کتاب لباوفسکی بزرگ

کتاب لباوفسکی بزرگ نوشتهٔ جاشوا ام. تایری و بن والترز و ترجمهٔ اردوان شکوهی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است؛ کتابی در باب فیلم «لبوفسکی بزرگ».

درباره کتاب لباوفسکی بزرگ

کتاب لباوفسکی بزرگ (The Big Lebowski) به فیلمی پرداخته است که پر از ارجاعات بازیگوشانه و خرابکارانه به تاریخ فیلم به‌ویژه به دنیای کارآگاه سخت‌جوش «ریموند چندلر» است. گفته شده است که این اثر یکی از عجیب‌ترین فیلم‌هایی است که تابه‌حال ساخته شده است. فیلم «لبوفسکی بزرگ» که در کتاب حاضر در چارچوب سینمای هالیوود دههٔ ۱۹۹۰ میلادی مطالعه شده است، دربارهٔ شخصیتی به نام «جفری لبوفسکی» ملقب به Dude است که یک بولینگ‌باز بی‌کار است. او به‌جای یک میلیونر هم‌نامش اشتباه گرفته می‌شود. این واقعه جف را به‌شکلی ناخواسته وارد یک طرح داستانی پیچیده می‌کند که به گروگان‌گیری و آشنایی با افرادی عجیب‌غریب منجر می‌شود. این فیلم سینمایی به‌دلیل رابطهٔ شوخ‌آمیزش با آثار کلاسیکی که به طنز می‌پردازد، تحلیل شده و از نظر مضمون کلیدی آن مورد بحث قرار گرفته است. کتاب حاضر چهار فصل دارد.

خواندن کتاب لباوفسکی بزرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب سینما پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب لباوفسکی بزرگ

«منتقدان و تماشاگرانی که برادران کوئن را دوست ندارند دائماً شکایت می‌کنند که فیلم‌هایشان فاقد قلب و روح هستند، عاری از حس همدلی‌اند، عموماً شخصیت‌هایی غیرسمپاتیک دارند و بیش از آن شیفته هنرمندی‌ها و طنزپردازی‌های تکنیکی خودشان هستند که اجازه دهند تماشاگر عمیقاً با آن‌ها درگیر شود. همان طور که اِد رابسن اشاره می‌کند، کوئن‌ها غالباً فیلمسازانی منزوی یا نخبه‌گرا خوانده شده‌اند که خودشان را بالاتر از شخصیت‌هایشان ــ کلیشه‌هایی که گستره‌ای وسیع از مناطق مختلف (مخصوصاً در مقایسه بزرگ‌کردن آریزونا با فارگو) را در بر می‌گیرند ــ می‌دانند. برای یک منتقد بی‌انصاف، لباوفسکی بزرگ باید مثالی شفاف از کلیه این عوامل مزاحم جلوه کرده باشد. تاد مک‌کارتی در شماره ۲۰ ژانویه ۱۹۹۸ ورایتی نوشت: «به نظر نمی‌رسد فیلم درباره هیچ چیزی باشد جز زیرکی خودش». در انگلستان، الکساندر واکر منتقد ایونینگ استاندارد در ۲۳ آوریل به گونه‌ای مشابه اشاره کرد که کوئن‌ها «اجازه داده‌اند دلبستگی‌شان به پاستیش تا به آن حد افسارگسیخته شود که حالا دارند از خودشان تقلید می‌کنند».

واکنش عمومی نسبت به لباوفسکی حتی بین آن‌هایی که مثل راجر ایبرت نگاه سمپاتیک‌تری به فیلم داشتند این بود که فیلم [در حد و اندازه] فارگو نیست. فارگو با توفیق انتقادی و استقبال آکادمی علوم و هنرهای سینمایی، استاندارد نسبتاً بالایی پایه گذاشته بود. فیلمی بود ساده، عبوس و برانگیزاننده که چشم‌اندازهای میدوسترنی بی‌آب‌وعلفش می‌توانست مو بر تن هر بیننده‌ای سیخ کند، لحنی که تماشاگر را چندان برای جوک‌باکسِ پیچیده تاریخ سینمایی و ترکتازی هرزه‌گویی که مشخصه لباوفسکی است آماده نمی‌کرد. واژگونی سکانس تولیدِ فارگو و لباوفسکی که ناخواسته پیش آمد نه عامدانه، احتمالاً قدری هم گیج‌کننده بود. هرچند تولید لباوفسکی کاملاً قبل از ابتلای توده تماشاگران به تب فارگو در دستور کار قرار گرفت اما ممکن است این طور هم به نظر رسیده باشد که انگار کوئن‌ها با پراندنِ تماشاگران با فیلمی که حتی طرفداران پروپاقرص آن هم در تماشای اول چندان مجذوب آن نشدند، در حال پس زدنِ موفقیتِ تازه‌کسب‌کرده‌شان بوده‌اند.

یک حرف تکراری دیگر میان مفسران لباوفسکی، شامل جَنِت مَسلین منتقد نیویورک تایمز و آیان ناتان منتقد امپایر این بود که فیلم فقط برای تماشاگرانی جذاب خواهد بود که از قبل به کوئن‌ها توجه داشته‌اند. سردرگمی‌های برآمده از سلایق مشابهِ خیل منتقدینی که فیلم را اثری لذت‌بخش اما فراتر از ــ یا مادونِ ــ بحث سازنده قلمداد می‌کردند، فراگیر هم بود. فیلم در گیشه ایالات متحد ۱۷.۵ میلیون دلار فروخت که حدود ۷ میلیون کمتر از فارگو بود.»