کتاب آشیانه خالی کلاغ ها

کتاب آشیانه خالی کلاغ‌ها نوشتۀ یگانه شیخ‌الاسلامی در انتشارات نامه مهر به چاپ رسیده است.

درباره کتاب آشیانه خالی کلاغ ها

کتاب آشیانه خالی کلاغ‌ها داستان برگزیدۀ «فراخوان سالیانۀ نامه مهر 1401» در بخش رمان، داستان بلند و داستان کوتاه است. در کتاب، داستان به‌صورت اول شخص روایت می‌شود و دربارۀ رابطۀ عجیب پبرزنی به نام «ننه» با یک کلاغ است که هر روز روی تک درخت صنوبر خانه می‌نشیند. روز زندگی این خانواده با آمدن آن کلاغ و نشستن در آشیانه‌اش اغاز می‌شود. اگر روزی نیاید یا دیر بیاید ننه فقط گریه می‌کند، ورد و بی‌تابی می‌خواند. برای اهل خانه هم از غذا هم خبری نیست.

خواندن کتاب آشیانه خالی کلاغ ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران رمان و داستان ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره یگانه شیخ‌ الاسلامی

یگانه شیخ‌الاسلامی متولد آذر ۱۳۷۲ دانش‌آموختۀ معماری و کارشناسی ارشد پژوهش هنر است. داستان‌های او در جشنواره‌های متعدد داستان‌نویسی برگزیده بوده؛ از جمله جایزۀ ادبی جمال‌زاده، انجمن ادبی سیمین و داستان طنز خط‌خطی. جز این کتاب، کتاب مستقل دیگری از او به نام جایی که خورشید می‌تابد در نشر کوله پشتی منتشر شده است.

بخشی از کتاب آشیانه خالی کلاغ ها

«هوا پر شده‌بود از قطره‌های درشت باران، یا شاید هم تگرگ. شبحی زیر بازویش را گرفت و هیکلش را مثل گوسفند قربانی، دنبال خود کشید. گرمش بود، داشت از تب می‌سوخت. دستش را دراز کرد تا قطرات باران تن گرگرفته‌اش را خنک کنند. جوجه کلاغی نارس میان مشتش نشست، یکی دیگر هم افتاد روی سینه‌اش، که حالا از رد شیر، سفید شده‌بود. زبانش را که در دهان نیمه‌باز چرخاند، شروع کرد به قارقار کردن. پرهای سیاه از زیر پوست رنگ‌پریده‌اش بیرون زدند و تمام تنش را پوشاندند. صدای جیغ که در گوشش پیچید، خون رسید به سلول‌های مغزش. حالا می‌توانست نفس بکشد؛ نفس‌های عمیق، با ترکیبی از بوی سیگار، خون و عرق. با حرکتی سریع، خودش را از دستان آن شبح قدرتمند خلاص کرد. دست‌هایش را تکان داد و بال زد. آن‌قدر بال زد که توانست خودش را برساند به ‌بلندترین شاخۀ درخت صنوبر. گوش‌هایش را تیز کرد، هنوز می‌توانست صدای شیهۀ اسب‌ها را بشنود. با ته‌ماندۀ رمقی که برایش باقی مانده‌بود، از شاخه‌ای به شاخۀ دیگر ‌پرید و رد چرخ‌های درشکه را تعقیب ‌کرد. کلاغ‌های دیگر نیز به‌دنبالش راه افتادند و همراهیش کردند. صدای قارقارشان بلند شد، صدایی شبیه ضجه‌مویۀ مادرانی که جوجه‌هایشان را میان باد گم کرده‌بودند.»