کتاب کوردلیا وینسلتون دختری از کارمودی

جلوی در مدرسه شلوغ و پرازدحام بود. جمعیت زیادی در آنجا جمع شده بودند. تمامی دانش‌آموزان با پدرها یا مادرهایشان آمده بودند. اعضای انجمن خیریه‌ی کارمودی، آقای آلن کشیش کلیسا و از همه مهم‌تر شهردار به آنجا آمده بود. بچه‌ها سوار کالسکه‌ها شدند؛ و پدر و مادرها نیز با آن‌ها رفتند. اعضای انجمن خیریه در کالسکه‌های مخصوصی نشسته بودند و شهردار و کشیش آلن بهترین کالسکه را داشتند. آن‌ها مسیر را طی کردند تا به بالای قله‌ی گذرگاه کوهستانی که مسیر اتصال کارمودی به اونلی بود، برسند. زمین پوشیده از برف بود و سفیدی آن به زمین زیبایی خاصی بخشیده بود. مسیر مسابقه از گذرگاه کوهستانی آغاز می‌شد و تا ۱۰ کیلومتری اونلی می‌رسید؛ یعنی یک مسیر ۵ کیلومتری صاف ولی شیب‌دار را تشکیل می‌داد. زمین مسابقه با یک سری نرده‌ی چوبی محافظت می‌شد تا برای تماشاچیان و مسابقه‌دهندگان اتفاقی نیفتد. در خط آغاز آقای آلن ایستاده بود و یک تپانچه کوچک با یک تیر داشت، به همین ترتیب نیز آقای موریس فردریک (شهردار کارمودی) هم در خط پایان ایستاده بود. دانش‌آموزان آماده، کنار سورتمه‌ها ایستادند و با شنیده شدن صدای تیر، مسابقه آغاز شد. بچه‌ها بعد از چند قدم کنار سورتمه دویدن سوار شده و مسابقه روند اصلی خود را پیش گرفت. در پانصد متر نخست مسابقه‌دهندگان هدف خاصی را دنبال نمی‌کردند و آرام می‌راندند؛ ولی در یک کیلومتر بعدی روند مسابقه تغییر کرد و بچه‌ها سرعتشان را افزایش دادند تا بتوانند آن مسیر ۱ کیلومتری را در زمان کمتری طی کنند و این کار تا رسیدن به ۳.۵ کیلومتر از کل راه مسابقه ادامه یافت. ولی بعد، از ده نفر شرکت‌کننده دو نفر انصراف دادند و ۴ نفر نیز در اثر برخورد سورتمه‌ها با زمین یا درخت‌ها و شکسته شدن سورتمه‌هایشان در راه مجبور به ترک مسابقه شدند؛ فقط ژان، کوردلیا، ماریان و فرانس باقی‌مانده بودند و در ۵۰۰ متر باقی‌مانده رقابت و کشمکش بین چهار نفر چنان بالا گرفت که در ۲۵۰ متری خط پایان فرانس و ماریان با همدیگر تصادف کردند و علاوه بر خرد شدن سورتمه‌ها به‌طور شدیدی مصدوم شدند. ناگهان صدای ناله‌ی این دو نفر، کوردلیا و ژان را در جای خود میخکوب کرد و بعد از اندکی مکث کردن از ۱۰۰ متری باقی‌مانده برگشتند؛ وقتی به آنجا رسیدند دیدند که دست ماریان شکسته و قوزک پای فرانس هم از جا دررفته است.