کتاب نوش دارو پیش از مرگ سهراب

کتاب نوش دارو پیش از مرگ سهراب نوشتهٔ علی نیکویی و مریم دبیری و هانی ارجمندی و شهریار خوانساری و محمدمهدی شعبانی است. انتشارات میراث اهل قلم این مجموعه مقاله را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب نوش دارو پیش از مرگ سهراب

کتاب نوشدارو پیش از مرگ سهراب حاوی نقدهایی پیرامون معماری، معماری منظر، عکاسی و تاریخ در قالب مقاله است. این کتاب که در پیش‌درآمدش درمورد نقد توضیح داده است، ۳۵ مقاله از نویسندگان گوناگون ایرانی را در بر گرفته است. عنوان برخی از این مقالات عبارت است از «نقد کتاب: تذکره الربیل (وقایع‌نامهٔ آربلا)»، «منفعت خصوصی و هزینه عمومی در فقدان ارزش‌گذاری اقتصادی خدمات اکوسیستم در طرح‌های توسعه‌شهری»، «دعوای بعد از مدرسه: شهرسازی جدید در برابر شهرسازی منظرگرا»، «پس‌کوچه‌هایی به نام زنان»، «بازارچه‌های داخلی راهکاری برای افزایش مطلوبیت سکونت در مجتمع‌های مسکونی» و «زمستان می‌آید».

خواندن کتاب نوش دارو پیش از مرگ سهراب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران معماری، معماری منظر، عکاسی، تاریخ و قالب مقاله پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نوش دارو پیش از مرگ سهراب

«۲۳: نوازندگان دوره‌گرد، منظر موسیقایی روبه‌فراموشی

هانی ارجمندی

هنر شهری به عنوان یک مفهوم منظرین در شهر امکانی است که در جوامع گوناگون آینه‌ای از هنر و فرهنگ آن جامعه است. دیوارنگاری، مجسمه، موسیقی و نمایش از جمله هنرهایی هستند که با وزن‌های متفاوت، در گسترهٔ فضاهای شهری قابل رویت هستند. موسیقی به عنوان یکی از اصیل‌ترین و همچنین اثرگذارترین این هنرها، کمرنگ‌تر از بقیه و گاهی هم رو به فراموشی است.

از منظر برخی، موسیقی خیابانی به عنوان یک مقولهٔ نوظهور و الگوبرداری شده از غرب تلقی می‌شود در حالی که موسیقی خیابانی در ایران، بسیار ریشه‌ای و با اصالت بوده و نوازندگان دوره‌گرد این هنر را به صورت سیال در فضاهای شهری می‌گسترانیده‌اند. در روزهای واپسین زمستان، نوای دهل و سُرنا، از ماندگارترین عناصر نویددهندهٔ عید برای ایرانیان بوده است. همچنین موسیقی شهری و آیینی که در میان دسته‌های عزاداری به صورت متحرک در میان کوچه‌ها به گوش می‌رسیده است از دیگر نمونه‌های این هنر است. هر چند در این میان گزینهٔ اول بیشتر در حال از بین رفتن است. مقوله‌ای که بعد هنری آن پررنگ تر بوده و به عنوان یک پدیدهٔ سنتی و مردمی همواره مورد اقبال قرار می‌گرفته‌است. اما به نظر می‌رسد با به پایان رسیدن نسل این نوازندگان، چنین میراثی به دلیل عدم حمایت مسئولین، توانمندسازی و یا مغفول ماندن مقوله موسیقی در ارکان تصمیمگیر، از میان خواهد رفت.

باعث تعجب است که جامعه‌ای که همواره از فرهنگ و هنر دم می‌زند، چگونه می‌تواند عنصری اینچنینی که می‌تواند به عنوان یک مقولهٔ هویت‌بخش در منظر و فضای شهری را به راحتی از دست بدهد. وجود مفاهیمی از این دست، می‌تواند در ایجاد خاطرهٔ مشترک در میان محله‌ها، افزایش احساس تعلق به محل زندگی و همچنین دلیلی برای دیدار همسایگان (که امروزه حتا آشنا هم نیستند) در یک موقعیت مشترک، بهانه‌ای برای آشنایی و پیوند باشد. دلیلی که امروزه بسیار کمتر در میان اعضای یک محله اتفاق می‌افتد. موسیقی سیار شهری گاهی می‌تواند دلیلی برای بروز همدلی، وحدت و همچنین مفهومی مشترک در میان شهروندان و یا هم‌محلی‌ها باشد و چه حیف که امروزه بسیار اندک به گوش می‌رسد.»