آنی ارنو

آنی ارنو در سال ۱۹۴۰ در لیلبون به دنیا آمد و در ایوتو در نرماندی بزرگ شد؛ جایی که والدینش یک کافه‌بقالی را می‌گرداندند. ردّ این موقعیت اجتماعی و جغرافیایی در آثار این نویسنده به جا مانده است. او پس از تحصیلات تکمیلی، آزمون دبیری ادبیات را گذراند و معلم شد. رمان‌های اولیه‌اش را با زاویهٔ دید اول‌شخص نوشت و تجربیات کودکی، نوجوانی و جوانی‌اش را در آن‌ها بیان کرد. بعد از نوشتن کتاب «جایگاه» که دربارهٔ پدرش است و جایزهٔ رنودو را در سال ۱۹۸۴ برایش به ارمغان آورد، دیگر برای بیان مسائل خصوصی متوسل به داستان نشد؛ از این پس «من» متن با نویسنده منطبق است. او با سبکی خشک، بدون تزئینات سبکی، همچنان در خانواده‌اش کندوکاو می‌کند و وقایع زندگی‌اش را روایت می‌کند. در کتاب «یک زن» از مادرش می‌نویسد و کتاب «اتفاق» را دربارهٔ سقط‌جنین، کتاب «شیفتگی صرف‌» را دربارهٔ ماجرایی عاشقانه، کتاب «کاربرد عکاسی» را دربارهٔ سرطانش. او در آخرین کتابش به نام «سال‌ها» ۶۰ سال از زندگی خود را مرور می‌کند. تمام کتاب‌های او که خودش آن‌ها را «خود‌اجتماع‌نگاره» توصیف می‌کند، بی‌وقفه در حال کندوکاو در وقایع خصوصی و اجتماعی‌اند. آنی ارنو نوشتن را جست‌وجوی واقعیت می‌داند؛ زیرا باور دارد که واقعیت مفت‌ومسلم در اختیار ما قرار نمی‌گیرد. او گفته است که نوشتن، کنشی سیاسی است.