کتاب خواست مردم

کتاب خواست مردم؛ افسانه‌ای مدرن نوشتهٔ آلبرت ویل و ترجمهٔ محمود حبیبی است و نشر نیلوفر آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب خواست مردم

خواست مردم چیست؟ در نگاه اول، شاید پاسخ این پرسش بدیهی به نظر برسد، اما اگر کسی به روش سقراط که در کوچه و خیابان راه می‌افتاد و از مردم عادی دربارهٔ معنی کلمات یا مفاهیمِ ظاهراً بدیهی سؤال و جواب می‌کرد، یقهٔ ما را بگیرد که منظورتان از «مردم» چیست و «خواست مردم» کدام است، تازه آن وقت است که ما هم مثل مردم آتن در عصر سقراط متوجه می‌شویم، پاسخی ساده و سرراست برای این سؤالات وجود ندارد. تعاریف موجود هم بعضاً چنان کلی و جناحی هستند که فقط بر سؤالات سقراط می‌افزایند. مروری بر سابقهٔ بحث نشان می‌دهد که واژهٔ مردم هم یکی از واژگانی است که بنا بر اقتضائات سیاسی و اجتماعی، گاه آنقدر فراخ می‌شود که همه کس در آن می‌گنجد و گاه هم چنان تنگ که خیلی‌ها از دایرهٔ آن بیرون می‌مانند. از این نظر، این روزها، ضرورت بحثی بی‌طرفانه دربارهٔ مفاهیمی از این دست، بیش از پیش احساس می‌شود.

کتاب خواست مردم با نگاه به همین ضرورت نوشته شده است. نویسنده سعی کرده با رویکردی سقراطی، خواست مردم و مفاهیم مرتبط با آن را بررسی کند. در این مسیر، او از افسانه‌هایی پرده برمی‌دارد که به مرور زمان حول مفاهیمی مثل دموکراسی شکل گرفته‌اند و آنها را به ابزاری در دستان سیاستمداران پوپولیست تبدیل کرده‌اند. نویسنده، دموکراسی واقعی را مستلزم پذیرش تکثر می‌داند و معتقد است پوپولیست‌ها همواره با مراجعه مستقیم به آراء مردم به جای مراجعه به سازوکار پارلمانی و قانون اساسی تلاش می‌کنند تکثر و پیچیدگی را به حاشیه برانند و همه چیز را ساده جلوه دهند، در حالی که دموکراسی واقعی یعنی پذیرش تنوع و پیچیدگی و جوامعی موفق به ایجاد دموکراسی واقعی خواهند شد که بیاموزند چطور با این تنوع و پیچیدگی زندگی کنند.

آلبریت ویل، نویسنده کتاب، یکی از نظریه‌پردازان سیاسی انگلستان است که بخش عمدهٔ فعالیت علمی‌اش را در مراکز آکادمیک گذرانده است. حوزهٔ تحقیقاتی وی نظریه سیاسی مدرن و سیاست عمومی است و در این مسیر همواره تلاش کرده با تحلیل اصول سیاسی و سیاست عمومی، این دو حوزه را با یکدیگر تلفیق کند. ویل در سال‌های اخیر روی موضوع دموکراسی و نظریه دموکراتیک متمرکز بوده است. این کتاب نیز حاصل مطالعات اخیر او است. ویل در حال حاضر استاد ممتاز کالج دانشگاهی لندن است و چیزی که او را از همتایانش متمایز می‌کند، تأکیدش بر ضرورت پیوند زدن مباحث آکادمیک با سیاست روز است. او همان‌طور که خودش در مقدمه آورده، این کتاب را برای مخاطب عام نوشته و تلاش کرده است با زبانی غیرتخصصی پرده از برخی واقعیات موجود در سیاست عمومی در جهان امروز بردارد.

فصل‌های این کتاب از این قرار هستند:

۱. در چنگ افسانه

۲. افسانه‌های نوستالژیک

۳. منظور از مردم چیست؟

۴. خواست اکثریت؟

۵. حاکم افسانه‌ای

۶. در باب اقلیت‌بودن

۷. دموکراسی بدون افسانه

۸. اخلاقِ مسئولیت

خواندن کتاب خواست مردم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند بدانند دموکراسی واقعی چیست و در دنیای سیاست چه می‌گذرد، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خواست مردم

«در سراسر جهان، احزاب و جنبش‌های سیاسی ــ چپ یا راست ــ از خواست مردم دم می‌زنند. در سال ۲۰۱۳، دولت [تونی] آبوت [نخست‌وزیر وقت استرالیا] گفت هر تلاشی از طرف مجلس سنا برای لغو قانون مالیاتِ کربن خلاف خواست مردم است. [حزب] وان نِیشِن نیز خود را حزبی سیاسی و نمایندهٔ آن دسته از استرالیایی‌هایی می‌داند که نگرانند مبادا خواستشان در سازوکار سیستم دو حزبی نادیده گرفته شود. ماری لوپن از حزب جبهه ملی فرانسه اصرار دارد تلاش قضات فرانسوی برای بررسی امور مالی این حزب خلاف خواست مردم است. فعالان کارزار حمایت از ازدواج همجنس‌گرایان در ایرلند شمالی نیز می‌گویند مخالفت با آرمان آنان یعنی مخالفت با خواست مردم. هوگو چاوز، رئیس‌جمهور پیشین ونزوئلا، در مراسم تحلیفش در سال ۲۰۰۷ گفت قوهٔ تشخیص مردم، خالص و خواست آنان قوی است و هیچ کسی نمی‌تواند آنان را فاسد یا حتی تهدید کند. [رجب طیب] اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه بعد از کودتای نظامی ناکام ۲۰۱۶ ادعا کرد مردمی که برای مخالفت با کودتا به خیابان‌ها ریختند «خواست ملی» واحدی را به نمایش گذاشتند. یکی از اعضای جنبش تی پارتی آمریکا گفت این جنبش به این نتیجه رسیده که تعیین بودجه دولت بدون در نظر گرفتن خواست مردم شکلی از همان سیستم مالیات بدون نمایندگیِ سابق است. فعالان کارزارِ مخالفت با الکترال کالج در آمریکا معتقدند این ساز و کار، خواست مردم را بی‌اثر می‌کند زیرا همان‌طور که در پیروزی دونالد ترامپ در برابر هیلاری کلینتون دیدیم، می‌تواند یک نامزد را با وجود داشتن اکثریت آراء مردمی از پیروزی باز دارد. نیکی هیلی نمایندهٔ [وقت] آمریکا در سازمان ملل متحد جایی گفت تصمیم ترامپ برای به رسمیت شناختن اورشلیم به عنوان پایتخت اسرائیل، «پاسخی به خواست مردم» بود.»