کتاب همه نت های نواخته شده

کتاب همه نت های نواخته شده نوشتهٔ لیزا جنوا و ترجمهٔ محمد مشایخی است. انتشارات متخصصان این رمان آمریکایی را منتشر کرده است.

درباره کتاب همه نت های نواخته شده

کتاب همه نت های نواخته شده (Every Note Played) حاوی یک رمان آمریکایی است که شما را با زندگی نوازندۀ زبردستی آشنا می‌کند که با بیماری خاموشی، تمام توانایی و هنر نوازندگی‌اش را از دست می‌دهد. این هنرمند بیمار «ریچارد» نام دارد. بیماری او تمام جنبه‌های زندگی‌اش را تهدید می‌کند. این رمان مشهور در سال ۲۰۱۸ میلادی، نامزد دریافت جایزهٔ گودریدز در بخش داستانی شده است. نویسنده، یک متخصص مغز و اعصاب و نویسندهٔ پرفروش نیویورک تایمز است. در روایت لیزا جنوا (Lisa Genova) می‌بینیم که ریچارد در اوج موفقیت و شهرت هنری است. برنامه‌های کنسرت او در هر نقطۀ جهان با استقبالی بی‌نظیر روبه‌رو می‌شود. او به‌طرز شگفت‌انگیز و ماهرانه‌ای می‌نوازد و گویی هر انگشت او مانند یک دستگاه پیچیده که تنها رسالت نوازندگی دارد، بر پیانو کشیده می‌شود. این پیانیست خوش‌استعداد که هر قطعۀ موسیقی را با تمام احساسش می‌نواخت، ناگهان با کرختی و بی‌حسی عجیب و بی‌سابقه‌ای در دستانش مواجه می‌شود. تشخیص بیماری ALS برای او همچون کابوسی است که تمام زندگی‌اش را ویران می‌کند. از کارافتادن دست‌های ریچارد، به‌مثابۀ خداحافظی او با عشق دیرینه‌اش پیانو است. لیزا جنوا احساس نارضایتی و پوچی زندگی مشترک ریچارد و همسرش «کارینا» را با صحنه‌ای دراماتیک و نمادین توصیف می‌کند؛ کارینا عکس عروسیشان را از سالن پذیرایی برمی‌دارد و به‌جای آن آینه‌ای نصب می‌کند. او خودش مدرس پیانو است و حالا در رابطه‌اش با ریچارد دچار تردید شده است. این رمان ۳۳ فصل دارد.

خواندن کتاب همه نت های نواخته شده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی آمریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب همه نت های نواخته شده

«ساعت ۸:۲۸ است. ۴ دقیقه از بار قبل که به ساعت نگاه کرد گذشته. طی ۳ روز گذشته زمان مانند حلزون چاقی روی یک سنگ در سایه چرت می‌زند. کارینا با الیز و دانش‌آموزانش برای سفر بازدیدی به مهد موسیقی جاز در نیواورلئان رفته. ریچارد در حالی که روبه‌روی کامپیوتر نشسته، با بینی‌اش مانند عصای یک رهبر ارکستر به حروف روی صحفهٔ کیبورد اشاره می‌کند و نام هنرمندان جاز را در «آی‌تیونز» تایپ نموده و ثانیه‌هایی از آهنگ «هربی‌هنلوک» را پخش می‌کند؛ سپس «اُسکار پترسون». چند ثانیه هم از «جان کُلترین.»

آهنگ‌های «میلس‌داویس» را فقط کمی بیش‌تر از یک دقیقه می‌تواند تحمل کند. نت‌ها بدون هیچ مقصد مشخصی در هوا معلق هستند، مانند سگی که در زمین بازی گم شده، سر و دم خود را تکان می‌دهد و از این‌طرف به آن‌طرف می‌رود، اما کسی او را صدا نمی‌زند. قطعه به طور کامل ناخواناست و جمله‌ها بدون هیچ قانون دستور زبان و علامت‌گذاری نوشته شده‌اند. روی «تلونیوس‌مونک» کلیک می‌کند. دهانش را طوری جمع می‌کند که گویی چیزی سمی چشیده‌است؛ غذایی بسیار شور یا تلخ یا گندیده. آرزو می‌کند که کاش می‌توانست آهنگ را به بیرون تف کند.

صدای ساکسیفون و ترومپت مانند دعوا اوج می‌گیرند؛ هر دو خیلی جیغ و غیر منطقی. سریع با بینی به سمت دکمهٔ توقف آهنگ اشاره می‌کند. حتی یک ثانیه بیشتر هم طاقت این تمسخر، دیوانگی و سروصدا را ندارد.

برای ریچارد، موسیقی مانند یک زبان است. او چیزی از زبان ایتالیایی یا چینی نمی‌فهمد. برای او گوش دادن به یک مکالمهٔ ایتالیایی در حال قهوه خوردن تجربه‌ای شیرین است، اما زبان چینی مانند صدای ناهنجار رگبار مسلسل است؛ هر کلمه مانند سوزنی به ستون فقراتش برخوردمی‌کند، مانند صدایی که از ساییدن ناخن روی بادکنک پلاستیکی تولید می‌شود. برای ریچارد، جاز همان زبان چینی است یا شاید جاز مانند یک بیان کلی از هنر باشد. تابلوی شماره ۵ اثر «جکسون پولوک» که از دید بسیاری یک شاهکار هنری است و میلیون‌ها دلار ارزش دارد، از دید او یک پِهِن پخش شدهٔ گاو است؛ کاملاً بدون ساختار و استعداد. جاز همان پولوک است؛ ولی از طرف دیگر تونرارت مانند هنرمندانی است که در هنر تصویر به درجهٔ استادی رسیده‌اند، مانند «میکل‌آنژ»، «رمبرانت» و «پیکاسو.» مثل این است که نگاه کردن به سقف کلیسای سیستین مانند نشستن کنار خداست.

باخ، شوپن، شومن؛ این آهنگسازان در هنر صدا به درجهٔ استادی رسیده‌اند. وقتی ریچارد به قطعهٔ «کلیر دلون» اثر «دباسی» گوش می‌دهد، تمام سلول‌های بدنش تبدیل به یک قلب شکسته می‌شوند و با پای برهنه زیر نور مهتاب می‌رقصند. نواختن قطعات «براهمز» برایش مانند حرف زدن با خداست. ریچارد موسیقی جاز را در بدنش احساس نمی‌کند. در روح و جانش رخنه نمی‌کند. با آن ارتباط برقرار نمی‌کند. برای او درک چیزی که احساسش نمی‌کند همیشه محال بوده‌است.»