کتاب مخمصه وجود؛ هستستان

کتاب «مخمصه وجود؛ هستستان» نوشتۀ فرشاد نظرآقایی است که نشر روزگار آن را به چاپ رسانده است. این کتاب اولین جلد از یک مجموعۀ ۴جلدی است. مجموعه‌ای که از آن با عنوان جنون استعاری یاد شده است. عنوان‌های ۳ جلد دیگر از این مجموعه عبارت‌اند از: «ورطه عدم، نیستستان، پوچستان، هیچستان»، «منستان، ایالات متحده شناختی، اقلیم خودمختار هیجانی» و «پیله انتزاع، فلات قاره ذهنستان». همان‌طور که در عنوان کتاب آمده است، فرشاد نظر‌آقایی، این مجموعه را کتابی ادبی، فلسفی و داستانی می‌داند.

درباره کتاب مخمصه وجود؛ هستستان

می‌دانیم که فلسفه دانشی انتزاعی است و باور عمومی بر این است که فلسفه‌خواندن کار هرکسی نیست؛ اما تمام انسان‌ها چه بخواهند و چه نخواهند در زندگی با مفاهیم فلسفی سروکار دارند. بنابراین یکی از بهترین روش‌ها برای شناساندن مفاهیم مهم فلسفی می‌تواند بهره‌جستن از داستان باشد. در کتاب مخمصه وجود؛ هستستان نویسنده با زبان پرطمطراق ادبی و مدد‌گرفتن از شیوۀ داستان‌گویی، مسیر درک جوهر وجودی و چگونگی تفکر بشر و موانع سر راه آن را برای خواننده توضیح می‌دهد.

کتاب‌های بسیاری تلاش کردند با استفاده از روایت داستان گامی در جهت تشویق مردم به تفکر بیشتر بردارند. در کتاب مخمصه وجود؛ هستستان، شخصیت اصلی کتاب، خودِ اندیشه است. نویسنده با شخصیت‌پردازی بسیار جالب برای مفهومی انتزاعی همچون اندیشه توانسته است کتاب را نه فقط یک اثر فلسفی بلکه به یک اثر ادبی جذاب و متفاوت تبدیل کند. برای مثال نویسنده به این شیوه به مفهوم اندیشه جان بخشیده است: «اندیشهٔ در‌به‌در و بی‌خانمانی که به دلائل مبهم و نامعلومی، توسط نیستی به اسارت گرفته شده است، در پی یافتن راه گریزی برای نجات خویش از ورطهٔ عدم برمی‌آید. او که بر خلاف میلش، خود را گرفتار در دل نیستی یافته است، به‌شکلی بی وقفه راه و چاه‌های بی‌شماری را جست‌وجو می کند، اما هر بار، دست از پا درازتر بازمی‌گردد و هیچ مفر و گریزگاهی، برای رهایی خود نمی‌یابد.»  

خواندن کتاب مخمصه وجود؛ هستستان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن کتاب مخمصه وجود؛ هستستان به دوستداران کتاب‌های فلسفی، علاقه‌مندان به متون ادبی و حتی کتاب‌های داستانی پیشنهاد می‌شود.

درباره فرشاد نظرآقایی

فرشاد نظرآقایی مبدع و مبتکر سبک مدیتیشن هندسی و دکترای عصب، روان، فیزیولوژی و مدیتیشن است. 

بخشی از کتاب مخمصه وجود؛ هستستان

«اکنون اندیشه در خلوتِ با خویش، باید همهٔ زوایایِ تاریکِ تصمیمِ خود را ببیند و جوانبِ مختلفِ کار را بسنجد. او برای ارضای حس کنجکاویِ خویش و سرک کشیدن در هستی، بایستی دو بار به استقبالِ مرگ و یکبار به پیشوازِ تولد برود. اما مشکلِ بزرگتر اینست، که او چگونه رضایتِ نیستی را برای تن دادن به مخاطره ای چنین هولناک به دست آورد! از منظرِ اندیشه، شاید ماندن در آغوشِ نیستی و عدمِ اصرار برای رفتن به استقبالِ مخاطرهٔ جنون آمیزِ زندگی، گزینهٔ مطلوب تری باشد! اما از نقطه نظرِ عدم، دور ماندنِ اندیشه از آغوشِ نیستی، شاید برای مدتی اندیشه را به تکاپو و وِلوِله بیندازد، اما در نهایتِ امر، او را به این نتیجه خواهد رساند، که چه بسا لمیدن در آغوشِ گرم و نرمِ عدم، به مراتب انتخابِ مقرون به صرفه تری باشد، نسبت به، به جان خریدنِ رنجِ سفرِ هستستان. پس از کش و قوس زیاد، این اندیشه از ذهنِ اندیشهٔ ژرف اندیش می گذرد، که شاید تنها راهِ فرار از ورطهٔ برهوتِ نیستی و رسوخ به درونِ گویِ مشعشعِ هستی، همراه داشتنِ اندکی از جوهرهٔ وجودیِ عدم، در هیبت و پیکرهٔ اندیشه باشد. با توسل به این ترفند، اندیشه با یک تیر دو نشان می زند؛ هم، دلِ نیستی را به دست می آورد و هم، از طریقِ تجربهٔ مستقیم و بلاواسطهٔ زندگی، به کارِ پر مشقتِ رمزگشایی و کشفِ اسرارِ گویِ تابناکِ هستی می پردازد. بدین ترتیب او از هزارتو و رازهایِ سر به مُهرِ هستی سر درمی آورد، در حالیکه سرِ عدم نیز، در این بین بی کلاه نمی ماند، به قولِ معروف، نه سیخ می سوزد و نه کباب! در نهایت اندیشه با دو انگیزهٔ متفاوت، تن به تجربهٔ زندگی می دهد؛ یکی؛ بیرون آمدن از اسارتِ نیستی و شانه خالی نمودن از زیرِ یوغ او و دیگری؛ چشیدنِ طعمِ گسِ زندگی. اکنون با روشن شدنِ جوانبِ مختلفِ مسئله، برای اندیشه چاره ای جز تن دادن به رنجِ تولد و مرگ و پذیرشِ این دو اصلِ اجتناب ناپذیر و بنیادین باقی نمی ماند.»