کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه

کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه نوشتهٔ نوراله علیدوست خراسانی است. انتشارات دانشگاه امام صادق (ع) این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه

کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه به مهم‌ترین مؤلفه‌های معنایی که در نهج‌البلاغه بـرای واژه «فقر» و «غنی» مطرح شده می‌پردازد. در ادامه، بعضی از مصادیقی که آن حضرت برای این امر به آنها اشاره کرده‌اند واکاوی شده و با ارزیابی ویژگی‌ها و عملکردهای هر یک از این مصادیق، نمایی بهتر و جامع‌تر از این واژه‌ها ارائه می‌دهد. 

خواندن کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کلام و عقاید پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فقر و غنی در نهج البلاغه

«یکی از موضوع‌هایی که همواره بر سر فرد و جامعه سایه انداخته و آنها را درگیر خود ساخته، حقیقتی به نام فقر و غِنیٰ است. در طبیعت عالم ماده، گریزی از این دو مسئله وجود ندارد. از زمانی که انسان به این دنیا قدم گذاشته تا به امروز با این موضوع دست‌وپنجه نرم کرده است. در این بین افراد و گروه‌های متعددی از منظر خود به تحلیل و بررسی فقر و غِنیٰ پرداخته‌اند. اصولاً از اساسی‌ترین راه‌ها در تبیین مسئله فقر و غِنیٰ و رفع چالش‌های موجـود در ایـن بحث، ارائـه تعریفی جامع و مانع برای این امر است تا بدین‌وسیله، حقیقت و ماهیت آن روشن شود. یکی از مباحثی که در دنیای امروز از چالش‌های انسان است، مسئله فقر و غِنیٰ است؛ مخصوصاً ابعاد مالی و دنیایی فقر و بی‌نیازی، از مسائلی است که با رویکردهای مختلفی به آن پرداخته شده است؛ اما حقیقت فقر و غِنیٰ ابعاد گسترده‌تری دارد و شاید بُعد مالی کوچک‌ترین بُعد آن باشد. از‌این‌رو لازم است که به این مسئله از منظر اسلام بنگریم و ببینیم اسلام در باب فقر و غِنیٰ چه رهنمودهایی دارد.

مسلّم است که روشن‌ترین و تابناک‌ترین ارشادها را در این زمینه، باید از قرآن ناطق و چشمه جوشان حکمت و خِرد، امیرمؤمنان علی علیه السلام سراغ گرفت. از‌این‌رو این نوشتار بر آن است تا در حد بضاعت، از دریـای مـواج نهج‌البلاغه بهـره جـسته و رهنمودهای آن حضرت را چراغ پُرفروغ تاریکی‌ها قرار دهد. در مکتب امیرمؤمنان علی (ع)، همه افراد بشر حق دارند از یک زندگی انسانی بهره‌مند باشند. اینکه دیده می‌شود گروهی در ناز و نعمتند و گروهی دیگر با فقر دست بگریبانند، یا به‌خاطر این است که ثروتمندان به وظیفه خود عمل نمی‌کنند و یا به جهت این است که فقرا، وظیفه انسانی خود را در تحصیل یک زندگی آبرومندانه انجام نمی‌دهند و یا به این علت است که زمامداران مردم شایسته‌ای نیستند و در تدبیر اداره امور و ارائه طرح‌های صحیح و بر قراری عدالت اجتماعی عاجزند.»