کتاب کوچینگ بین فرهنگی

کتاب کوچینگ بین فرهنگی؛ ارشاد در فرهنگ اسلامی؛ اصول و عملکرد ارشاد نوشتهٔ کریستین فون نیووربرگ و رجا یوسف اله و ترجمهٔ افشین چایچی است و انتشارات اندیشه احسان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب کوچینگ بین فرهنگی

رویکردی که در کتاب کوچینگ بین فرهنگی ارائه می‌شود، افراد را به دستیابی بیشتر به قابلیت‌های خود هدایت می‌کند. این رویکرد حاصل همکاری دو نویسنده است که نسبت به کوچینگ احساس علاقه و تعهد دارند. کوچینگ یعنی هنر و علم برقراری مکالمه‌ای که مردم را به پذیرش مسئولیت رشد و پیشرفت خود ترغیب کند. کوچینگ عمل بسیار قدرتمندی است زیرا راهی برای پشتیبانی از افراد برای افزایش خودآگاهی و انجام اعمال مثبت است. کسانی که در فرآیند کوچینگ شرکت می‌کنند، چیزهای بسیاری درباره خودشان می‌آموزند. در عین حال، کوچینگ افراد را به تأمل، مسئولیت‌پذیری و در نهایت انجام کارها به گونه‌ای متفاوت تشویق می‌کند. هدف این کتاب به شوق آوردن خوانندگان و ارائه راهنمایی درباره استفاده مناسب از کوچینگ در بطن فرهنگ اسلامی است.

خواندن کتاب کوچینگ بین فرهنگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های مدیریت و کسب‌وکار پیشنهاد می‌کنیم.

درباره نویسندگان

دکتر کریستین فون نیووربرگ در سمت استاد کوچینگ و روانشناسی مثبت‌گرا در دانشگاه شرق لندن در بریتانیا مشغول به کار است. او کوچ اجرایی، محقق و مشاور بسیار پرطرفداری است. کریستین به کوچینگ با حساسیت بین‌فرهنگی، ایجاد فرهنگ‌های کوچینگ و استفاده از کوچینگ و روانشناسی مثبت‌گرا در مجموعه‌های آموزشی بسیار علاقه‌مند است. او در زمینه کوچینگ آثار بسیار گسترده‌ای را چاپ می‌کند و نویسنده کتاب «مقدمه‌ای بر مهارت‌های کوچینگ: یک راهنمای عملی» (نشر سیج، ۲۰۱۷) و ویراستار کتاب «کوچینگ در آموزش و پرورش: کسب نتایج بهتر برای دانش‌آموزان، آموزگاران و والدین» (نشر کارناک، ۲۰۱۲) و کتاب «کوچینگ در زمینه‌های حرفه‌ای» (نشر سیج، ۲۰۱۶) است. کریستین همچنین در موسسه «کوچینگ رشد در سراسر دنیا» به عنوان مدیر تحقیقات مشغول به فعالیت است. این موسسه به بخش آموزش و پرورش، خدمات تخصصی آموزش کوچینگ ارائه می‌دهد. او که در زمینه کوچینگ و روانشناسی مثبت‌گرا به عنوان یک رهبر پیشرو شناخته شده است، به طور منظم در کنفرانس‌هایی در اروپا، آمریکا، استرالیا و خاورمیانه سخنرانی می‌کند.

رجاء یوسف اله یک کوچ اجرایی، سخنران، مدرس و نویسنده است. او با بیش از بیست سال تجربه در زمینه مشاوره، آموزش و کوچینگ و تخصص در حیطه توسعه و عملکرد انسان، یک کوچ و مدرس حاذق و دارای گواهینامه است و در ارائه خدمات کوچینگ و آموزش به مدیران و مسئولان اجرایی، سابقه‌ای طولانی دارد. او با ادغام دانش بین‌المللی با زمینه فرهنگی و محلی، با موفقیت مدیران اجرایی را در راه دستیابی به اهداف و خواسته‌هایشان هدایت می‌کند. وی عمدتاً در بخش‌های نفتی، دولتی، مخابرات و بانکداری کار می‌کند. رجاء موسس و رهبر مدرسه کوچینگ مشار، اولین مدرسه کوچینگ دوزبانه در خاورمیانه است. او در این مدرسه بیش از ۱۲۰ کوچ حرفه ای را آموزش داده و خودش مدرس، کوچ و منتور آن‌ها بوده است. رجاء از چند شرکت بین‌المللی به عنوان مدرس ارشد ابزارها و روش‌های ارزیابی توسعه فردی گواهی‌نامه دریافت کرده است.

بخشی از کتاب کوچینگ بین فرهنگی

«مدیران ارشد، مدیران ارشد اجرایی، دانش‌آموزان، پزشکان، آموزگاران و متخصصان حیطه‌های گسترده گزارش می‌دهند که کوچینگ تغییر مثبت پایدار و چشمگیری در زندگی‌شان به وجود آورده است. هر دو نویسنده کتاب حاضر نیز این امر را تجربه کرده‌اند. تجربه خود ما از داشتن کوچ، زندگی ما را تحت تاثیر قرار داده و تغییر داده و باعث پیشرفت ما شده است. حقیقت این است که مکالمه‌های تفکربرانگیز بین دو فرد می‌تواند به بینش‌های تحول‌برانگیز، ایده‌های جدید و شناخت‌های عمیق منجر شود. همه ما این را می‌دانیم. ولی این کار چگونه امکان‌پذیر است؟ در این مکالمه‌ها دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد؟ در آخر، نقش کوچ در این نوع مکالمه‌های تحول‌برانگیز چیست؟ برای پاسخ دادن به این سوالات، در ابتدا بر مهم‌ترین مهارت کوچ تمرکز می‌کنیم: توانایی گوش دادن به حرف‌های مراجع به طور کامل. کوچ‌ها قبل از هر چیز دیگری باید نقش یک شنونده مشتاق را برعهده بگیرند. در حقیقت، مشاهدات کوچینگ نشان می‌دهد که تاثیرگذارترین مکالمه‌ها آن‌هایی هستند که در آن کوچ‌ها بیشتر وقت مکالمه را به گوش سپردن به حرف مراجع سپری می‌کنند. در اغلب مواقع، کوچ در ۸۰- ۹۰ درصد از جلسه کوچینگ ساکت است. به صراحت بگوییم، بهترین کوچ‌ها بسیار کم صحبت می‌کنند. از این دیدگاه، ممکن است کوچینگ یک مکالمه بسیار نامتعادل به نظر برسد (در مقایسه با تعاملات متعارف اجتماعی). با این حال، این عدم تعادل در این موقعیت‌ها مناسب است زیرا هدف کوچینگ، حمایت از مراجع برای بازگو کردن محتویات ذهن خود و فکر کردن درباره آن‌هاست. به عبارت دیگر، ما می‌خواهیم مراجع احساس کند که این مکالمه یک‌طرفه است. این مکالمه فرصتی است که حرف‌های مراجع شنیده شود. در این موقعیت، مراجع «متفکر و فراگیر اصلی» است. اگر مراجع متفکر و فراگیر اصلی باشد، پس کوچ یک نقش ثانوی ولی محوری بر عهده دارد. نقش کوچ این است که بهترین محیط ممکن را برای مراجع فراهم کند تا مراجع بتواند به روشنی فکر کند. هدف از فراهم کردن چنین محیطی این است که مراجع بتواند تأمل کند تا دیدگاه‌ها و بینش‌های جدیدی به دست آورد. بر طبق استدلالی قانع‌کننده، کیفیت گوش دادن کوچ با کیفیت تفکر مراجع رابطه مستقیم دارد (کلاین، ۱۹۹۹). پس این دو نفر باید در کنار هم در نقش خود تلاش کنند تا بیشترین شانس موفقیت را به دست آورند (در فصل هفت، با جزئیات بیشتری درباره این رابطه مشارکتی صحبت خواهیم کرد).»