کتاب شناخت‌ درمانی گروهی

کتاب شناخت‌ درمانی گروهی نوشتهٔ مایکل ال. فری و ترجمهٔ علی صاحبی و زهرا اندوز و حسن حمیدپور است. انتشارات سایه سخن این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب آرام‌سازی روانی.

درباره کتاب شناخت‌ درمانی گروهی

کتاب شناخت‌ درمانی گروهی که چهار بخش دارد، در زمینهٔ شناخت‌درمانی و رویکرد روان‌درمانی رفتاری‌شناختی است که فرایند کار گروهی و اجرای گام طرح روان‌درمانی گروهی را با جزئیات تمام و به‌تفصیل بیان کرده است. مایکل ال. فری در این کتاب، با نگاهی جامع‌نگر برای به‌کارگیری شناخت‌درمانی در گسترهٔ وسیع‌تر و قابل دسترس کردن درمان برای همهٔ اقشار مردم، یافته‌های خود را در اختیار ما قرار داده است. به‌گفتهٔ علی صاحبی، ارائهٔ خدمات روان‌شناختی علمی به‌صورت روان‌درمانی فردی، عملاً با محدودیت‌های بسیاری در ایران روبه‌رو است؛ ازاین‌رو به‌کارگیری روش‌های درمان گروهی با رویکرد رفتاری‌شناختی شاید پاسخی به این نیاز و محدودیت باشد. مدرسان و اساتید روان‌شناختی بالینی می‌توانند این کتاب و روش‌های ارائه‌شده در آن را در برنامهٔ آموزش روان‌شناسان بالینی و مشاوران (در مقاطع فوق‌لیسانس و دکترای تخصصی) جای دهند و به آموزش گروه‌درمانی رفتاری‌شناختی همت گمارند. نگارش و سازمان این کتاب به‌گونه‌ای است که روان‌شناسان و روان‌درمانگران را گام‌به‌گام در جهت اجرای روان‌درمانی گروهی هدایت و راهنمایی می‌کند. چگونگی شروع، ادامه و پایان‌دادن به هر مرحله از درمان با جزئیات تمام و مواد و ابزارهای لازم، به‌طور کامل در کتاب حاضر توضیح داده شده است.

خواندن کتاب شناخت‌ درمانی گروهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به مدرسان و اساتید روان‌شناختی بالینی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره علی صاحبی

علی صاحبی در سال ۱۳۴۳ در گرگان متولد شد. دورۀ کارشناسی و کارشناسی‌ارشد خود را در دانشگاه تهران گذراند. در سال ۱۳۷۵ در رشتۀ روان‌شناسی بالینی از دانشگاه نیوساوت‏ ولزِ سیدنی درجهٔ دکتری گرفت و در ۱۳۷۷ به دریافت درجۀ فوق‌دکتری در اختلالات وسواس از کلینیک اختلالات اضطرابی دانشگاه سیدنی نایل آمد. او دوره‌های رسمی «شناخت‌درمانی» را زیر نظر «آلبرت آلیس» گذراند و گواهی رسمی «طرح‌واره‌درمانی» را از «جفری یانگ» گرفت. مدت ۸ سال به‌عنوان مدرس روان‌شناسی بالینی در دانشگاه فردوسی مشهد فعالیت کرد. در سال ۲۰۰۶ میلادی به جنبش روان‌شناسی مثبت‌نگرِ تئوری انتخاب و مؤسسۀ واقعیت‌درمانی «دکتر ویلیام گلسر» پیوست و به‌عنوان مربی ارشد و عضو هیئت‌علمی مؤسسه فعالیت کرد. در سال ۲۰۰۸ با دریافت مجوز رسمی از ویلیام گلسر، مرکز آموزش واقعیت‌درمانی ایران را بنیان‌گذاری کرد. از دکتر علی صاحبی ده‌ها جلد کتاب و ۱۴ cd آموزشی و چندینDVD صوتی/ تصویری و ِِبیش از ۳۵ مقاله در مجلات علمی و پژوهشی منتشر شده است. او که همهٔ کتاب‌های ویلیام گلسر را ترجمه کرده، از شاگردان بنام او بوده است که در سال ۲۰۱۲ نامۀ تقدیری از دکتر گلسر نیز دریافت کرد.

بخشی از کتاب شناخت‌ درمانی گروهی

«عواملی که به گسترش این برنامه منجر شدند، هم‌اکنون نیز مطرحند و در بیش‌تر موارد هنوز کاربرد دارند. کفایت درمان و ارزش دسترسی به آن به شکل موضوعاتی قابل بحث ادامه دارند. کفایت درمان و ارزش دسترسی، کاملاً به یکدیگر و به اثربخشی مربوطند. روش درمانی‌ای کاراتر است که بتوان آن را برای افراد بیش‌تری به منظور ارائهٔ راه‌حل‌های مشابه قابل دسترس ساخت. حتی در کشورهای صنعتی‌شدهٔ انگلیسی‌زبان دسترسی به درمان صددرصد مرغوب، هنوز دشوار و غیرمنصفانه است. با پیدایش فلسفه خردگرایی اقتصادی، دولت خدمات کم‌تری فراهم می‌کند و فرصت‌های کم‌تری برای افراد وجود دارد تا به درمان روان‌شناختی مرغوبی که هزینهٔ زیادی برایشان نداشته باشد، دست یابند. تعداد کمی به خدمات دسترسی فیزیکی و استطاعت مالی پرداخت حق‌الزحمهٔ متخصصان خصوصی را دارند. حتی در کشورهای پیشرفته‌ای مثل استرالیا افراد مبتلا به اختلالات هیجانی بسیاری وجود دارند که امکان دسترسی به خدمات را بعد از چندین ساعت رفت و آمد ندارند. در کشورهای غربی اولویت‌های سبک زندگی با هم در حال رقابت هستند، بدین معنا که افراد به این نتیجه می‌رسند که استطاعت مالی یا زمان مورد نیاز برای تکمیل برنامهٔ درمانی را ندارند. حتی اگر این عوامل در جریان نباشند، هنوز نیاز به بهبود تأثیرات درمان شناختی‌رفتاری وجود دارد.

نرخ بالای ریزش در اغلب مطالعات بالا مورد توجه است. حتی نتیجهٔ مطالعات با راه‌حل‌های یکسان و درمانگران مجرب به موفقیت ۵۰% -۷۵% کسانی که مطالعه را تمام کرده‌اند، منجر می‌شود. ریزش و تکمیل نکردن، مشکلی برای درمان شناختی‌رفتاری حتی در مطالعات مؤثر اولیه است. از فصل سوم به خاطر دارید که تعدادی ریزش در مطالعات ارزیابی این برنامه وجود داشت، ولی آن‌ها با نظم یکسانی در سایر نتایج مطالعات نیز اتفاق می‌افتد. بعد از گذشت سال‌ها فعالیت در بخش خصوصی، تعدادی از افراد از درمان کناره می‌گیرند که من معتقدم می‌توانستند از تکمیل برنامه سود ببرند. این کناره‌گیری از درمان می‌تواند دو دلیل اصلی داشته باشد: فشارها و محدودیت زمانی در زندگیشان یا درک این‌که استطاعت پرداخت هزینهٔ درمان را ندارند. این عوامل در فصل اول به عنوان انگیزهٔ فراهم‌کنندهٔ «بهبودی»، «اثربخشی» و «کفایت» درمان مورد توجه بودند. آن‌ها انگیزه و ضرورت رشد و گسترش این برنامه را فراهم می‌کنند. دو نوع از روش‌های گسترش این برنامه عبارتند از: برنامهٔ روانی‌تربیتی فردی شش هفته‌ای و برنامهٔ کارگاه گروهی یک روزه (هشت ساعته).»