کتاب طراحان چگونه می اندیشند

کتاب الکترونیکی «طراحان چگونه می اندیشند» نوشتهٔ برایان لاوسن با ترجمه حمید ندیمی در انتشارات دانشگاه شهید بهشتی چاپ شده است. متن حاضر ترجمۀ آخرین ویراست کتاب (ویراست چهارم) در سال ۲۰۰۵ است. نویسنده در مقدمه با اشاره به کتاب دیگر خود طراحان چه می‌دانند، آن را همراه و مکمل کتاب طراحان چگونه می‌اندیشند می‌شمارد و حتی می‌افزاید که بسیاری حذف و تعدیل‌های ویراست چهارم کتاب با توجه به همراه بودن کتاب طراحان چه می‌دانند انجام شده است‌. به گفتۀ لاوسون، اکنون این دو کتاب، در کنار هم، معرف آخرین اندیشه‌های حاصل از چهار دهه پژوهش وی در بارۀ فرایند طراحی است. برایان لاوسن در دو رشته معماری و روانشناسی تحصیل کرده است و شناخت مناسبی از هر عنصری دارد و در این راه موفق به منتشر کردن کتاب‌های مختلفی شده است تا دانش و برداشت خود از رشته معماری و طراحی را با ترکیب روانشناسی عنصر‌ها در اختیار عموم افراد قرار دهد.

درباره کتاب طراحان چگونه می اندیشند

طراحی‌پژوهی عرصۀ جوان و پویایی است که طی کمتر از شش دهه به‌خوبی توانسته است در جهت دستیابی به شناخت‌شناسی، روش‌شناسی و دامنۀ موضوعی خاص خود، به عنوان لوازم یک انضباط آکادمیک مستقل در کنار علوم طبیعی، علوم انسانی و هنر پیش رود‌. یکی از ویژگی‌های آموختنی لاوسون، همراهی او با پویایی عرصۀ طراحی‌پژوهی است. وی آثار خود به‌ویژه کتاب مهم طراحان چگونه می‌اندیشند را طی بیش از یک ربع قرن، که از چاپ نخست آن می‌گذرد، به تناسب تحولات و دستاوردهای پژوهشی طراحی، چهار بار ویرایش کرده و با تجدید نظر اساسی، مطالب آن را روزآمد نموده است‌.

کتاب طراحان چگونه می اندیشند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به طراحی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب طراحان چگونه می اندیشند

حرفه‌ای شدن طراحی

در فرایند بومی، طراحی پیوندی بسیار نزدیک با ساخت دارد. اسکیموها نیازی به معمار ندارند تا کلبه یخی برای زندگی آن‌ها طراحی کند و جورج استرت به مشتریان خود که خواهان چرخ بودند خدمات کامل طراحی و ساخت ارائه می‌داد. در دنیای جدید غرب، مسئله غالباً قدری متفاوت است. یک خانه متوسط انگلیسی و اشیای درون آن نمایش‌دهنده محصول نهایی کهکشانی از فرایندهای طراحی حرفه‌ای است. خود خانه را احتمالاً مهندس معماری طراحی می‌کند و زمین را برنامه‌ریزی شهری تعیین می‌کند. در داخل خانه نیز اسباب و اثاثیه، پارچه‌ها، مبلمان، وسایل و دستگاه‌ها را طراحانی تعیین می‌کنند که احتمالاً حتی یک بار هم دستشان را به ساخت آن اشیا نیالوده‌اند. طراح معمار ممکن است چند بار هنگام صحبت با بنّا در سر کار پوتین‌هایش را گلی کرده باشد، اما این نهایت امر است. چرا این‌طور است؟ آیا این تفکیک طراحی و ساخت باعث ارتقای سطح طراحی می‌شود؟ به‌زودی به این سؤال برمی‌گردیم، ولی ابتدا باید به زمینه‌های اجتماعی این تغییر نقش طراح بپردازیم. امروزه تقریباً می‌شود گفت یک دهم جمعیت بریتانیا به کاری حرفه‌ای اشتغال دارند. بیشتر حرفه‌هایی که می‌شناسیم پدیده‌هایی نسبتاً جدیدند و در واقع در طول قرن نوزدهم به سمت ابعاد فعلی خود رشد کرده‌اند (Elliot ۱۹۷۲). مؤسسه سلطنتی معماران بریتانیا طی این دوره تأسیس شد. در سال ۱۷۹۱ یک «باشگاه معماران» وجود داشت و بعدها چند انجمن معماری. روند ناگزیر حرفه‌ای شدن آغاز شده بود، و در ۱۸۳۴ مؤسسه معماران بریتانیا پایه‌گذاری شد. این نهاد دیگر یک باشگاه یا انجمن صرف نبود، بلکه سازمانی بود متشکل از مردانی هم‌مشرب با آرمان‌هایی برای ارتقا، کنترل و وحدت بخشیدن به استانده‌های حرفه. منشور سلطنتی ۱۸۳۷ آغازگر روند کسب وجهه اجتماعی برای معماران بود، و سرانجام برگزاری امتحانات و ثبت‌نام موقعیتی قانونی به این حرفه داد. در حقیقت، در بریتانیا، عنوان «معمار» تا امروز در حمایت قانون بوده است. روند حرفه‌ای‌شدن ناگزیر بدانجا راه بُرد که جمع معماران، گروه استثنایی برگزیده‌ای در حمایت قانون و مورد احترام جامعه باشد. فاصله موجود میان مهندسان معمار و بنّاها و استفاده‌کنندگان این‌گونه ایجاد شد.