کتاب راز رضوان؛ زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان)

کتاب راز رضوان زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه (حاج رضوان) است و انتشارات شهید ابراهیم هادی آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب راز رضوان

راز رضوان زندگی‌نامه و خاطرات سردار مقاومت اسلامی شهید عماد مُغنیه (حاج رضوان) است که به همت انتشارات شهید ابراهیم هادی به چاپ رسیده است.

حاج عماد مغنیه یا همان حاج رضوان، کسی است که پس از یک دهه از شهادت، هنوز ناشناخته است. باید سال‌ها از او صحبت شود. باید اساتید علوم نظامی و اطلاعاتی، افکار او را برای دانشجویان خود تدریس کنند. «عماد مغنیه» به گردن تمام مردم خاورمیانه حق دارد! اگر عماد، با توکل برخدا و توسل به اهل بیت (ع)، حماسه ۳۳ روزه را به خوبی مدیریت نمی‌کرد، چه بسا امروز با خاورمیانه جدید و کشورهایی کوچک و ضعیف روبه‌رو بودیم!

خواندن کتاب راز رضوان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند با زندگی سردار مقاومت اسلامی عماد مغنیه آشنا شوند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب راز رضوان

«من و «حاج فائز» پدرشهید، هر دو از خانواده‌های مذهبی بودیم و تفکرات دین گرایانه داشتیم. در دوران کودکی و جوانی ما باورهای دینی در مردم لبنان خیلی شکل نگرفته بود و تدین چندان مسئله قابل اعتنایی در جامعه نبود. مردم آگاهی زیادی درباره احکام و مسائل دینی نداشتند در نتیجه تقید لازم و کافی را هم نداشتند.

امّا در خانواده من، نگرش دینی وجود داشت. من با همین تفکر بزرگ شده و بعد از ازدواجم سعی کردم که این عقاید و تفکراتی که از والدین و خانواده گرفته‌ام را به فرزندانم منتقل کنم.

علاقه به امور دینی در خانواده من تا آنجا بود که والدینم، با وجود سختی سفر به «مشهد» در آن زمان، بسیار مشتاق زیارت امام رضا (ع) بودند. شدّت این اشتیاق به قدری بود که حدود شصت سال پیش، با زحمت و سختی‌های فراوان، خود را در سفری که دو ماه به طول انجامید، برای زیارت ایشان به «مشهد» رساندند. البته این مسئله، آن زمان در لبنان رایج بود و کسانی که برای زیارت به عتبات عالیات عراق می‌رفتند، بعد از آن برای زیارت امام رضا (ع) به ایران سفر می‌کردند.

«فائز» هم به همین شکل خانواده متدینی داشت. بنابراین بعد از آشنایی ما با یکدیگر، با توجّه به وجود همین شباهت‌های خانوادگی و اعتقادی، خانواده‌هایمان با هم آشنا شدند و خیلی زود با هم ازدواج کردیم.

حاصل این ازدواج سه پسر به نام‌های «عماد»، «فؤاد» و «جهاد» و دو دختر به نام‌های «ناهده» و «زینب» بود.

«عماد» اولین فرزندم بود که در پنجم بهمن ماه سال ۱۳۴۰ (۲۵ ژانویه ۱۹۶۲ میلادی) در منطقه «شیاح»، در حاشیه جنوبی «بیروت» به دنیا آمد.

***

عماد مدرسه رفتن را دوست داشت. شاگرد ممتاز بود، با وجودی که از من، پدرش یا هیچ کس دیگر در درس‌ها کمک نمی‌گرفت.

خودش درسش را می‌خواند و نمره‌های عالی می‌گرفت. به برادرانش هم در درس خواندن کمک می‌کرد.

هریک از بچه‌هایم که به دنیا آمدند، طبعاً برایشان آرزوهای مادرانه‌ای داشتم. لباس‌هایشان را، حتی اگر مجبور می‌شدم تمام شب بیدار بمانم، خودم برایشان می‌بافتم و در حین این کار به آینده‌شان فکر می‌کردم.

دوست داشتم درسشان را بخوانند و راه علم را در پیش بگیرند و به مدارج علمی بالا برسند.

حتی مثل بیشتر مادرها آرزو داشتم که دکتر یا مهندس شوند، امّا فضای داخلی لبنان و شرایط بیروت، در آن برهه زمانی چنین امکانی را از آن‌ها گرفته بود.

ده ساله بود که دو ماه متوالی از او تقدیر کردند. تقدیرنامه را یک راست پیش من آورد و نشانم داد.»