کتاب الهه دهم

کتاب الهه دهم نوشتهٔ کاترین چانگ با ترجمهٔ هستی خداکرمی در انتشارات ناهید چاپ شده است. الهه دهم داستانی است درباره‌ٔ کاترین و رؤیای او در مصاف با مسئله‌ای حل‌نشده به نام فرض ریمان. این اثر نه‌تنها به‌عنوان یک رمان ریاضیاتی، بلکه به‌عنوان یک داستان تکان‌دهنده در نگاه به مسائل حاد اجتماعی و انسانی مطرح شده است.

درباره کتاب الهه دهم

کتاب الهه دهم با استفاده از مفاهیم ریاضی به بررسی موضوعات عمیق‌تر و چالش‌های انسانی می‌پردازد. در این داستان مفهوم فرض ریمان به‌عنوان یک عنصر مهم به کار گرفته شده است. الهه دهم بیشتر از آنکه روایتی صرفاً ریاضی باشد، یک داستان غنی و چندوجهی است که از ریاضیات به‌عنوان ابزاری برای بررسی مسائل عمیق‌تر و انسانی استفاده می‌کند و به موضوعاتی مانند هویت، عشق، جست‌وجو برای حقیقت و تلاش برای درک جهان از منظر ریاضی ‌می‌پردازد.

فرض ریمان یکی از معروف‌ترین و حل‌نشده‌ترین مسائل ریاضی است که توسط برنهارد ریمان، ریاضیدان آلمانی، در سال ۱۸۵۹ مطرح شد. فرض ریمان به توزیع اعداد اول مربوط است و ادعا می‌کند که تمام صفرهای غیر واقعی تابع زتای ریمان که یک تابع پیچیده و مهم در نظریهٔ اعداد است، دارای بخش حقیقی یکسانی هستند. این فرضیه از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا درک بهتری از توزیع اعداد اول ارائه می‌دهد و با بسیاری از شاخه‌های دیگر ریاضیات ارتباط دارد.

کتاب الهه دهم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به رمان‌هایی با محوریت مسائل فلسفی و علمی پیشنهاد می‌شود. الهه دهم نه‌تنها برای خوانندگانی که به ریاضیات علاقه‌مند هستند، بلکه برای کسانی که به داستان‌های چندلایه با پس‌زمینه‌های فکری و فلسفی علاقه‌مندند نیز جالب خواهد بود.

بخشی از کتاب الهه دهم

«اکنون آن‌قدر زیسته‌ام که بدانم آدم‌ها بدون درنظر گرفته‌شدن دستاوردهایشان مورد تأیید و تقبیح قرار می‌گیرند. حتی هیلبرت، حتی اینشتین. درحال‌حاضر، خودم در موقعیت جالب و اندک ناجوری قرار دارم که برایم مسجل شده علی‌رغم شهرت روزافزونم، حضورم، عقایدم و افکارم کمتر و کمتر از هروقت دیگر مطرحند. حالا کمتر و کمتر به محافلی دعوت می‌شوم که موضوع اصلی آن ریاضیات باشد. دیگر کسی از من مشاوره نمی‌گیرد و به من درخواست همکاری نمی‌دهد.

گمان می‌کنم همه در انتظار مردن من هستند. بی‌شک کسی انتظار ندارد که من در آستانهٔ یک کشف جدید باشم. اما راز من این است: من اخیراً کلید یکی از آن درهایی را که مدت‌های مدید است مخفی بوده پیدا کرده‌ام، معمایی که احساس می‌کنم به‌دنیا آمده‌ام تا آن را حل کنم. نه هر معمایی، بلکه دری که می‌تواند راهی باشد برای حل هشتمین و مشهورترین مسئلهٔ هیلبرت ـ فرض۹ ریمان، که الگوی معناداری را در گسترهٔ ظاهراً آشفتهٔ اعداد اول پیش‌بینی می‌کند.

هنوز به هیچ‌کس چیزی نگفته‌ام چون می‌دانم اگر همهٔ ادله را در دست نداشته باشم مضحکهٔ مردم خواهم شد ـ درست مثل اینکه ناگهان اعلام کنم عاشق شده‌ام. در سن‌وسال من هر جور احساساتی درنظر بینندگان بیرون از گود احمقانه به‌نظر می‌آید. اگر مرد بودم قضیه متفاوت می‌بود. این را نه از روی حسادت بلکه به‌عنوان یک حقیقت بیان می‌کنم. اصلاً دیگر چه‌کسی برای حسادت‌کردن وقت دارد؟ روزها به‌سرعت سپری می‌شوند و با گذشت هر ماه نیروی حرکت دوچندانی به‌دست می‌آوردند. ترس مردن پیش از اینکه اثرم را به‌پایان رسانده باشم، توان بیشتری به من می‌دهد و صبح‌ها با احساس فوریتی از خواب بیدار می‌شوم که انگار طنینی از جوانی را در من زنده می‌کند ـ چیزی شبیه به انعکاسی از استیصالی که در آن دوران از زندگی‌ام احساس می‌کردم، هنگامی که همواره می‌ترسیدم فرصت را از دست بدهم.»