دانلود و خرید کتاب صوتی هزار و یک شب (صد شب دوم)

هزار و یک شب (صد شب دوم) از افسانه‌های قدیمی جهان است.

این مجموعه را عبداللطیف تسوجی (طسوجی) ترجمه و روایت کرده است و انتشارات آوانامه نسخه صوتی آن را در اختیار شنوندگان قرار داده است.

درباره‌ی کتاب هزار و یک شب (صد شب دوم)

هزار و یک شب مجموعه‌ای از افسانه‌های قدیمی ایرانی، هندی و عرب است. این مجموعه را به نوعی میراث فرهنگی و تاریخی این سه ملت می‌دانند. داستان‌های هزار و یک شب را شهرزاد که بعدها به نام شهرزاد قصه‌گو مشهور شد، برای شهریار می‌گفته است. می‌گویند شهریار بعد از خیانت همسرش، کینه‌ی تمام زنان و دختران را به دل گرفت. او از آن پس هر شب دختری را به عقد خود در می‌آورد و صبح روز بعد به قتل می‌رساند. در این میان دختر وزیر که نامش شهرزاد بود، خود داوطلب ازدواج با شهریار شد. در شب او او قصه‌ای را آغاز کرد و ادامه‌ی آن را به فردا موکول کرد. شهریار که بیتاب شنیدن قصه بود قتل او را یک روز عقب انداخت. شهرزاد در تک تک آن داستان‌ها پیام‌های از نوع دوستی و محبت و مهر به شهریار می‌داده تا در شب هزار و یکم، دیگر اثری از کینه‌ در دل پادشاه باقی نماند. این شد که قصه‌های هزار و یک شب پدید آمد.

کتاب هزار و یک شب به سه نسخه تقسیم می‌شود: نسخه هندی که پیش از دوره هخامنشی به زبان سانسکریت نوشته شده، نسخه ایرانی که ترجمه‌ای از نسخه سانسکریت به فارسی باستان می‌باشد و نسخه عربی که در دوران هارون الرشید از زبان پهلوی به عربی ترجمه شده. می‌توان گفت در تمام ترجمه‌ها تعدادی داستان جدید به آن اضافه شده‌است.

نسخه کنونی فارسی را عبداللطیف طسوجی در زمان محمدشاه و پسرش ناصرالدین شاه به فارسی درآورد و به چاپ سنگی رسید. هزار و یک شب نامی است که از زمان ترجمه طسوجی در دوره قاجار در ایران شهرت یافته و نام قدیم آن هزار افسان بوده‌است

کتاب هزار و یک شب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب هزار و یک شب برای علاقه‌مندان به ادبیات کهن ایران و افسانه‌های قدیمی، بسیار جذاب و خواندنی است.

درباره‌ی عبداللطیف طسوجی (تسوجی)  

ملا عبداللطیف طسوجی (۱۳۰۶–۱۲۹۴ ه‍. ق) نویسنده، مترجم و از فضلای عهد فتحعلی شاه و محمد شاه و اوایل عهد ناصری است. این شخص مردی فاضل بوده و کتاب لغت برهان قاطع را که دارای انحطاط فراوان می‌باشد در زمان سلطنت محمد شاه اصلاح کرده‌است.

وی از مردم طسوج آذربایجان و ساکن تبریز بود.او از یک خانوادهٔ روحانی برخاست و فارسی و عربی و علوم دینی را فرا گرفت و به سلک روحانیون و اهل منبر درآمد و به دستور محمد شاه تعلیم و تربیت شاهزاده ناصرالدین میرزا ولیعهد را عهده‌دار گردید و با اینکه در آن زمان ملا باشی دیگری در تبریز بود، لقب ملاباشی گرفت و چون به حج رفت و بازآمد به حاجی ملاباشی معروف شد.

وی در سال ۱۲۶۴ ه.ق از امیرکبیر اجازه سفر به عتبات را گرفت و سال‌ها در نجف معتکف بود و در همانجا نیز درگذشت.