کتاب آشنای آسمان

کتاب «آشنای آسمان» نوشتۀ محمدتقی انصاریان خوانساری است و انتشارات انصاریان آن را منتشر کرده است. این کتاب خاطرات و اسناد منتشرنشده دربارۀ علامه طباطبایی را در برمی‌گیرد.

درباره کتاب آشنای آسمان

علامه سید محمدحسین طباطبایی، مفسر، فیلسوف، فقیه، عارف و از عالمان تأثیرگذار شیعه بود. او نویسندۀ اثر ارزشمند تفسیر المیزان، شیعه در اسلام و کتاب‌های فلسفی بدایه الحکمه، نهایه‌الحکمه، اصول فلسفه و روش رئالیسم است. علامه طباطبایی، فقیهی جامع‌الشرایط بود و در بعد عرفانی، دینی و سلوک معنوی به بالاترین درجات رسید. او شاگردان بسیاری تربیت کرد که هر کدامشان به عالمان و اندیشمندان جهان اسلام تبدیل شدند. تلاش برای شناخت هرچه بیشتر این شخصیت و الگوگرفتن از گفتار و رفتار ایشان گامی در جهت خدمت به آن شخصیت و همین‌طور شناساندن او به دیگران است.

کتاب آشنای آسمان خاطرات و اسنادی منتشرنشده از محمدتقی انصاریان خوانساری دربارۀ مرحوم علامه آیت‌الله سید محمدحسین طباطبائی (قدس‌سره الشریف) است. خاطرات محمدتقی خوانساری مربوط به قبل از سال ۱۳۴۰ است، یعنی زمانی که علامه طباطبایی در قم، نزدیک محله تکیه خلوص که از طرف دیگر هم نزدیک محله یخچال قاضی بود سکونت داشتند. کتاب‌ها و مطالب زیادی دربارۀ مرحوم علامه طباطبایی نوشته شده اما خاطرات این کتاب از این جهت حائز اهمیت است که جنبۀ تاریخی، اخلاقی و درسی دارد. از نظر محمدتقی انصاریان اصلی‌ترین ویژگی ایشان کوچک بودن دنیا در چشم او و بزرگ بودن خدا در نگاهش بود. او همچنین عقیده دارد کتاب آشنای آسمان نه بحثی علمی است و نه حتی شرح حال یک عالم بزرگ، بلکه شنیده ها و دیده‌های مرد بزرگی است که بزرگی‌اش همچنان از نظر پنهان است.

 خواندن کتاب آشنای آسمان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران خاطرات و زندگی‌نامۀ عالمان شیعه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آشنای آسمان

«هنگامى که کودک بودم درس صرف و نحو را می‌آموختم، هیچ رغبتى در خود براى ادامه درس و تحصیل نمی‌یافتم، چهار سال گذشت و من نمی‌فهمیدم که چه بخوانم، ولى به ناگاه آرامش در وجودم پدید آمد که گویى انسانِ دیروزى نیستم، و در راه علم و اندیشه با جدیت و درك کامل پیش می‌رفتم، و از آن روز بحمدالله تا آخر روزهاى درس که در حدود هفده سال به طول انجامید در راه طلب علم و دانش هیچ‌گونه سستى برایم پیش نیامد و تمام رخدادها و لذت‌ها و مرارت‌های زندگى به فراموشى سپرده، و از همه چیز و همه‌کس بریدم مگر اهل علم و اصحاب فضیلت، بر نیازهاى روزمرۀ اولیه اکتفا کرده، خود را وقف درس و تعلیم و نشر معارف دینى و تربیت طلاب نمودم. بارها شب را تا به هنگام صبح مشغول مطالعه بودم و به‌خصوص در دو فصل بهار و پاییز، و چه بسیار معضلات علمى که در طى مطالعه براى من حل شده است و درس فردا را قبل از اینکه روزش فرابرسد خود می‌خواندم تا هنگام رویارویى با استاد هیچ مشکلى براى من باقی نماند.»