کتاب ولای علی (جلد سوم)

کتاب ولای علی (جلد سوم)؛ تحلیل گفتمان سیاسی - استعاری حضرت علی (ع) با عوام و خواص بر محوریت جنگ نرم در نبرد با قاسطین نوشتهٔ فاطمه کاربخش راوری است و مرکز نشر هاجر آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ولای علی (جلد سوم)

کتاب ولای علی (ع) تحلیلی است بر گفتمان سیاسی‌ و استعاری حضرت علی (ع) که در چهار جلد تنظیم شده است. این کتاب، سومین جلد از این مجموعه است که تحلیل گفتمان سیاسی - استعاری حضرت علی (ع) با عوام و خواص بر محوریت جنگ نرم در نبرد با قاسطین را دربر می‌گیرد.

در دوران حکومت حضرت علی (ع) پس از جنگ جمل، جنگ صفین و سپس نهروان بر این امام همام تحمیل شد.  این جنگ‌ها موجب شد امام علی (ع) تا زمان شهادت درگیر جنگ داخلی باشند که این نبردها علاوه بر تلفات و خسارت‌های انسانی فراوان، آن حضرت را تا حدودی از اصلاح اموری که در دوران خلفای پیشین پدید آمده بود بازداشت و موجبات بهره‌‌وری را برای سیاست بازان اموی فراهم آورد، با این حال حضرت از همان نخست با تمام قوا سعی در اصلاح امور و کناره‌گیری از جنگ داشتند، به گونه‌ای که حتی با سنجیده‌ترین سخن و گزینش الفاظ راه را برای رسیدن به اهدافشان هموار می‌نمودند. آن هم با به‌کارگیری استعارهٔ مفهومی که در جلد اول توضیح کامل آمد.

 در این جلد ضمن بیان اجمالی جنگ صفین به تحلیل استعاری کلام امیرالمومنان(ع) در این جنگ بپردازیم. حضرت با مخاطب‌شناسی و گفتمان استعاری که با عوام و خواص سپاه خودی و سپاه دشمن در جنگ صفین داشتند، سعی کردند این مسئله را مدیریت کنند، لکن خودکامگی معاویه، مکر عمرو بن عاص و ترس مردم از معاویه و جهل عوام امر را برای حضرت دشوار می‌نمود.

مطالعه در این باره نیز مانند نبرد جمل می‌تواند ضمن آشنایی با سیرهٔ سیاسی حضرت در نبرد صفین، نکات پندآمیزی در برخورد با قدرت‌طلبان و همچنین عوام برایمان ارمغان آورد که علاوه بر شناخت راه‌های عوامل شیطان که در این جنگ پیچده‌تر و متفاوت‌تر بود برای رسیدن به اهداف، الگو و راه‌گشای ما در مسیر تبلیغ باشد.

خواندن کتاب ولای علی (جلد سوم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای دوستداران حضرت امیرالمومنین علی (ع) و کسانی که دربارهٔ امام اول شیعیان تحقیق می‌کنند، مناسب است.

بخشی از کتاب ولای علی (جلد سوم)

چون علی بن ابی‌طالب(ع) بر دشمن در نبرد جمل پیروزشد به کوفه درآمد و اشراف مردم و اهل بصره همراهش بودند مردم کوفه او را استقبال کردند و وی را به مبارکی دعوت نمود، گفتند به کجا فرود می‌آیی؟ آیا به کاخ وارد می‌شوی؟

پاسخ داد: نه... امام به قصر نرفت زیرا طی سال‌ها به قصری اشرافی تبدیل شده بود. آنگاه به رحبه مسجد کوفه رفت و به طور موقت در آن ساکن شد و پس از آن، به خانه جعده، فرزند خواهرش ام‌هانی رفت.

در این زمان مهمترین مسأله امام، مسأله شام بود.

از سال‌ها قبل از آنی که امام به خلافت برسد، شام به دست امویان بود شاید عمر که شامات را در اختیار یزید و بعد معاویه فرزندان ابوسفیان قرار داد، در این اندیشه بود که بنی‌امیه سزاوار آن هستند که اگر خلافت بدان‌ها نرسد شام بدان‌ها تعلق بگیرد با آمدن عثمان موقعیت معاویه تثبیت شد او شام را ملک خود تلقی کرد و سخت مراقب بود که مبادا مردم شام از ناحیه‌ای جز خود او تغذیه فکری شوند تا جایی که امام در خطبه ۵۱ می‌فرماید:

الا وإنَّ معاویَة قادَ لُمَةً مِن الغواةِ، وَعَمَّسَ علیهم الخبر حَتی جعلوا نُحورهم اَغراض المَنییه.

آگاه باشید که معاویه جمعی گمراه و منحرف را رهبری می‌کند و حقیقت را برایشان روشن ساخته و آنان را چنان فریب داده که خنجرهای خود را هدف تیر مرگ کرده‌اند.