کتاب سکوت

کتاب سکوت نوشتهٔ ناتالی ساروت و ترجمهٔ فاطمه یزدی است. نشر قطره این نمایشنامهٔ فرانسوی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب سکوت

کتاب سکوت (Silence) حاوی یک نمایشنامهٔ فرانسوی است. این نمایشنامه حاصل نگارش نویسنده‌ای است که گفته شده نوشتار ادبی را به نمایشنامه بازگرداند. ناتالی ساروت را نویسنده‌ای دانسته‌اند که پیوسته در لایه‌های زیرین گفتار و در رویش واژه‌ها در جست‌وجوی معنا است که شاید ارتباطی و پیوندی میان کلام شخصیت‌ها برقرار شود، اما این ارتباط ناممکن می‌شود و آنجا است که «سکوت» به صحنه می‌آید. نمایشنامهٔ «سکوت»، از مجموعه‌ای از صداهای زنانمه و صداهای مردانه تشکیل شده است؛ این‌ها شخصیت‌های این اثر هستند. این شخصیت‌ها بی‌معطلی شروع به گفتن دیالوگ‌هایشان می‌کنند. نویسنده معتقد است که وقتی فردی سکوت می‌کند، گاه ایجاد تشویش می‌کند. ما تلاشمان را می‌کنیم تا او بتواند در گفت‌وگو شرکت داشته باشد. اگر او زیر بار گفت‌وشنود نرود، هر یک از افراد حاضرْ طوری عمل می‌کند که او را نادیده بینگارند و دیگر توجهی به این ماجرا نداشته باشد. در نمایشنامهٔ او، کسی که سکوت کرده، عمل سکوتش روی دیگران تأثیر می‌گذارد و آن‌ها به او و نیز به همدیگر واکنش نشان می‌دهند. نویسنده گفته است که اینجا، نوعی مبارزه در جریان است و این، لحظه‌ای پرتشویش است که به‌طرز شگرفی گُنده می‌شود؛ انگار زیر میکروسکوپ قرار گرفته است. با ناتالی ساروت همراه شوید و تجربه‌ای تازه را از سر بگذرانید.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب سکوت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی فرانسه و قالب نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ناتالی ساروت

ناتالی ساروت (Nathalie Sarraute)‏ در ۱۸ ژوئیه ۱۹۰۰ در ایوانوفو در روسیه به دنیا آمد و در ۱۹ اکتبر ۱۹۹۹ در پاریس در فرانسه درگذشت. او حقوق‌دان، رمان‌نویس و نظریه‌پرداز ادبی یهودی فرانسوی‌زبان بود. ساروت یکی از برجسته‌ترین نویسندگان مکتب رمان نو در فرانسه است. اثر تئوریک او «عصر بدگمانی» (۱۹۵۶) در کنار کتاب «دربارهٔ رمان نو» نوشتهٔ «آلن رب‌گریه»، مانیفست این مکتب شمرده می‌شوند. رمان «افلاک نما» یکی دیگر از آثار ساروت است.

بخشی از کتاب سکوت

«ز. ۲:خب، این چه چیزی را ثابت می‌کند؟ اتفاقاً آن‌هایی هم که در لایهٔ پایین‌تری هستند حوصله‌شان سر می‌رود با...

م. ۱:وای، ازتان خواهش می‌کنم، این نکته‌سنجی‌ها را تمام کنید، الان وقتش نیست... پایین‌تر، بالاتر... این تمایزها دیگر چیست؟ ما همگی مثل همیم، همگی برادر، همگی برابر... حالا یکدفعه بین ما... یکی از میان ما... وای، نمی‌توانم تحمل کنم... ببینید چه‌جوری با انگشت‌هاش ترق‌وتروق راه می‌اندازد... این لبی که ورچیده... الان است که... نگاهش سرگردان است... بلند می‌شود... حالا دیگر اینجا نیست... وای... وای... زود باشید... بجنبید، همه‌تان، یک تلاشی، تمنا می‌کنم... ژان‌پیِر، الان براتان تعریف می‌کنم... نه، اصلاً نگران نباشید، در مورد سایبان‌ها نیست، هیچ‌چیز در مورد این سایبان‌های لعنتی شیطانی... بروند پی کارشان... (صداهای خنده) می‌خواهم براتان یک چیز خیلی بامزه تعریف کنم. یک لطیفه. یک عالم بلدم. عاشق اینم که لطیفه تعریف کنم، لطیفه بشنوم. می‌دانید، مثل یکی از آن دو تا دوست... شنیده‌اید؟ آن‌ها همه‌اش همان لطیفه‌های تکراری را برای هم تعریف می‌کردند. دست‌آخر، لطیفه‌ها را شماره‌گذاری کرده بودند. فقط کافی بود یکی‌شان به آن‌یکی شماره‌ای را بگوید: مثلاً ۲۷... و آن یکی بعد از چند ثانیه می‌زد زیر خنده. بعد در جواب می‌گفت: ۱۸، آن‌وقت دوستش بود که شروع می‌کرد بلندبلند خندیدن... بامزه است، نه؟

ز. ۲، ز. ۳، م. ۲

ها، ها، ها...»