کتاب کوسه مالدیو

کتاب کوسه مالدیو نوشته‌ی هرمان ملویل و با ترجمه‌ی علی مجتهدزاده توسط بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه منتشر شده است. این اثر مجموعه‌ای از قطعات ادبی، شعر و روایت‌های توصیفی درباره‌ی جزایر گالاپاگوس (که در متن با نام انکانتاداس یا جزایر سحرآمیز آمده‌اند) و زندگی دریانوردان، دزدان دریایی و ساکنان موقت این جزایر است. ملویل با نگاهی شاعرانه و گاه فلسفی، به طبیعت بکر، جانوران عجیب، تاریخچه‌ی حضور انسان و افسانه‌های پیرامون این سرزمین‌های دورافتاده می‌پردازد. کتاب با قطعاتی از شعر و روایت آغاز می‌شود و سپس در قالب طرح‌هایی پی‌درپی، چشم‌اندازهای طبیعی، ماجراهای تاریخی و سرگذشت‌های گوناگون را روایت می‌کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب کوسه مالدیو

کتاب کوسه مالدیو اثری از هرمان ملویل است که با ترجمه‌ی علی مجتهدزاده منتشر شده. این کتاب مجموعه‌ای از روایت‌ها و قطعات ادبی درباره‌ی جزایر گالاپاگوس و پیرامون آن‌هاست. ملویل در این اثر، با بهره‌گیری از زبان توصیفی و گاه شاعرانه، به سراغ طبیعت رازآلود، جانوران خاص، و تاریخچه‌ی حضور انسان در این جزایر می‌رود. ساختار کتاب به‌صورت طرح‌هایی مستقل اما مرتبط است که هرکدام به گوشه‌ای از زندگی دریانوردان، دزدان دریایی، کشتی‌شکستگان و حتی جانوران بومی مانند سنگ‌پشت‌ها و پرندگان دریایی می‌پردازد. در کنار روایت‌های تاریخی و توصیف‌های جغرافیایی، کتاب به افسانه‌ها و باورهای مردمان دریا نیز اشاره دارد و تصویری از انزوا، خشونت، امید و سرگشتگی انسان در دل طبیعت بی‌رحم را ترسیم می‌کند. ملویل با نگاهی عمیق به رابطه‌ی انسان و طبیعت، مرز میان واقعیت و افسانه را در هم می‌آمیزد و خواننده را به سفری در دل اقیانوس و جزایر ناشناخته می‌برد.

خلاصه کتاب کوسه مالدیو

کتاب کوسه مالدیو با قطعاتی از شعر و روایت آغاز می‌شود که فضای کلی اثر را با تصاویری از دریا، کوسه‌ها، ماهی‌ها و زورق‌های سرگردان ترسیم می‌کند. سپس در قالب طرح‌هایی پی‌درپی، به توصیف جزایر گالاپاگوس (انکانتاداس یا جزایر سحرآمیز) می‌پردازد؛ جزایری که به‌واسطه‌ی موقعیت جغرافیایی، طبیعت خشن و جانوران عجیبشان، همواره در ذهن دریانوردان و ماجراجویان، رنگی از افسانه و رمزآلودگی داشته‌اند. ملویل در این کتاب، ابتدا چشم‌انداز کلی جزایر را با توصیف خاکسترها، آتشفشان‌های خاموش، صخره‌های سیاه و پوشش گیاهی فقیر به تصویر می‌کشد. او به انزوای این سرزمین‌ها، عدم سکونت‌پذیری و حضور جانورانی مانند سنگ‌پشت‌های عظیم، مارمولک‌ها و پرندگان دریایی اشاره می‌کند. روایت‌ها به ماجراهای دریانوردان، راهزنان، کشتی‌شکستگان و فراریان می‌پردازد که هرکدام به‌نوعی با این جزایر روبه‌رو شده‌اند؛ از دزدان دریایی که جزیره را پناهگاه خود ساخته‌اند تا پادشاهی کوتاه‌مدت یک ماجراجو و شورش ساکنان علیه او. در بخش‌هایی دیگر، ملویل به توصیف صخره‌های خاص، پرندگان بی‌شمار و زندگی جانوران بومی می‌پردازد و با نگاهی فلسفی، به سرنوشت انسان‌هایی اشاره می‌کند که در این جزایر گرفتار شده یا به‌دنبال آزادی و رهایی آمده‌اند. کتاب با روایت‌هایی از گمشدگان، کشتی‌شکستگان، سنگ‌قبرها و نشانه‌های حضور انسان در دل طبیعت بی‌جان ادامه می‌یابد و در نهایت تصویری از پیوند ناگسستنی انسان و طبیعت، امید و ناامیدی، و جست‌وجوی معنا در دل ناشناخته‌ها ارائه می‌دهد.

چرا باید کتاب کوسه مالدیو را بخوانیم؟

کوسه مالدیو اثری است که با نگاهی متفاوت به طبیعت و تاریخچه‌ی جزایر گالاپاگوس می‌پردازد و تجربه‌ی خواندن آن، فرصتی برای آشنایی با روایت‌هایی کمتر شنیده‌شده از زندگی دریانوردان، دزدان دریایی و ساکنان موقت این سرزمین‌ها فراهم می‌کند. زبان توصیفی و شاعرانه‌ی ملویل، خواننده را به دل چشم‌اندازهای بکر و رازآلود می‌برد و او را با افسانه‌ها، باورها و واقعیت‌های تلخ و شیرین زندگی در دل اقیانوس آشنا می‌سازد. این کتاب نه‌تنها برای علاقه‌مندان به ادبیات سفر و طبیعت، بلکه برای کسانی که به دنبال روایت‌هایی فلسفی و تأمل‌برانگیز درباره‌ی رابطه‌ی انسان و جهان پیرامون هستند، جذابیت دارد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن کوسه مالدیو به علاقه‌مندان به ادبیات سفر، طبیعت‌نویسی، تاریخ دریانوردی و روایت‌های فلسفی پیشنهاد می‌شود. همچنین به کسانی که به دنبال تجربه‌ی متنی متفاوت درباره‌ی سرزمین‌های ناشناخته و افسانه‌های دریایی هستند، توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب کوسه مالدیو

«تکه‌زمینی خالی را در نظر آورید که در آن بیست و چند پشتۀ خاکستر متفرق شده است؛ حال اگر این زمین خالی را دریا بگیرید و چندی از این پشته‌ها را تپه و کوه، طرحی را از آنچه انکانتاداس یا جزایر سحرآمیز هستند در مخیله خواهید داشت. اصلاً بهتر که آن‌ها را گله‌ای از آتشفشان‌های خاموش بخوانیم تا جزیره؛ راست از دور به ویرانه‌های دنیا می‌مانند، وامانده از حریقی بس مهیب و شقی. بی‌گمان در هیچ کجای زمین نمی‌توان تالی بر حزن و متروک ماندگی این سرزمین‌ها سراغ کرد. گورهای کهنسال به‌جامانده از گذر سالیان دراز، شهرهایی کهنه با خرابه‌هایی مضمحل و متفرق، همین اندوهگینی آن‌ها را بس؛ اما این‌ها هم به‌مانند همۀ چیزهایی که رد و ربطی به بشریت دارند، در خاطر انسان طرحی از همدلی می‌زنند، هرچند به غم. چونان بحرالمیت که همیشه جدا از آنچه هر دم از تماشایش در انسان برمی‌انگیزد، زایر را از غم شیرین دیدار خود بی‌نصیب نمی‌گذارد.»