کتاب بنده استاد هستم!

کتاب بنده استاد هستم! نوشتهٔ فاطمه علمدار است. انتشارات لوگوس این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی نگاهی به تجربه نقشی اعضای هیئت علمی در ایران است.

درباره کتاب بنده استاد هستم!

کتاب بنده استاد هستم! مروری است بر تجربۀ برخی از اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌ها در ایران در دو برهۀ زمانی دهۀ ۷۰ و ۹۰. مروری بر تجربه‌شان از فرایند جذب و کنش‌ورزی در شبکۀ روابط قدرت در دانشگاه‌ها، رؤیاهایشان و شیوه‌های خلاقانه‌ای که برای برون‌رفت از وضعیت‌های نامطلوب به کار بسته‌اند. مسیر شغلی‌ای است که انتظار می‌رود فارغ‌التحصیلان مقطع دکترا در پیش گیرند و شاید حتی مجبور شوند همان‌طور که به ذهن کنجکاو جامعه پاسخ می‌دهند که چرا ازدواج نکرده‌اند و چرا بچه‌دار نشده‌اند و چرا بچۀ دوم را نیاورده‌اند و … پاسخ این سؤال را هم بدهند که چرا هنوز عضو هیئت‌علمی نشده‌اند. بااین‌حال، تجربۀ واقعی بر عهده گرفتن یک نقش با نگاهی که از دور به آن وجود دارد متفاوت است. اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها در همۀ دنیا ناگزیرند به دستورالعمل‌های قانونی برای پذیرفته شدن و ماندگار شدن در این جایگاه تن دهند؛ دستورالعمل‌هایی که گاه آنها را از لذت کار علمی محروم می‌کند.

خواندن کتاب بنده استاد هستم! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بنده استاد هستم!

«دانشگاه‎ها و مؤسسات آموزش‌عالی، پژوهشی و فناوری وابسته به وزارت علوم و تحقیقات و فناوری؛ فضاهای علمیِ رسمی کشور ما هستند و کنشگران اصلی این فضاها نیز اعضای هیئت‌علمی‎شان هستند. در بین‎الاذهان ما، کسی عضو هیئت‌علمی می‎شود که علاقه زیادی به علم دارد و این شغل را بر عهده می‎گیرد تا در فضای آموزش و تولید علم باقی بماند و عمر خود را صرف این کار کند. علم هم که چیز خوبی است؛ بنابراین یک عضو هیئت‌علمی از احترام ناشی از وابستگی به نهاد علم برخوردار است. او منزلت اجتماعی بالایی را تجربه می‎کند و انتظار می‎رود که در کنار سرمایه فرهنگی بالایی که طبیعتاً باید از آن برخوردار باشد، سرمایه اقتصادی و اجتماعی و سیاسی درخوری نیز داشته باشد. پس یک عضو هیئت‌علمی، در شناخت اجتماعی عمومی، جزو طبقه متوسط روبه‌بالا و بالای جامعه دسته‎بندی می‌شود.

عموم مردم، اعضای هیئت‌علمی - یا به‌اصطلاح رایج، «اساتید» را - افراد باسوادی می‏دانند که در زمینه تخصصی‏شان سرآمد هستند و وظیفه آموزش آخرین دستاوردهای علمی به نسل جدید و مشارکت در تولید علم بر مبنای نیازهای بومی جامعه را برعهده دارند و با اعتقادی که به علم دارند، از سوءاستفاده از آن پیشگیری و جلوگیری می‏کنند. به‌عبارت‌دیگر، انتظار می‎رود که اعضای هیئت‌علمی، صیانت‏کنندگان از علم در جامعه باشند و بیش از همه از سوءاستفاده از نام علم برنجند و در صف اول مبارزه علیه چنین آسیب‎‎هایی باشند.»