کتاب شش ملکه مصری

کتاب شش ملکه مصری؛ دورانی که زنان بر جهان حکومت می‌کردند نوشتهٔ کارا کونای و ترجمهٔ فریبا گل محمدی است و انتشارات نگاه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب شش ملکه مصری

در جهان باستان زنانی بودند که بر سرزمین مصر حکم می‌راندند؛ مرنیث، نفروسوبک، حتشپسوت، نفرتیتی، تاوسرت و کلئوپاترا. این زنان در سایه کاردانی و فراستشان از فرصتی که سرنوشت در اختیارشان گذاشته بود بهره گرفتند و تا سال‌ها صلح را در سرزمین مصر برقرار کردند و نام خود را جاودانه ساختند. کتاب شش ملکه مصری شرح حیات سیاسی این شش ملکه مصری است که به رغم مشکلات و بی‌مهری‌های روزگار، بر سریر قدرت تکیه زدند و مصر را از بحران‌هایی بزرگ نجات دادند و از مهلکه‌های تاریخی گذراندند.

خواندن کتاب شش ملکه مصری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران تاریخ جهان پیشنهاد می‌‌کنیم.

درباره کارا کونای

کارا کونای استاد مصرشناسی در دانشگاه یوسی‌ای‌ال است. او در زمینهٔ تاریخ اجتماعی، مطالعات جنسیتی و اقتصاد در جهان باستان تخصص دارد و دکترای خود را در رشتهٔ مصرشناسی از دانشگاه جانز هاپکینز دریافت کرده است. او در سال ۲۰۰۵، یکی از متصدیان موزهٔ توت‌عنخ‌آمون و عصر طلایی فراعنه در موزهٔ هنر لس‌آنجلس بوده است. کارا در سال ۲۰۰۹ مجموعه‌ای تلویزیونی در زمینهٔ باستان‌شناسی مقایسه‌ای با عنوان خارج از مصر تولید کرده است که در کانال دیسکاوری پخش شده و آنلاین از طریق یوتیوب و آمازون در دسترس است.

 زنی که پادشاه می‌شود: به قدرت رسیدن حتشپسوت در مصر باستان اولین کتاب تجاری کارا بوده که در سال ۲۰۱۴ منتشر شده است. او با دیدگاهی تخصصی دربارهٔ تاریخ باستان مصر می‌کوشد از کمترشناخته‌شده‌ترین پادشاه زن آن سرزمین زندگی‌نامه‌ای درخشان بسازد.

تحقیقات فعلی کارا دربارهٔ استفادهٔ دوباره از تابوت عمدتاً با تمرکز بر فروپاشی عصر برنز در طول سلسله‌های ۲۰ و ۲۱ مصر همچنان ادامه دارد. تحقیقات او نمایی نزدیک از آشفتگی‌های اجتماعی‌اقتصادی و سیاسی مصر ارائه می‌دهد که حتی بر مراسم خاکسپاری و تدفین در دوران باستان این سرزمین اثرگذار بوده است. این پروژه در خلال ۱۰ سال او را واداشت تا با سفر به سراسر جهان، ۳۰۰ تابوت در مجموعه‌های مختلفی ازجمله مجموعه‌های قاهره، لندن، پاریس، تورین، برلین، بروکسل، نیویورک، وین، فلورانس و واتیکان را از نزدیک مطالعه و مستندسازی کند.

بخشی از کتاب شش ملکه مصری

«در آغاز شکل‌گیری دولت مصر در جایگاه اولین دولت منطقه‌ای جهان، حکومت زنان نه‌تنها امری مجاز، که امری ضروری بوده؛ چنان‌که مصر را از دیگر مناطق جهان باستان متمایز کرده است. این کشور با بیابان‌های گسترده، دریاهای طوفانی و رود بزرگ نیل محافظت می‌شود و تهاجم مداوم و تغییرات گستردهٔ جمعیت، در آن تهدید محسوب نمی‌شود و اجازه می‌دهد همان دین، همان ساختار اجتماعی، همان فرهنگ و زبان، تقریباً برای ۴۰۰۰ سال در بوتهٔ آزمایشی عجیب قرار گیرد، گسترش یابد و جامعه‌ای مخاطره‌ناپذیر با کمترین تعداد شاه‌کشی یا شورش ساخته شود. نخبگان مصری به جای اینکه به دنبال پاداشی برای مشارکت در جنگ‌های رقابتی باشند، انگیزهٔ بیشتری یافتند تا با ساختار اجتماعی هرمی و وضع موجود، تا پای فدا کردن جان خود، یا فرزندانشان، پادشاهی سرزمین خود را به سلامت حفظ کنند. مصر با جغرافیا و نقشه‌ای منحصربه‌فرد، همیشه از دیگر کشورهای مدیترانه، شمال آفریقا یا خاور نزدیک متفاوت بوده؛ چراکه کامل‌ترین و پایدارترین سلطنت الهی جهان را در خود تجربه کرده است.

پادشاهی مصر باستان از حیث جغرافیا، فرهنگ و مذهب، یورش‌ناپذیر بود. پادشاه این سرزمین «نفرنتجر» یا «خدای کامل» نام داشت. نخستین پادشاهی از خدای ازیریس، به پسرش، هوروس منتقل شده بود و از آن پس، هر پادشاه مصری مظهر زندهٔ خدای شاهین، هوروس بوده است. پادشاه با وجود قالبی انسانی، ماهیتی الهی داشت و نسبش همواره از پدر به پسر می‌رسید. درصورتی‌که انتقال قدرت در این مرحله تهدید می‌شد، حضور زنان ضرورت می‌یافت، زیرا عواطف زنان، خشونت موجود در آنها، قدرت برنامه‌ریزی، توانایی‌های جادویی، عشق مادرانه و میل جنسی ایشان ابزاری ضروری برای محافظت از پادشاه بعدی بود. کمتر محتمل بود مادری، برای رقابت با فرزند خویش، کاری کند. همسران، خواهران یا دختران پادشاه، بدون آنکه تهدید سیاسی بالقوه‌ای قلمداد شوند، نزدیک‌ترین فرد به پادشاه بودند. به همین دلیل باشکوه‌ترین و شگفت‌انگیزترین مقبره‌های شاهی، از اولین سلسله تا آخرین آن، معمولاً مدفن زنان بوده است. حتی در سلسله‌های سلطنتی چهارم تا ششم (۲۱۸۱–۲۶۱۳ پیش از میلاد) و سلسلهٔ دوازدهم (۱۷۷۳–۱۹۸۵ پیش از میلاد) برای هر ملکه‌ای هرمی اختصاصی بنا شده است. از قدرت ملکه در راه حمایت از نظام پدرسالاری و نه رقابت با آن استفاده می‌شد و پایه‌های آن را مستحکم می‌ساخت و از نظر مصریان باستان، قدرت مردانه و زنانه دو روی سکهٔ قدرت بودند، تا آنجا که ملکه بهترین دارایی پادشاه تلقی می‌شد.»