کتاب عصر آدمکش ها

کتاب عصر آدمکش ها نوشتهٔ هنری میلر و ترجمهٔ عبدالله توکل است. انتشارات دوستان این رمان آمریکایی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب عصر آدمکش ها

هنری میلر در کتاب عصر آدمکش ها روایتی از زندگی و آثار «آرتور رمبو» ارائه داده است. بسیاری از منتقدان، میلر را نویسنده‌ای عاشقِ تشویش افکار عمومی می‌دانند؛ چراکه نقدهای اجتماعی کوبنده‌ای در آثارش دیده می‌شود. آثار او مجموعه‌ای متنوع از موضوعاتی همچون عشق به زندگی است. او در کارهایش شخصیت‌ها را به‌نوعی روان‌کاوی می‌کند. هنری میلر در طول زندگی‌اش آثار زیادی پدید آورد، اما بسیاری از صاحب‌نظران، نوشته‌های او را خودزندگی‌نامه‌های یک نویسندهٔ یاغی می‌شمارند.

خواندن کتاب عصر آدمکش ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های خارجی و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره هنری میلر

هنری میلر با نام کامل «هنری والنتین میلر» (Henry Valentine Miller) در سال ۱۸۹۲ میلادی زاده شد. او نویسنده‌ای آمریکایی بود که با آثار خودزندگی‌نامه‌ای خود تأثیر قابل توجهی بر ادبیات نیمهٔ قرن ۲۰ گذاشت. بسیاری از آثار میلر به‌دلیل صراحت در طرح مسائل جنسی مدت‌ها در بسیاری از کشورها منتشر نمی‌شد. میلر در دههٔ ۱۹۶۰ به یکی از نویسندگان پرطرفدار آمریکا تبدیل شد. تصویری که خوانندگان آثار میلر از این نویسنده در ذهن داشتند، یک آمریکایی فقیر و آزاده بود. «کابوس تهویه‌شده»، «روزهای آرام در کلیشی»، «مدار رأس‌الجدی»، «تصلیب گلگون» و «عصر آدمکش‌ها» از جمله آثار این نویسنده هستند. او در سال ۱۹۸۰ میلادی از دنیا رفت.

بخشی از کتاب عصر آدمکش ها

«در آن نامه بلندآوازه‌ای که رمبو به عنوان نامه غیب‌بین، در هفده‌سالگی، نوشته است، و سندی است که باید بر سبیل جمله معترضه بگوییم که بیشتر از همه نوشته‌های استادان تأثیر داشته است... در آن نامه‌ای که تعالیم بسیار شناخته‌ای برای شعرای آینده دربردارد، به شدت خاطرنشان می‌کند که پیروی از انضباط مقرر «شکنجه توصیف‌ناپذیری به بار می‌آورد که شاعر در آن میان به همه ایمان و همه نیروی فوق انسانی احتیاج دارد.» و از پی این سخن می‌گوید که شاعر در اجرای این انضباط به مرحله‌ای می‌رسد که خویشتن را «بیمار بزرگ، تبهکار بزرگ، ملعون بزرگ ــ و برترین دانشمند! ــ نشان می‌دهد... زیرا که در این مرحله به ناشناخته می‌رسد!». و ضامن این پاداش معجزه‌آسا در این قضیه ساده نهفته است که شاعر «روح خود را که از پیش غنی و پرمایه بوده است، بیشتر از هر کس دیگر پرورده است!». اما هنگامی که شاعر به ناشناخته دست می‌یابد، چه حادثه‌ای اتفاق می‌افتد؟ رمبو چنین می‌گوید: سرانجام «قوه ادراک رؤیاهای خویش را از کف می‌دهد» (و این حادثه درست همان حادثه‌ای است که به سر او آمد). و گویا سرنوشت خود را پیش‌بینی می‌کرده است که از پی این سخنان چنین می‌گوید: «این رؤیاها را دیده است! بگذار در جهش خود به دست چیزهای ناشنیده و تسمیه‌ناپذیر سقط شود. کارگران دهشت‌بار دیگری خواهند آمد. و کار را از افق‌هایی آغاز خواهند کرد که دیگران، در برابرشان، از پای درآمده‌اند!»

این ندا که در شعرای آینده آن‌همه تأثیر داشته است، به چندین دلیل درخور توجه است، اما پیش از هرچیز برای آن درخور توجه است که وظیفه راستین شاعر و فطرت درست و چگونگی سنت‌ها را اعلام می‌دارد. اگر شاعر درباره زندگی به دیدی تازه نایل نیاید، اگر مستعد و مهیای قربانی کردن هستیش برای ادای شهادت درباره حقیقت و شکوه و جلال دید خود، رؤیای خود نباشد، چه فایده‌ای دارد؟ مقتضای عصر ما این شده است که این دیوزدگان، این روشن‌روانان برخوردار از الهام و نور حق، عناصری خیالپرست شمرده شوند و از گروش و پابستگیشان به ذهن شخصی به تأکید سخن گفته شود و در جریان عظیم سنن، به دستگاه‌های تقویت، دستگاه‌های قطع و وصل، و جانشین‌های هرچیزی که نبود، تشبیه شوند، گویی دیوانگانی هستند که به گرد خودشان می‌گردند. چیزی نادرست‌تر از این حرف نیست. درست، همین نوآوران هستند که حلقه‌های آن زنجیر بزرگ را که «شعر و ادب» سرشار از اصالت هنری باشد، به وجود می‌آورند. در حقیقت باید کار را از آنجا که اینان ایستاده‌اند، آغاز کرد ــ و چنانکه رمبو پیشنهاد می‌کند، باید میراث را نگه داشت ــ و نه اینکه آسوده بر ویرانه‌ها نشست و با زحمت خرده‌پاره‌ها و قطعه‌ها را به هم بند زد.»