنر این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب مسخ و داستان های دیگر

کتاب مسخ و داستان های دیگر مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه نوشتهٔ نویسندگان گوناگون است که به سبک و حال و هوای داستان‌های سوررئالیستی و فلسفی می‌پردازد. این کتاب به خصوص به داستان معروف مسخ نوشته فرانتس کافکا توجه ویژه‌ای دارد. داستان مسخ یکی از آثار برجستهٔ کافکاست که به موضوع از خودبیگانگی و تحول روانی انسان می‌پردازد. در این داستان، گرگور سامسا، فروشنده‌ای جوان، ناگهان به یک حشره غول‌پیکر تبدیل می‌شود و اثرات این تغییر بر زندگی او و خانواده‌اش بررسی می‌شود.

داستان‌های موجود در این مجموعه غالباً مفاهیم پیچیده فلسفی را به شکلی سوررئالیستی نشان می‌دهند. این داستان‌ها به موضوعاتی مانند انزوا، هویت، و تعارضات درونی انسان می‌پردازند. ترجمهٔ لیدا طرزی تلاش دارد تا لحن و سبک منحصر به فرد نویسندگان اصلی را حفظ کند و حس و حال متن اصلی را به زبان فارسی منتقل کند.

علاوه بر مسخ از کافکا، این مجموعه حاوی داستان‌های دیگری از نویسندگان است که هر یک به گونه‌ای با موضوعات فلسفی و روان‌شناختی سروکار دارند. این مجموعه برای علاقه‌مندان به ادبیات فلسفی و سوررئالیستی بسیار جذاب است و فرصتی برای درک بهتر آثار نویسندگان بزرگ مانند کافکا فراهم می‌کند. خواندن این کتاب می‌تواند تأملات عمیقی را درباره موضوعاتی چون هویت و شرایط انسانی برانگیزد.

خواندن کتاب مسخ و داستان های دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان خارجی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مسخ و داستان های دیگر

«حال مادرم داشت با چشمان زیبا و گرمش نگاهم می‌کرد و تو گویی چهره‌ام را می‌خواند. به‌احتمال می‌اندیشید چه بگوید و چه بپرسد. در سکوتی شرمگین نشستم و با انگشتانم بازی کردم. منتظر آزمونی بودم که هر چند سخت نبود، ولی احتمالاً پایان خوشی برای من نداشت.

مادرم لختی در سکوت به چشمانم خیره شد و پس دستانم را میان دستان کوچک و ظریفش گرفت و به‌نرمی پرسید: «هنوز گاه‌گداری دعا می‌کنی؟»

ناگزیر گفتم: «نه به اندازهٔ سابق.» و ناگاه مادرم مشوّش شد.

«دوباره یاد خواهی گرفت.»

«شاید.»

دوباره لختی سکوت کرد و سپس پرسید: «ولی دوست داری مرد صالحی شوی، مگر نه؟»

می‌توانستم به این پرسشش آری بگویم و گفتم. مادرم به‌جای مطرح کردن سؤال بیشتر دستم را نوازش کرد و سرش را به نشانهٔ اعتماد به من تکان داد، هر چند من اعترافی نکرده بودم. آنگاه از رخت و لباسم پرسید و نظافتشان. آخر دو سال بود که خودم به نظافتم می‌رسیدم و دیگر رخت‌هایم را برای شست‌وشو و رفو به منزل نمی‌فرستادم. پس از اینکه شرح ماوقع را گفتم، گفت: «فردا با هم همه چیز را وارسی می‌کنیم.» با این جمله بازجویی مادرم تمام شد و خواهرم از راه رسید و گفت با او به داخل خانه بروم. به سالن رفتیم. او پشت پیانو نشست و آهنگی را که با هم می‌نواختیم، نواخت. سال‌ها بود آن قطعه را نشنیده بودم، ولی هنوز هم در یادم بود. تا وقت شام او نواخت و با هم آواز خواندیم. وقتی خواهرم میز شام را می‌چید، من سرگرم طوطی‌مان شدم که به‌رغم اسم زنانه‌اش، نَر بود. او کلمات بسیاری می‌گفت و صدای همه‌مان را به‌خوبی تقلید می‌کرد. بیش از همه با پدرم صمیمی بود، بعد با برادرم، آنگاه با مادرم و آخر از همه با خواهرکم. پولی تنها حیوان خانگی منزل و مانند یکی از فرزندان خانواده بود، آخر بیست سال بود با ما زندگی می‌کرد. او عاشق گپ و گفت و خنده و موسیقی بود. وقتی تنها می‌ماند و صدای گفت‌وگو و خندهٔ دیگران را از اتاق مجاور می‌شنید، به‌دقت گوش می‌کرد و سپس در گفت‌وگو و خنده‌شان مشارکت می‌نمود و گاه‌هایی که کسی به او توجه نمی‌کرد، آن‌گاه که همه‌جا ساکت بود و خورشید گرم می‌تابید، از عمق جان به زندگی سلام می‌کرد و شکر پروردگار را به جا می‌آورد.

پس از شام، نیم ساعتی به باغ آب دادم و بعد که خیس و گل‌آلود به خانه برگشتم صدای زنانهٔ نیمه‌آشنایی را از راهرو شنیدم. به‌شتاب دستانم را با دستمال پاک کردم و وارد اتاق شدم. دختر خوش‌چهره‌ای، پیراهن بنفش بر تن و کلاه‌حصیری بر سر روی مبل نشسته بود. وقتی ایستاد و در چشمانم نگریست و دستش را دراز کرد او را شناختم؛ هِلِنه کورتز۳ بود، دوست خواهرم که روزگاری فریفته‌اش بودم.»