کتاب واقعیت پنهان

کتاب واقعیت پنهان؛ جهان‌های موازی و قوانین ژرف کیهانی به نویسندگی برایان گرین و ترجمهٔ محمدعلی جعفری است. انتشارات مازیار نشر این کتاب را به عهده داشته است.

درباره کتاب واقعیت پنهان

زمانی گیتی به معنای هر آنچه وجود دارد بود: هرچه هست و هرچه نیست. مفهوم بیش از یک گیتی، بیش از همه چیز ظاهراً تناقض‌آمیز است. با وجود این، تعدادی پیشرفت‌های نظری به تدریج به تعبیر گیتی حیات بخشیده اند. جهان‌های موازی، گیتی‌های موازی، گیتی‌های متناوب، فراگیتی، کلان گیتی، یا بسگیتی، همگی با هم مترادف‌اند و به انبوه واژگانی تعلق دارند که برای توصیف گیتی ما، و طیفی از گیتی‌های ممکن دیگر به کار می‌روند. اکنون، تحلیل‌های نافذ و کشف‌های مرتبط ما را به درکی بی‌اندازه جدید می‌رسانند: تفکر دربارهٔ این امکان که گیتی ما تنها گیتی ای نیست که وجود دارد. کتاب واقعیت پنهان به بررسی این امکان می‌پردازد.

برایان گرین کتاب واقعیت پنهان را به گونه‌ای نوشته است که حتی کسی که تخصصی در فیزیک و ریاضیات ندارد، از مطالب آن سر در می‌آورد. از استعاره و تمثیل سود جسته تا مباحثش را توضیح دهد و در جای جای کتاب از وقایع تاریخی گفته تا شرحی قابل فهم از برخی از عجیب‌ترین بینش‌های فیزیکی جدید به دست دهد که شاید درستی‌شان در آینده اثبات شود. خواننده برای درک کتاب باید روش‌های مرسوم تفکر را کنار بگذارد و سراغ قلمروهای نامترقبه‌ٔ واقعیت برود. او به سفری می‌رود که بسیار هیجان‌انگیز و قابل فهم است و پیچ‌وخم‌های علمی، مسیر را اندازه‌گیری می‌کنند.

برایان گرین، فیزیکدان برجسته و از پیشگامان نظریهٔ ریسمان با قلم نافذ خود ما را در این سفر شگفت‌انگیز به دنیای جهان‌های موازی، مهبانگ‌ها، بسگیتی‌ها شامل بدل‌های بی‌شماری از شما، توهم هولوگرافیک و واقعیت مجازی همراهی می‌کند. کتاب دیگر او با نام تا پایان زمان؛ ذهن، ماده، و کنکاش ما برای معنا در جهانی در حال تحول را هم می‌توانید مطالعه کنید.

خواندن کتاب واقعیت پنهان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن کتاب واقعیت را به دوستداران فیزیک و نجوم و ریاضیات و تمام علاقه‌مندان به نظریهٔ جهان‌های موازی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب واقعیت پنهان

در دوران کودکی‌ام اگر اتاقم با یک آینه تزیین شده بود، شاید رؤیاهای روزانهٔ آن سال‌ها بسیار متفاوت می‌شد. اما در اتاقم دو آینه بود. و هر صبح که برای برداشتن لباس درِ کمد دیواری را باز می‌کردم، آینه‌ای که روی در کمد تعبیه شده بود با آینه‌ٔ روی دیوار هم‌سو می‌شد و از هر چیزی که بینشان بود مجموعه بازتاب‌های بی‌پایانی تشکیل می‌داد. افسون‌کننده بود. از دیدن تصاویر پشت سر هم در صفحات شیشه‌ای موازی که تا جایی که چشم می‌دید گسترده شده بودند حظ می‌کردم؛ گویی بازتاب‌ها همگی به طور یکپارچه حرکت می‌کردند. اما می‌دانستم این چیزی جز محدودیت ادراک بشر نیست. در جوانی آموختم سرعت نور متناهی است. بنابراین در ذهن خود سفرهای رفت و برگشت نو را تماشا می‌کردم. تکان تکان سرم و نوسان بازویم بین آینه‌ها منعکس می‌شد و هر یک تصویر را آهسته به دیگری باز می تاباند.