کتاب نخبگان آسمانی

کتاب نخبگان آسمانی نوشته زهرا مجد و محسن اسدی لاری است. این کتاب یادمان شهیدان دکتر محمدحسین و زینب اسدی لاری که در فاجعه شلیک موشک به هواپیمای مسافربری در ۱۸ دی ماه ۱۳۹۸ مظلومانه به شهادت رسیدند.

درباره کتاب نخبگان آسمانی 

هدف خانواده این دو جوان از انتشار این مجموعه آن است که جوانان و آینده سازان می‌توانند به قلل رفیع علمی در دنیای امروز برسند و در عین حال شاخصه‌های اخلاقی و دینی را در کمال مورد انتظار از اشرف مخلوقات حفظ کنند. می‌توان دو بال انسانیت و علم را با هم داشت و این برای رسیدن به کمال انسانی و اعتلای جهان امروز و آینده، یک ضرورت است. این کتاب روایت دو جوان است که در شلیک موشک به هواپیمای اوکراین شهید شدند.

خواندن کتاب نخبگان آسمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به زندگی‌نامه پیشنهاد می کنیم.

بخشی از کتاب نخبگان آسمانی

بیست و چهارسال تمام تلاش و هدفم این بوده که فرزندانی تربیت کنم که نمونه کاملی از انسانیت و الگوی عملی از اسلام و با کسب درجات بالای علمی و اجتماعی باشند و در این راه متحمل مشقات بسیاری شدیم. محمدحسین دلبندم، زینب نازنین و مظلومم؛ می‌نویسم از کودکی‌تان، تا نوجوانی و جوانی که چگونه این مسیر سخت و پر پیچ و خم را باهم طی کردیم تا بدانجا که شما گلهای خوشبو و سروهای سرافراز زندگیم را پرپر کردند. ماهها با خودم مبارزه کردم تا بتوانم خاطرات زیبای مراحل رشد و پرورش گلهای زندگی‌ام را در حالی روی کاغذ بیاورم که از بوییدنشان محرومم کرده‌اند. می‌نویسم درحالیکه اشکهایم اجازه دیدن کاغذ را نمی‌دهد، قلبم از سینه‌ام بیرون می‌جهد و بغض، گلویم را می‌فشارد. می‌نویسم تا داستان قهرمانان مظلوم زندگی‌ام را زنده نگاه دارم، تا همگان بدانند چه گلهایی را پرپر کردند. امیدوارم مسیر زندگی ان‌ها، چراغ راهی باشد برای آنان که به دنبال حقیقت هستند. 

محمدم، پسر دردانه و دلبندم، می‌نویسم از آغازین روزهای حیاتت در درونم، که چه شادی زایدالوصفی را برای ما و همه خانواده بعنوان اولین نوه و اولین نتیجه خانواده مادری، آفریدی! از آن زمان بود که تمام تلاشم رعایت اصول دینی، رعایت نکات تغذیه‌ای و روانشناسی برای رشد حداکثری فکری و جسمی تو بود. از آنجا که تمام حالات مادر بر جنین مؤثر است، هر روز برایت قرآن می‌خواندم تا از همان زمان جنینی با قرآن و کلام خدا آشنا شوی و هردومان آرامش بگیریم. محمدجان! از آن کشیکهای سخت دوران انترنی در بخشهای داخلی و زنان بگویم که صبورانه همراه و یاورم بودی تا زمانی که تنها یک ماه به پاگذاشتنت به این دنیای پرتلاطم مانده بود.

عزیزدلم! آنقدر یار و همراه صبوری بودی که باورش برای دیگران سخت بود که چگونه مادرت موجود کوچک (و بغایت بزرگ) را حمل می‌کند و چگونه می‌توانم با وجود حمل جنین نازنین، وظایفم را انجام دهم. از آن زمان همدمم بودی و از نقشه‌هایی که برایت داشتم با تو صحبت می‌کردم؛ اینکه آرزو داشتم انسان بزرگی بشوی، به درجات بالای علمی و معنوی برسی تا آنکه از یاران امام غایبمان (عج الله تعالی فرجه) بشوی.

آنگاه که در بیمارستان خاتم الانبیاء برای اولین بار برای شیردادن در کنارم قرارت دادند و چشمانم به صورت زیبایت افتاد، حس زیبا و غیرقابل توصیف مادری را برای اولین بار به من چشاندی.