کتاب مقدمات روان شناسی آدلر؛ نظریه های تحلیل روان ۳

کتاب مقدمات روان شناسی آدلر؛ نظریه های تحلیل روان ۳ نوشته ایوا درایکوس فرگوسن است و با ترجمه سهیلا خداوردیان در انتشارات پندار تابان منتشر شده است.

درباره کتاب مقدمات روان شناسی آدلر؛ نظریه های تحلیل روان ۳

آلفرد آدلر، پزشک، روان‌درمانگر و نظریه‌پرداز را همگان به عنوان بنیان‌گذار روان‌شناسی فردی می‌شناسند. افزون بر این، او به همراه کارل گوستاو یونگ و زیگموند فروید، از نافذترین نظریه‌پردازان در روان‌شناسی نوین تلقی می‌شوند.

کتاب حاضر نظریه‌ی مقدماتی روان‌شناسی فردی آدلر را مطرح می‌سازد. اتخاذ دیدگاهی تاریخی، به روشن شدن اندیشه‌های منحصر به‌فردی که آدلر ارائه نمود، کمک می‌کند.

این کتاب کوچک، با هدف معرفی اصول اولیه‌ روان‌شناسی آدلری به زبانی ساده و به‌طور مختصر به خوانندگان، نگاشته شده است. افراد بسیاری نیاز به وجود چنین کتابی را ابراز کرده‌اند. اگرچه نظریه‌ی آدلر در نگاه اول آسان به نظر می‌رسد، با بررسی دقیق‌تر، عمق بسیار آن آشکار می‌شود. آشکار شده که واحدهای درسی با موضوع نظریه‌ آدلر برای درمانگران در حیطه‌های گوناگون بسیار مفید هستند و دانشجویان نیز نیاز خود را به معرفی این نظریه در قالبی ساده و موجز مطرح کرده‌اند.

کتاب حاضر، عمدتاً بر پایه‌ی مطالب مطرح‌شده در مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها در زمینه‌ی نظریه‌ی آدلر در مدرسه‌ تابستانی رودولف درایکورس۱ که توسط کمیته‌ بین‌المللی مؤسسات و مدارس تابستانی آدلری ICASSI۲ در بَدگایستن، اتریش در تابستان ۱۹۸۲ برگزار شد، نوشته شده است.

خواندن کتاب مقدمات روان شناسی آدلر؛ نظریه های تحلیل روان ۳ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام دانشجویان روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مقدمات روان شناسی آدلر؛ نظریه های تحلیل روان ۳

آدلر در طی دوره‌ی اول، حقارت عضوی را به فرایندهای روانی نسبت می‌داد. او دریافت که نقايص عضوی فی‌نفسه رفتار را تعیین نمی‌کنند، اما برخی افراد می‌توانند این نقیصه را به دستاوردهای جبرانی مبدل کنند، در حالی که سایرین به لحاظ کارکردی ضعیف و ناتوان می‌شوند. او این تفاوت‌های فردی را، بازتاب فرایندی خلاق و آزادی انتخاب می‌دانست. بعدها، در خلال دوره‌ی دوم صورت‌بندی نظریه، وی کم‌تر بر حقارت عضوی و بیشتر بر احساس حقارت۲۹ متمرکز شد. این احساس، فرایندی ذهنی و ناوابسته به رویدادهای عضوی بود. منظور آدلر از احساس، دیدگاه و نگرش فرد بود، نه صرفاً هیجان یا احساس‌های بدنی. او در طی این دو دوره از پیشبرد نظریه‌ی خود، بر تلاش جهت غلبه تأکید داشت: نخست غلبه بر حقارت عضوی و سپس غلبه بر احساس حقارت.

برای مدتی در خلال دوره‌ی دوم، آدلر به بررسی این نکته پرداخت که یکی از انگیزش‌های بنیادی و جهان‌شمول آدمی «قدرت‌طلبی»، است که نخستین ابزار غلبه بر حقارت به‌شمار می‌رود. اما او بیشتر بر تلاشی فراگیر برای برتری۳۱ تمرکز داشت، تا بر تلاش برای قدرت. در این زمان، او بر احساسات «منفی» تأکید کرد، که می‌شد با تلاش برای رسیدن به دستاوردهای شخصی «مثبت»، بر آنها فائق آمد. این دیدگاه در حین دوره‌ی سوم، از اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ تا زمان درگذشت او در سال ۱۹۳۷، دستخوش تغییر شد. آدلر طی این دوره اهمیت تلاش برای برتری را، که نوعی فرایند اجتماعی عمودی است، به حداقل رساند و به‌جای آن، همان‌گونه که لیدیا زیخر۳۴ (۱۹۵۵) اشاره کرد، بر تلاش اجتماعی افقی به منظور دستیابی به برابری و همکاری تأکید نمود. او از توجه به مثبت و منفی‌های شخصی فراتر رفت و بر حس یکی شدن با جامعه‌ی بشری متمرکز شد. آدلر در خلال دوره‌ی سوم، چنین گفت که انگیزش بنیادین همه‌ی افراد، «تعلق داشتن» به جامعه‌ی بشری، داشتن جایگاه و کمک به به‌روزی جامعه است. توصیف کامل‌تری از تحول افکار آدلر را می‌توان در کتاب‌های «نقدی بر نظریه‌ی آدلر» (درایکورس، ۱۹۵۳/ ۱۹۵۰، ۱۹۶۹) و «در باب مساوات اجتماعی» (۱۹۸۳/ ۱۹۷۱) و نیز در مقاله‌ای توسط فرگوسن (۱۹۸۴) یافت.

به‌طور خلاصه، در اوایل قرن بیستم، زمانی که آدلر به عنوان پزشک به بیماران جسمانی کمک می‌کرد، نظریه‌ای روان‌شناختی را توسعه داد که بر حقارت عضوی مبتنی بود. نظریه‌ای گسترده‌تر که حدوداً بین سال‌های ۱۹۱۰ و ۱۹۲۰ شکل گرفت، بر شخصیت، رشد کودک و نیز راه‌هایی که فرد به واسطه‌ی آنها می‌تواند بر احساس حقارت غلبه کند، متمرکز شد.