کتاب مدرنیته و پست مدرن

کتاب مدرنیته و پست مدرن، سلسله درس های استاد سید محمدرضا علوی سرشکی است که به همت مرادعلی توانا در نشر تیرگان به چاپ رسیده است. در این کتاب با مفاهیمی چون مدرن و پسا مدرن آشنا می‌شویم و نظریات بزرگان را درباره آن‌ها می‌خوانیم.

درباره کتاب مدرنیته و پست مدرن

کتاب مدرنیته و پست مدرن، سلسله درس های استاد سید محمدرضا علوی سرشکی است که درباب مدرنیته و پست مدرنیته سخن گفته است. آیا ما این دو مفهوم را که در دنیای امروز بسیار استفاده می‌کنیم، به خوبی می‌شناسیم؟ آیا تعریف دقیقی برای هرکدام داریم؟ یا اگر قرار باشد این مفاهیم را نقد کنیم، می‌توانیم این کار را انجام دهیم؟

مدرنیته یا نوگرایی، به معنای گرایش فکری و رفتاری به پدیده‌های فرهنگی نو و پیشرفته‌تر و کنار گذاشتن برخی از سنت‌های قدیمی است و پست مدرنیته به سیر تحولات گسترده‌ای گفته می‌شود که در نگرش انتقادی، فلسفه، معماری، هنر، ادبیات و فرهنگ و از بطن نوگرایی (مدرنیسم) و در واکنش به آن، یا به‌عنوان جانشین آن پدید آمد. از لحاظ تاریخی و جامعه شناسی پست مدرنیسم (پسا مدرنیسم) به دوران تاریخی بعد از مدرنیسم اطلاق می‌شود.

کتاب مدرنیته و پست مدرن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن کتاب مدرنیته و پست مدرن را به تمام علاقه‌مندان به مباحثات جامعه شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مدرنیته و پست مدرن

آنچه را هیوم درباره علت و معلولهای محسوس خارجی می گوید، قابل انکار نیست و این حس و انتظار نه تنها در نزد انسان بلکه نزد همه حیوانات، چنین است. اگر چوپانی اول صبح درب طویله گوسفندان را باز میکند تا گوسفندان به چرا بروند و این عمل همیشه تکرار می شده در نتیجه مشاهده میشود که اول صبح همه گوسفندان با شنیدن باز شدن صدای درب طویله، به سمت درب حرکت می کنند و یا اگر صاحب باغ وحش در وقت معینی از روز به حیوانات، غذا میدهد مشاهده میشود که آنها با دیدن صاحب باغ، گویا خوشحال میشوند و نسبت به او محبت خاصی دارند. همچنین کسی که سگی را نگهداری میکند و به او، غذا و مکان میدهد، سگ نسبت به صاحبش محبت خاصی دارد در حالی که این عادت و انتظار حسی به سبب تکرار دو حادثه محسوس خارجی ، نسبت به دیگران چه بسا حمله کند. گرچه یک واقعیت است اما نباید آن را با قانون علیتی که عقل، تخلف از آن را محال میداند، اشتباه کرد زیرا حکم به امکان و استحاله، تنها مربوط به عقل است ولی ترک عادت، گرچه سخت است اما محال نیست.

ما که عادت کرده ایم مثلاً فلان قهرمان هر وقت در میدان قهرمانی ظا هر میشود وزن بسیار سنگینی را بلند کند اگر اتفاقاً یک بار نتوانست آن را بلند کند، تعجب میکنیم اما ناممکن نمیدانیم همیشه احتمال و امکان خلاف آن را میدهیم. اما وجود حادثه بدون هرگونه علتی را هرگز ممکن نمیدانیم. مثلاً اگر برای اولین بار، مشاهده کنیم که شخصی کشته شده و سرش از بدنش جدا شده است، انسان های عاقلی که اطراف جنازه، جمع میشوند یکی میگوید: دزدی، به خاطر تصاحب اموال، او را کشته است. دیگری میگوید: دشمنانش او را کشته اند. یکی میگوید: شاید ورثه به خاطر تصاحب اموالش، او را کشته اند. اگر یکی بگوید: هیچکدام اینها نیست، بلکه سرش بدون هیچ علتی، از بدنش، جدا شده است، همه به او میخندند و او را دیوانه یا احمق میخوانند زیرا عقلاً معتقدند که هر حادثه ای محال است بدون علت، رخ دهد.

اینکه ما یک قانون کلی ضروری عقلی را همچون قانون علیت و اینکه حادثه بدون علت، محال است رخ دهد را به یک عادت حسی حیوانی، اشتباهاً، نسبت دهیم در حالی که با یک عادت حیوانی به تکرار دو حادثه محسوس نمیتوان به ضرورت یا استحاله چیزی پی برد و قوانین کلی تجربی و ریاضی را کشف کرد و با دیدن افتادن یک سیب از درخت، قانون جاذبه کره زمین را کشف کرد و با بزرگ و کوچک شدن فلزات در سرما و گرما، وجود اتمی نادیدنی را کشف کرد.