دانلود و خرید کتاب صوتی آرزوهای یک زن

کتاب صوتی آرزوهای یک زن نوشتهٔ سیدنی شلدون و ترجمهٔ شراره شهلائی است. شهیندخت نجف زاده گویندگی این رمان صوتی آمریکایی را انجام داده و انتشارات ماه آوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی آرزوهای یک زن

قصهٔ کتاب صوتی آرزوهای یک زن در اواخر قرن نوزدهم روی می‌دهد و تا دههٔ ۱۹۸۰ ادامه می‌یابد. یک کشاورز ایرلندی به نام «جیمی مک گریگور» که از بینوایی خود به ستوه آمده، در دورهٔ معروف به تب الماس راهی آفریقای جنوبی می‌شود. بخت و اقبال با او یاری می‌کند و ثروت سرشاری را برای دخترش به نام «کیت بلک‌ول» باقی می‌گذارد. دختر جوان پس از تحصیل در رشتهٔ بازرگانی و تجارت در لندن به آفریقای جنوبی بازمی‌گردد و کسب‌وکار پدر را دنبال می‌کند. کیت بلک‌ول شخصیت پیچیده‌ای دارد. او بااراده است، هوش و زیرکی فوق‌العاده‌ای دارد. برخی صفات مثبت انسانی (نظر خیرخواهی و نوع‌دوستی) را از خود بروز می‌دهد، اما به‌قدری در کار تجارت غرق می‌شود که وجود واقعی خویش را احساس نمی‌کند؛ در واقع او و کسب‌وکارش به یک فرد واحد تبدیل می‌شوند. این کامیابی‌ها او را به زنی خودپسند تبدیل می‌کند؛ خودپسندی از آن جهت که می‌کوشد تا خود را الگوی فرزندش قرار دهد و او را به راه خود بکشاند، اما در عمل، او را به تباهی می‌کشاند و قربانی خودخواهی خود می‌کند.

این رمان صوتی ساختاری محکم دارد. سیدنی شلدون توضیحات کاملی از شخصیت‌های قهرمانان رمان ارائه می‌دهد؛ به‌طوری‌که شما هر چیزی را که اتفاق می‌افتد جلوی چشمانتان احساس می‌کنید. کتاب حاضر از جمله معدود رمان‌هایی است که در زبان انگلیسی دربارهٔ زندگی شخصیت و افکار سوداگران الماس در آفریقای جنوبی به رشتهٔ تحریر درآمده است.

شنیدن کتاب صوتی آرزوهای یک زن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر آمریکا و قالب رمان  پیشنهاد می‌کنیم.

درباره سیدنی شلدون

سیدنی شلدون در فوریهٔ ۱۹۱۷ در شیکاگو و در یک خانوادهٔ متوسط به دنیا آمد. پس از پایان تحصیلات دبیرستانی، وارد دانشگاه نورت وسترن شد. تحصیلات رسمی را رها کرد و به نویسندگی روی آورد و یکی از نویسندگان سرشناس شبکهٔ تلویزیونی کالیفرنیا شد. آثار معروف او عبارتند از: سیمای عریان، آن‌سوی نیمه‌شب، غریبه‌ای در آینه و تعداد بسیاری نمایشنامه‌های تئاتری و تلویزیونی. سیدنی شلدون نویسنده‌ای است واقع‌بین که برخی از دردها و آلام بشری را در آینهٔ پندار خویش با قلمی زیبا و دلنشین ترسیم می‌کند و موجی از احساسات و عواطف بشردوستانه را در ذهن مخاطبان آثارش برمی‌انگیزاند. 

بخشی از کتاب صوتی آرزوهای یک زن

«سالن بزرگ رقص از ارواح آشنا پر شده بود. همه آمده بودند تا تولد او را جشن بگیرند. کیت بلک‌ول با نگاهی خیره و مات به ایشان نگاه می‌کرد. گویی آنان واقعیت داشتند. به‌نظرش این مناظر را در خواب می‌دید، تصور می‌کرد آدم‌هایی با لباس‌های بلند و کراوات سیاه براق مانند لباس فارغ‌التحصیلی، یا لباسی که کشیش‌ها موقع موعظه به تن می‌کنند در محل مخصوص رقص ایستاده‌اند. یکصد نفر در میهمانی آن شب حضور داشتند. البته به‌جز ارواحی که کیت با نگرانی به آنها می‌اندیشید.

او زنی ظریف و لاغراندام بود، با حرکات شکوهمندی که باعث می‌شد قدش را بلندتر نشان دهد. چهره‌اش خاطره‌انگیز و اندامش موزون بود. چشمانی به رنگ خاکستری تیره و چانه‌ای استوار که مخلوطی از اجداد اسکاتلندی و آلمانی او بود، داشت. لباس مخمل آبی‌رنگ زیبایش با رنگ پوستش که شفافیت خاص سنین بالا را نشان می‌داد هماهنگی خاص ایجاد کرده بود.

کیت با خود اندیشید: اصلا حس نمی‌کنم که نود سال دارم. این همه سال‌های عمر کجا رفتند؟ نگاهش متوجه ارواحی شد که در سالن مشغول رقص بودند. در دل گفت: اینها می‌دانند. اینها همه حضور داشتند. قسمتی از آن سال‌ها بودند، قسمتی از زندگی من. چشمش به باندا افتاد، چهرهٔ مغرور و سیاهش می‌درخشید و اینک دیوید عزیز او که قدبلند، جوان و جذاب می‌نمود، درست مثل زمانی‌که کیت به او عشق می‌ورزید. به کیت لبخند می‌زد. کیت با خودش گفت: «به‌زودی عزیزم، به‌زودی.»

در آن لحظه کیت آرزو می‌کرد که دیوید زنده بود و پسر نوه‌اش را می‌دید.

چشمان کیت به گردش درآمد تا نوه‌زاده‌اش را ببیند. او کنار گروه نوازندگان ایستاده و به آنها خیره شده بود. جذابیت چشم‌نوازی داشت. تقریبآ هشت سالش بود. موهایی بور داشت. کت مخملی مشکی با شلواری از پارچهٔ شطرنجی چینی پوشیده بود. رابرت از لحاظ شباهت نسخه بدل پدر کیت، جیمی مک گریگور۵ بود که تصویر نقاشی شده‌اش در بالای بخاری مرمرین به دیوار دیده می‌شد. رابرت سرش را به طرف دیگر چرخاند و کیت با اشاره انگشت او را به سوی خود خواند. الماس بیست قیراطی او که پدرش حدود صد سال پیش در یک ساحل شنی کش رفته بود، زیر نور چهل چراغ کریستال برق می‌زد. کیت با لذت خاصی رابرت را نگاه می‌کرد که به محل مخصوص رقص، به رقصندگان نزدیک می‌شد.»