کتاب جنایت های میهن پرستانه

کتاب الکترونیکی «جنایت های میهن پرستانه» نوشتهٔ آگاتا کریستی با ترجمهٔ محمدعلی ایزدی در انتشارات شرکت کتاب هرمس چاپ شده است. این کتاب یکی از رمان‌های جنایی آگاتا کریستی با حضور هرکول پوآرو است. 

درباره کتاب جنایت های میهن پرستانه

داستان کتاب دربارهٔ قتل مرد دنداپزشکی به نام هنری مورلی است. کسی که دندانپزشک هرکول پوآرو هم به‌حساب می‌آید. در روز حادثه پوآرو پیش او می‌رود و چند ساعت پس از خروج از مطب از بازرس جپ می‌شنود که مورلی در مطبش با گلوله خودکشی کرده است. این موضوع کاملاً غیر‌طبیعی به‌نظر می‌رسد هنری مورلی مردی با زندگی‌ای آرام و درآمد خوب بود و آن روز هم رفتارش کاملاً آرام به‌نظر می‌رسید. چرا همچین کسی باید به سمت خودش شلیک کند؟ این سؤالی است که کارآگاه پوآرو باید به آن پاسخ دهد. سؤالی که پای سؤالات بیشتری را به ماجرا باز می‌کند.

درباره آگاتا کریستی

آگاتا کریستی، زادۀ ۱۸۹۰ و درگذشتۀ ۱۹۷۶، نویسندۀ انگلیسی داستان‌های جنایی و ادبیات کارآگاهی بود. کریستی، اولین نویسنده‌ای است که کتاب‌هایش بیشترین ترجمه را به زبان‌های مختلف دنیا داشته‌ است.او با نام مستعار مِری وستماکوت داستان‌های عاشقانه و رمانتیک نیز نوشته‌ است، ولی شهرت اصلی‌اش به خاطر ۶۶ رمان جنایی اوست. داستان‌های آگاتا کریستی، به خصوص آن دسته که دربارهٔ ماجراهای کارآگاه هرکول پوآرو یا خانم مارپل هستند، نه‌تنها لقب «ملکه جنایت» را برای او به ارمغان آوردند بلکه وی را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و مبتکرترین نویسندگانی که در راه توسعه و تکامل داستان‌های جنایی کوشیده‌اند نیز معرفی و مطرح کردند.

کتاب جنایت های میهن پرستانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به علاقه‌مندان به رمان‌های جنایی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب جنایت های میهن پرستانه

در هتل گلنگوری کورت صبحانه تمام شده بود. دوشیزه سینزبری سیل در سالن انتظار نشسته بود و داشت با خانم بولایتو صحبت می‌کرد. میزهای آنها در سالن ناهارخوری کنار هم قرار داشت. هفته پیش، یک روز بعد از ورود دوشیزه سینزبری سیل، آنها با هم آشنا شده بودند.

دوشیزه سینزبری سیل گفت:

ــ می‌دانی عزیزم. دردش واقعآ افتاده، دیگر اصلا تیر نمی‌کشد. شاید زنگ بزنم ...

خانم بولایتو حرف او را قطع کرد و گفت:

ــ حماقت نکن عزیزم، برو پیش دندان‌پزشک، بِده کار آن را تمام کند.

خانم بولایتو زن قدبلند و درشت‌اندامی بود و صدای کلفتی داشت. دوشیزه سینزبری سیل زنی چهل وچندساله بود. او موهای خود را که رنگ یکنواختی نداشت در حلقه‌هایی نامنظم روی سرش جمع کرده بود. لباسش نسبتآ خوش‌دوخت و جالب اما نامرتب بود. و عینک بدون دسته‌اش همیشه کمی به طرف پایین افتاده بود. در ضمن زن حرافی بود. او با لحنی غمگین گفت:

ــ اما می‌دانی الآن واقعآ هیچ درد نمی‌کند.

ــ مزخرف است. تو به من گفتی دیشب اصلا نتوانستی بخوابی.

ــ نه نخوابیدم. هیچ نخوابیدم، شاید الآن عصبش واقعآ مرده باشد.

خانم بولایتو با لحنی جدی گفت:

ــ هر دلیلی هم که داشته باشد، باز بهتر است بروی پیش دندان‌پزشک. ما همه دوست داریم این کار را عقب بیندازیم. علتش هم فقط ترس است، اما بهتر است آدم تصمیمش را بگیرد و خودش را راحت کند.

انگار دوشیزه سینزبری سیل داشت با خودش یک چیزی زمزمه می‌کرد. شاید داشت توی دلش با غرغر می‌گفت: «آره، اما این دندان من است نه دندان تو!»

اما آنچه عملا به زبان آورد این بود:

ــ فکر می‌کنم حق با شماست. آقای مورلی خیلی توی کارش دقیق است. و آدم اصلا ناراحت نمی‌شود.