کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟

کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟ نوشتهٔ کیونگ آن و جسیکا سراسی و ترجمهٔ افرا صفا است. چاپ و نشر نظر این کتاب را که درمورد هنر معاصر است، روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟

پرسش‌هایی که کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟ را پدید آورده‌اند، بارها مطرح شده‌اند؛ پرسش‌هایی که به بهترین شکل، کلافگی مردم از هنر معاصر را نشان می‌دهند. این‌ها پرسش‌هایی کاملاً منطقی هستند که بسیاری هنوز از پرسیدنشان می‌ترسند و جهان هنر هم در دادن پاسخی قابل‌فهم به آن‌ها درمانده است. این اثر با هدف دادن پاسخ به یکی از مهم‌ترین گرفتاری‌های هنر معاصر نوشته شده است؛ دورافتادگی از اصل جامعه، گرفتاری در دام زبان فاخر و واژگان پیچیده، گسترش پایان‌ناپذیر قلمروی آنچه هنر پنداشته می‌شود و شکل‌گیری پدیدهٔ «ما و آن‌ها» میان اهل هنر و ناآشنایان با آن.

عنوان برخی از بخش‌های این کتاب عبارت است از «هنر، اصلا چرا؟»، «در جریان همه چیز باشید»، «اندیشه است که اهمیت دارد»، «این چه کوفتی است!» و «عزیزِ پیکاسو».

خواندن کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد هنر معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چه کسی از هنر معاصر می ترسد؟

«"پرفورمنس آرت چیست؟"

نیروی پرفورمنس در فوریت آن است. آن گونه که رزلی گلدبرگ بنیانگذار فستیوال پرفورمنس نیویورک می‌گوید: «برای جلب توجه مردم چه راهی بهتر از این وجود دارد که بگویی به من نگاه کن جلوی رویت ایستاده‌ام؟». از آنجا که در پرفورمنس بدن در مرکز صحنه و در جایگاه مدیوم قرار می‌گیرد، این روش هنری ابزاری کارآمد برای کند و کاو در پیوند ما با خودمان و دیگران و واکاوی مسائل مربوط به جنسیت و نژاد شده است.

در میان سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱ جوآن جوناس از آینه برای یک سری پرفورمنس استفاده کرد که در آن‌ها به کالا انگاری بدن زن و وسواس زنان به تصویر خودشان می‌پرداخت. در یکی از پرفورمنس‌ها او در میان مخاطبان برهنه ایستاد و بدن خود را با یک آینهٔ دایره‌ای شکل کوچک بررسی می‌کرد، انگار که برای نخستین بار خود را کشف کرده باشد. این اثر تکان‌دهنده نیروی نگاه نگرنده را آشکار می‌کرد؛ جایگاه برتر نگرنده را که می‌توانست هنرمند را با دید مشرف و کامل ببیند در برابر تصاویر ناپیوسته و ناقصی که در دسترس خود جوناس بود قرار می‌داد. این سوی فیزیکی، این آگاهی بیدار شده نسبت به بدن هنرمند و به دنبال آن بدن خودمان است که در پرفورمنس آرت با نیروی زیادی آشکار می‌شود.

هنرمند زادهٔ تایوان تهچینگ هه سیه را بیشتر با اثر پنجگانه‌اش به نام پرفورمنس‌های یک ساله می‌شناسیم. از سال ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۶ هنرمند یک سال را درون یک فقس گذراند، در گذر یک سال بعد هر یک ساعت کارت می‌زد (ثبت ساعت ورود و خروج برای کارمندان)، سپس یک سال را در فضای بیرون گذراند و یک سال را در حالی که به یک نفر دیگر بسته شده بود و یک سال آخر را هم بدون آفرینش هنری، بدون دیدن، گفتگو یا خواندن دربارهٔ هنر و به طور کلی بدون شرکت در هیچ نوع فعالیت هنری‌ای گذراند. بازهٔ ۳۶۵ روزهٔ این آثار بسیار مهم بود زیرا با تبدیل تجربهٔ زندگی به بخشی از هنر و برعکس، پای این اثر را به زندگی واقعی می‌کشاند. با گذر از این چالش‌های پایداری، هه سیه ما را بر آن داشت که دربارهٔ شرایط بودن و وجود داشتن و در واقع معنی زنده بودن بیندیشیم.»