کتاب روش تحقیق روایت پژوهی

کتاب روش تحقیق روایت پژوهی نوشتهٔ لئونارد وبستر و پاتریسی مرتوا و ترجمهٔ حسن بودلایی و نرگس قلی زاده است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی نکاتی برای آشنایی با به‌کارگیری تحلیل روایتی رویدادهای کلیدی در پژوهش‌های روایت.

درباره کتاب روش تحقیق روایت پژوهی

لئونارد وبستر و پاتریسی مرتوا در کتاب روش تحقیق روایت پژوهی یکی از رهیافت‌های پژوهشی را با استفاده از داستان‌های تجارب انسان در پژوهش‌های تعلیم و تعلم، به‌طور خلاصه بیان کرده‌اند. این دو نویسنده از تجربهٔ خود از این رهیافت که دیدگاه‌های مدیریت‌پذیر و کل‌نگرانه‌ای نسبت به پیچیدگی‌های انسان ارائه می‌کند، سخن گفته‌اند. روایت‌پژوهی در نظر بسیاری، ماهیت کاوشگرانهٔ متفاوتی نسبت به سایر سنت‌های پژوهشی دارد. کتاب حاضر با هدف نقطۀ شروعی برای پژوهشگران تازه‌کار و باتجربه  تألیف شده است. این کتاب دیدگاهی از روایت را در اختیار آن دسته از افرادی قرار می‌دهد که به‌نوعی در دوره‌های روش تحقیق دخیل هستند. به عقیدهٔ نویسنگان این اثر، روایت‌پژوهی به شکلی ایده‌آل، مناسب موضوعات مرتبط با پیچیدگی و انسان‌محوری است. در این کتاب ارزش و کاربرد استفاده از رهیافت رویدادهای کلیدی به روایت به‌عنوان ابزاری پژوهشی در طیف متنوعی از موقعیت‌های آموزش و یادگیری به تصویر کشیده شده است. این کتاب مشتمل بر فصل‌هایی درخصوص پیشینه، روش‌شناسی و مطالعات موردی مرتبط با به‌کارگیری روایت‌پژوهی به‌عنوان روش تحقیق است.

خواندن کتاب روش تحقیق روایت پژوهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران و دانشجویان علوم اجتماعی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب روش تحقیق روایت پژوهی

«همان‌طور که پیش از این اشاره شد، روایت‌پژوهی به‌عنوان یک نوع روش‌شناسی خاص پژوهشی، مسبوق شناخت کلی‌تری از روایت به‌عنوان یک مولفۀ مفید در پژوهش‌های آموزشی است. دو چهرۀ برجسته که می‌بایست در تثبیت معرفی و شناخت روایت همواره مورد نظر باشند، پینار و گرومت نام دارند که در اوائل دهۀ ۷۰ میلادی، در دانشگاه روچستر آمریکا تحقیقاتی را در جهت پالایش شیوه‌ای خودزندگی‌نگارانه برای جستارهای درسنامه (برنامه‌های آموزشی) به انجام رساندند که پینار (۱۹۷۵) آن را در واژۀ ابداعی خود currerr می‌نامد. (این واژۀ ریشۀ لاتینی واژۀ curriculum به معنای درسنامه یا برنامۀ آموزشی و به شکل مصدری، به منظور تأکید بر تجربه است.) پینار و گرومت با استفاده از اگزیستانسیالیسم، پدیدارشناسی، روان‌کاری و نمایش، سعی در ابراز چگونگی تأثیر تفاسیر خود از داستان‌های تجارب آموزشی، بر تفکر و کنش در برنامه‌ریزی آموزشی داشته‌اند.

گرومت (۱۹۸۱) برخی از الزام‌آورترین اسباب و علل به‌کارگیری این شکل از جستار را به ما نشان می‌دهد. او در این مسیر سعی دارد، نتایج اجتناب‌ناپذیر داستان‌های خود ما و شیوه‌هایی که در آن، رویکردها، انتخاب‌ها و ارزش‌ها برای‌مان نامرئی می‌شوند را برجسته سازد. از منظر گرومت، خودزندگی‌نامه، راهی برای دستیابی به نگاهی انتقادی نسبت به تجارب آموزشی است که ممکن است به‌راحتی از کنار آن عبور کنیم و از این طریق، می‌توانیم مشاهده کنیم که چگونه سرگذشت و خواسته‌های ما، شکل‌دهندۀ هر آن چیزی است که می‌خواهیم در آموزش به آن دست یابیم. در نگاه گرومت (۱۹۷۶) رابطۀ روایت به دو گونه مشهود و نمایان است: اول اینکه تجارب ما در قالب یک فرایند انعکاسی بازیابی می‌شوند که نقطۀ آغاز آن، پرسۀ ذهن و سپس فراهم‌ساختن توصیفاتی غنی به منظور جای‌گذاری روایت است. تنها در جریان تازگی و بی‌درنگی روایت‌های ما از تجارب زیسته است که درسنامه‌ها می‌توانند بازمفهوم‌سازی شوند؛ چراکه روایت‌ها قادر به بازیابی تمامی حوزه‌های تجربه هستند. دوم آنکه، همچنان‌که این روایت‌ها تحلیل می‌شوند، توجهات و سوگیری‌هایی که اغلب در مسیر عادی زندگی پنهان هستند، در عرصۀ بازبینی هویدا می‌شوند. روایت‌ها به‌عنوان متون، داستان، مصاحبه یا تجارب ثبت‌شده، معرف شیوۀ منتخب ما در ترتیب و تفسیر تجارب خود بوده و همچنین در جهت افشای ماهیت و میزان توجهات و نیازهای ما، طرح‌ریزی شده‌اند. بدین‌سان، تجارب آموزشی در قالب نوعی گذشته و حالِ کاربردپذیر، مجدداً ساماندهی می‌شوند که هدف آن، ارتقاء درک همان تجارب و شاید ایجاد بینش در قضاوت‌های ما و نیاز به اشکال جدیدی از رفتار در جامعه‌ای در حال تغییر است.»